בדוקי עריכות אוטומטית, אינטערפעיס רעדאקטארן, אינטערפעיס אדמיניסטראַטאָרן, סיסאפן, מייבאים, מעדכנים, מייבא, אספקלריה רעדאקטארן
46,368
רעדאגירונגען
←מעשה בעל אקדמות
אין תקציר עריכה |
|||
| שורה 169: | שורה 169: | ||
[[טעקע:געשיכטע.png|קליין|מעשה פון בעל אקדמות, פיורדא תנ"ד]] | [[טעקע:געשיכטע.png|קליין|מעשה פון בעל אקדמות, פיורדא תנ"ד]] | ||
די אומשטענדן פון דער פארפאסונג פונעם פיוט זענען פארוויקלט אין א וואונדערליכער געשיכטע מיט איר פארפאסער רבי מאיר ש"ץ און די [[עשרת השבטים]]. די געשיכטע איז געדרוקט געווארן מערערע מאל, און עס זענען דא פארשידענע ווערסיעס און ענדערונגען צווישן די דרוקן. | די אומשטענדן פון דער פארפאסונג פונעם פיוט זענען פארוויקלט אין א וואונדערליכער געשיכטע מיט איר פארפאסער רבי מאיר ש"ץ און די [[עשרת השבטים]]. די געשיכטע איז געדרוקט געווארן מערערע מאל, און עס זענען דא פארשידענע ווערסיעס און ענדערונגען צווישן די דרוקן. | ||
===דרוקן און מאנוסקריפטן=== | ===דרוקן און מאנוסקריפטן=== | ||
דער ערשטער געדרוקטער פארמאט פון דער געשיכטע וואס מען ווייסט, איז א העפט אין אידיש, "מגילת רבי מאיר", וואס איז געדרוקט געווארן אין קרעמאָנע, איטאליע ארום יאר ה'ש"כ{{הערה|{{היברובוקס|פרידבערג|בית עקד ספרים|37114|page=309|לינק טעקסט=אות מ, נומער 2927}}}}. א קאפּיע דערפון איז נישט באקאנט צו עקזיסטירן היינט, אבער עס ווערט דערמאנט אין די ליסטעס פונעם איטאליענישן צענזור{{הערה|{{אוצר החכמה|ח' שמרוק|ספר זכרון לאריה ליאונה קארפי|612880|page=120|קעפל=ראשיתה של הפרוזה הסיפורית ביידיש ומרכזה באיטליה|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשכ"ז|עמ=122–126}}.}}. | דער ערשטער געדרוקטער פארמאט פון דער געשיכטע וואס מען ווייסט, איז א העפט אין אידיש, "מגילת רבי מאיר", וואס איז געדרוקט געווארן אין קרעמאָנע, איטאליע ארום יאר ה'ש"כ{{הערה|{{היברובוקס|פרידבערג|בית עקד ספרים|37114|page=309|לינק טעקסט=אות מ, נומער 2927}}}}. א קאפּיע דערפון איז נישט באקאנט צו עקזיסטירן היינט, אבער עס ווערט דערמאנט אין די ליסטעס פונעם איטאליענישן צענזור{{הערה|{{אוצר החכמה|ח' שמרוק|ספר זכרון לאריה ליאונה קארפי|612880|page=120|קעפל=ראשיתה של הפרוזה הסיפורית ביידיש ומרכזה באיטליה|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשכ"ז|עמ=122–126}}.}}. | ||
אביסל שפעטער איז די מעשה איבערגעזעצט געווארן אויף לשון הקודש אין א כתב יד געשריבן אין איטאליע אין יאר ה'ש"צ, אונטערן קעפל "מגילת ספר ר' מאיר ... אשר היה במלכות אלימנייא [=דייטשלאנד]". דער מעתיק שרייבט אינעם פארווארט אז וויבאלד נישט יעדער פארשטייט אידיש, און ער זעט אז די מעשה געפינט זיך בלויז אויף לשון אשכנז, און נאר אין איינס פון הונדערט אלטע אשכנז'ישע מחזורים, דערפאר זעצט ער עס איבער אין לשון קודש, יעדער זאל עס פארשטיין{{הערה|שם=מגילה|{{כתיב|ספריית כל ישראל חברים, פריס, צרפת Ms. 178|990001499450205171|דף 160א–166א|61161660}}; געדרוקט ביי: עלי יסיף, 'תרגום קדמון ונוסח עברי של מעשה אקדמות', בקורת ופרשנות 9-10 (תשל"ז), עמ' 214-228, מיט נישט ווייניג גרייזן}}. | |||
אויך ווערט די מעשה דערמאנט בקיצור דורך איינע פון די איטאליענישע גדולים פון יענער צייט, [[רבי אברהם יגל]] (–ה'שפ"ג), אין זיין ספר "באר שבע" אין כתב יד: "ביי די אשכנז'ישע קהילות געפינט זיך א מגילה וואס טייל פירן זיך עס צו דערמאנען אין שבועות, איבער א נס וואס האט פאסירט צו די אידן אין אשכנז"{{הערה|געדרוקט אין {{היברובוקס|2=קבץ על יד|3=43924|page=37|באנד=שנה ד|מקום הוצאה=בערלין|שנת הוצאה=תרמ"ח|מו"ל=חברת מקיצי נרדמים|עמ=39}}.}} (ער שרייבט נישט אז עס האט א שייכות מיט'ן פיוט אקדמות, ער דערמאנט אבער אז מען פלעגט ליינען די מגילה אום שבועות). | אויך ווערט די מעשה דערמאנט בקיצור דורך איינע פון די איטאליענישע גדולים פון יענער צייט, [[רבי אברהם יגל]] (–ה'שפ"ג), אין זיין ספר "באר שבע" אין כתב יד: "ביי די אשכנז'ישע קהילות געפינט זיך א מגילה וואס טייל פירן זיך עס צו דערמאנען אין שבועות, איבער א נס וואס האט פאסירט צו די אידן אין אשכנז"{{הערה|געדרוקט אין {{היברובוקס|2=קבץ על יד|3=43924|page=37|באנד=שנה ד|מקום הוצאה=בערלין|שנת הוצאה=תרמ"ח|מו"ל=חברת מקיצי נרדמים|עמ=39}}.}} (ער שרייבט נישט אז עס האט א שייכות מיט'ן פיוט אקדמות, ער דערמאנט אבער אז מען פלעגט ליינען די מגילה אום שבועות). | ||
די זעלבע שילדערונג פון דער מעשה ווערט אויך געברענגט אין א כתב יד פון די ש' יארן, צווישן אנדערע אידישע געשיכטעס{{הערה|שם=ריוו|דער כתב-יד געפינט זיך אין די אפפענהיים קאלעקציע פונעם [[באדלעיאן ביבליאטעק]] | די זעלבע שילדערונג פון דער מעשה ווערט אויך געברענגט אין א כתב יד פון די ש' יארן, צווישן אנדערע אידישע געשיכטעס{{הערה|שם=ריוו|דער כתב-יד געפינט זיך אין די אפפענהיים קאלעקציע פונעם [[באדלעיאן ביבליאטעק]] (714). זעט [https://www.nli.org.il/he/manuscripts/NNL_ALEPH990000956600205171/NLI מאנוסקריפט אינפארמאציע] אויפ'ן וועבזייטל פון [[נאציאנאלער ביבליאטעק פון מדינת ישראל|נבמ"י]]. געדרוקט דורך [[#ריווקינד|ריווקינד]], זייט 17, "כתב־יד פון דער בּאָדלעיאַנאַ".}}. | ||
שפעטער איז עס געדרוקט געווארן אין פירט ה'תנ"ד, אין א העפט מיטן נאמען "איין שין וואונדרליך מעשה…פֿון איין גליקראָד, פֿון איין מענך פֿון עכום אונ' פֿון ארוימן יודן, אונ' ווארום מיר אקדמות זאגין"{{הערה|שם=פירט|"איין שין וואונדרליך מעשה", פירט תנ"ד; איבערגעדרוקט אין [[#ריווקינד|ריווקינד]], זייט 32}}. עס איז איבערגעדרוקט געווארן אויך אין אמסטערדאם ה'תס"ד.{{ללא בוט|5}} | שפעטער איז עס געדרוקט געווארן אין פירט ה'תנ"ד, אין א העפט מיטן נאמען "איין שין וואונדרליך מעשה…פֿון איין גליקראָד, פֿון איין מענך פֿון עכום אונ' פֿון ארוימן יודן, אונ' ווארום מיר אקדמות זאגין"{{הערה|שם=פירט|"איין שין וואונדרליך מעשה", פירט תנ"ד; איבערגעדרוקט אין [[#ריווקינד|ריווקינד]], זייט 32}}. עס איז איבערגעדרוקט געווארן אויך אין אמסטערדאם ה'תס"ד.{{ללא בוט|5}} | ||
שפעטער איז עס געדרוקט געווארן אין לעמבערג, אין א קונטרס אויף אידיש מיטן נאמען "מעשה גבורת ה'". אויפן שער-בלאט ווערט נישט אנגעגעבן קיין יאר (געשאצט אויף סוף ת"ק - אנהויב ת"ר), און עס שטייט אז ס'איז איבערגעזעצט פון לשה"ק. אויך איז געדרוקט געווארן אין לעמבערג אין יאר ה'תרע"ו דער ספר "מעשה גבורת ד'", וואס שילדערט די מעשה אויף לשון הקודש{{הערה|שם=מגד'|{{אוצר החכמה|יהושע פרעמינגער|מעשה גבורות ד'|146858|מקום הוצאה=לבוב|שנת הוצאה=תרע"ו}}}}, דער מעתיק שרייבט אינעם אריינפיר אז ער האט עס געפונען אין אן זעלטענעם אלטן ספר אויף אידיש, און ער איז דאס מעתיק אויף לשה"ק. ביי דער ענדע איז ער מדייק אז פון דער ווערסיע פון וועלכער ער איז מעתיק זעט אויס אז דער פיוט פלעגט געזאגט ווערן פון פריער ביי די עשרת השבטים אום יו"ט שבועות, און בלויז דער צווייטער חלק, אין וואס עס איז אנגעצייכנט דער נאמען פון רבי מאיר ש"ץ, דאס איז שפעטער צוגעלייגט געווארן. | שפעטער איז עס געדרוקט געווארן אין לעמבערג, אין א קונטרס אויף אידיש מיטן נאמען "מעשה גבורת ה'". אויפן שער-בלאט ווערט נישט אנגעגעבן קיין יאר (געשאצט אויף סוף ת"ק - אנהויב ת"ר), און עס שטייט אז ס'איז איבערגעזעצט פון לשה"ק. אויך איז געדרוקט געווארן אין לעמבערג אין יאר ה'תרע"ו דער ספר "מעשה גבורת ד'", וואס שילדערט די מעשה אויף לשון הקודש{{הערה|שם=מגד'|{{אוצר החכמה|יהושע פרעמינגער|מעשה גבורות ד'|146858|מקום הוצאה=לבוב|שנת הוצאה=תרע"ו}}}}, דער מעתיק שרייבט אינעם אריינפיר אז ער האט עס געפונען אין אן זעלטענעם אלטן ספר אויף אידיש, און ער איז דאס מעתיק אויף לשה"ק. ביי דער ענדע איז ער מדייק אז פון דער ווערסיע פון וועלכער ער איז מעתיק זעט אויס אז דער פיוט פלעגט געזאגט ווערן פון פריער ביי די עשרת השבטים אום יו"ט שבועות, און בלויז דער צווייטער חלק, אין וואס עס איז אנגעצייכנט דער נאמען פון רבי מאיר ש"ץ, דאס איז שפעטער צוגעלייגט געווארן. | ||
===געשיכטע=== | |||
פאלגנד איז די מעשה אין קורצן, באזירט אויף די מאנוסקריפּט פון איטאליע ש"צ און דער דרוק פון פירט תנ"ד: | |||
עס זענען געווען מכשפים וועלכע האבן פארמאגט א "גליק ראד" דורך וועלכער דער טייוול האט זיי אויסגעלערנט "צויבער", און דער גליק ראד איז צעבראכן געווארן דורך א איד. איינע פון די מכשפים, א [[מאנאך]], האט אלס נקמה גע'הרג'עט פיל אידן דורך כישוף. נאך וואס די אידן האבן זיך באקלאגט פארן קייזער, האט ער באשטימט אן עפנטליכער פארמעסט צווישן די אידישע חכמים מיט'ן גלח. נאכ'ן פארמערן תשובה, תפילה, און צדקה, האט דער "בעל החלומות" אנטפלעקט פאר די חכמים אין חלום אז דער וואס איז פאסיג זיך צו פארמעסטן מיט דעם גלח איז איינער פון די עשרת השבטים וואס געפונען זיך הינטער'ן [[סמבטיון]], וואס ווארפט שטיינער די גאנצע וואך און רוט נאר שבת. | |||
מען האט אויסגעוועלט רבי מאיר ש"ץ צו גיין צו די עשרת השבטים, לצורך פיקוח נפש איז ער אריבער דעם סמבטיון אום שבת – ווען עס רוט. ביי די עשרת השבטים האט דער בית דין געוואלט אים פארשטיינערן פאר'ן מחלל שבת זיין, אבער נאכדעם וואס זיי האבן געזען דעם בריוו פון די קהילה האבן זיי פארשטאנען אז עס איז געווען פיקוח נפש. ר' מאיר איז שוין דארט פארבליבן. | |||
די עשרת השבטים האבן געווארפן א גורל ווער עס זאל גיין העלפן די אידן אין אשכנז. האבן געשיקט זיך צו פארמעסטן מיטן גלח א קליינטשיגן שוואכן אידל, רבי דן. דער אידל האט זיך טאקע ארויסגעשטעלט קעגן דעם גלח, און ער האט באוויזן זיך צו שטארקן אויף זיין כישוף. מיט כוחות הקדושה האט ער דעם גלח פארברענט און צעמאלן, און זיין אש איז געפלויגן צום מדבר. אזוי ארום זענען די אידן געראטעוועט געווארן. | |||
דער קומענדיגער טאג איז געווען ערב שבועות, און דער אידל, ר' דן, האט ארויסגענומען דעם נוסח האקדמות וואס רבי מאיר האט אים מיטגעשיקט אז מ'זאל עס זאגן אין זיין אנדענק. ער האט צוגעלייגט אז מ'זאל עס זאגן נאכ'ן פסוק "במדבר סיני" אלס זכר צום נס וואס דעם גלח'ס איבערבלייבענישן זענען פארפלויגן צום מדבר. | |||
===אנדערע ווערסיעס=== | ===אנדערע ווערסיעס=== | ||
עס זענען פארהאן נאך נוסחאות געדרוקט במשך די יארן אין פארשידענע פלעצער{{הערה|{{צ-בוך|נאמען=אקדמות ע"פ דרך דרש|מקום הוצאה=ווארשא|שנת הוצאה=תרס"ב|עמ=כא}}.}}{{הערה|זע אין [https://forum.otzar.org/viewtopic.php?p=835487#p835487 אוצר החכמה פארום].}}. | |||
[[רבי מרדכי חיים סלאנים|רבי מאטל סלאנימער]] האט דערציילט{{הערה|שם=רמ"ח|סיפורי מרן הרמ"ח (עמ׳ רפג אות צא)}}: | [[רבי מרדכי חיים סלאנים|רבי מאטל סלאנימער]] האט דערציילט{{הערה|שם=רמ"ח|סיפורי מרן הרמ"ח (עמ׳ רפג אות צא)}}: | ||
<blockquote>איך האב געהערט פון אלטע אידן און פון ר״ש העניך ז״ל, אז די [[זיטאמיר-סלאוויטא דרוק|סלאוויטא דרוקערס]] האבן געוואלט דרוקן די מעשה אין די מחזורים, נאר וויבאלד זיי האבן עס נישט געוואוסט מיט א קלארקייט האבן זיי עס נישט געדרוקט. איינמאל האט מען גוזר געווען א גירוש אויף די אידן, און נאכדעם וואס מ'האט באשלאסן צו ברענגען איינעם פון די בני משה צו מבטל זיין די גזירה, האט מען אריבערגעשיקט איינעם אריבער דעם סמבטיון. דער סמבטיון רוט זיך אפ פון זיין שטורעם בלויז פון ער"ש ביי חצות ביז מוצש"ק, אבער אין די געציילטע שעות פון ערב שבת וואס די טייך רוט, איז נישט מעגליך אריבערצוגיין ווייל די וועג אריבערצוגיין דויערט 18 שעה. דעריבער האט מען אים איבערגעגעבן א שם, צו קענען אריבערגיין דעם טייך צו די בני משה אין א קורצע צייט, אבער אויף צוריקצוגיין האט מען אים נישט ערלויבט זיך צו באניצן מיט'ן שם, ווייל מ'ניצט עס נאר אויף פיקוח נפש. דער שליח האט געגעבן א גט פאר זיין ווייב, און איז אהינגעגאנגען מיט'ן ציל צו פארבלייבן דארט א גאנץ לעבן. די בני משה האבן געשיקט "א הינקעדיגער שניידער" צו מבטל זיין די גזירה, וואס אויך ער האט געגעבן א גט פאר זיין פרוי און איז אריבער דעם טייך. ער איז געקומען צום מכשף וואס האט געהעצט ארויסצוגעבן די גזירה, און אים געזאגט אז ער זאל אים אויספרובירן און זען ווער וועט זיך שטארקן אויף וועמען. מען האט אפגעמאכט אז יעדער וועט זאגן דעם צווייטן וואס צו טון, און יענער דארף דאס אויספירן. דער שניידער האט געמאכט א רינג ארום זיך, און דער מכשף האט געשיקט וכו' [-כוחות הטומאה] צו אים, אבער ווען זיי זענען אנגעקומען צום רינג זענען זיי געבליבן שטיין. דערנאך האט דער שניידער געזאגט דעם מכשף ער זאל זיך אנלאנען אויפ'ן שטאם פון א ארטיגן בוים און ער האט גענומען צוויי בינטלעך אייזערנע שטריק, ווען דער כישוף מאכער האט זיך אנגעלאנט אויפ'ן בוים, האט זיך דער בוים אויפגעהויבן און די שטריק האט זיך פארוויקלט ארום זיין האלז, און אים דערשטיקט, און די גזירה איז בטל געווארן.</blockquote> | <blockquote>איך האב געהערט פון אלטע אידן און פון ר״ש העניך ז״ל, אז די [[זיטאמיר-סלאוויטא דרוק|סלאוויטא דרוקערס]] האבן געוואלט דרוקן די מעשה אין די מחזורים, נאר וויבאלד זיי האבן עס נישט געוואוסט מיט א קלארקייט האבן זיי עס נישט געדרוקט. איינמאל האט מען גוזר געווען א גירוש אויף די אידן, און נאכדעם וואס מ'האט באשלאסן צו ברענגען איינעם פון די בני משה צו מבטל זיין די גזירה, האט מען אריבערגעשיקט איינעם אריבער דעם סמבטיון. דער סמבטיון רוט זיך אפ פון זיין שטורעם בלויז פון ער"ש ביי חצות ביז מוצש"ק, אבער אין די געציילטע שעות פון ערב שבת וואס די טייך רוט, איז נישט מעגליך אריבערצוגיין ווייל די וועג אריבערצוגיין דויערט 18 שעה. דעריבער האט מען אים איבערגעגעבן א שם, צו קענען אריבערגיין דעם טייך צו די בני משה אין א קורצע צייט, אבער אויף צוריקצוגיין האט מען אים נישט ערלויבט זיך צו באניצן מיט'ן שם, ווייל מ'ניצט עס נאר אויף פיקוח נפש. דער שליח האט געגעבן א גט פאר זיין ווייב, און איז אהינגעגאנגען מיט'ן ציל צו פארבלייבן דארט א גאנץ לעבן. די בני משה האבן געשיקט "א הינקעדיגער שניידער" צו מבטל זיין די גזירה, וואס אויך ער האט געגעבן א גט פאר זיין פרוי און איז אריבער דעם טייך. ער איז געקומען צום מכשף וואס האט געהעצט ארויסצוגעבן די גזירה, און אים געזאגט אז ער זאל אים אויספרובירן און זען ווער וועט זיך שטארקן אויף וועמען. מען האט אפגעמאכט אז יעדער וועט זאגן דעם צווייטן וואס צו טון, און יענער דארף דאס אויספירן. דער שניידער האט געמאכט א רינג ארום זיך, און דער מכשף האט געשיקט וכו' [-כוחות הטומאה] צו אים, אבער ווען זיי זענען אנגעקומען צום רינג זענען זיי געבליבן שטיין. דערנאך האט דער שניידער געזאגט דעם מכשף ער זאל זיך אנלאנען אויפ'ן שטאם פון א ארטיגן בוים און ער האט גענומען צוויי בינטלעך אייזערנע שטריק, ווען דער כישוף מאכער האט זיך אנגעלאנט אויפ'ן בוים, האט זיך דער בוים אויפגעהויבן און די שטריק האט זיך פארוויקלט ארום זיין האלז, און אים דערשטיקט, און די גזירה איז בטל געווארן.</blockquote> | ||
===באציאונגען צום געשיכטע=== | ===באציאונגען צום געשיכטע=== | ||