אקדמות

פון המכלול
קפיצה לניווט קפיצה לחיפוש


אקדמות
מאת מאיר בן רבי יצחק ש"ץ נהוראי

הקדמה און קבלת רשות:
אַקְדָּמוּת מִלִּין וְשָׁרָיוּת שׁוּתָא
אַוְלָא שָׁקִילְנָא הַרְמָן וּרְשׁוּתָא
בְּבָבֵי תְּרֵי וּתְלַת דְּאֶפְתַּח בְּנַקְשׁוּתָא
בְּבָרֵי דְבָרֵי וְטָרֵי עֲדֵי לְקַשִּׁישׁוּתָא
גְּבוּרָן עָלְמִין לֵהּ וְלָא סִפֵּק פְּרִישׁוּתָא
גְּוִיל אִלּוּ רְקִיעֵי קְנֵי כָּל חֻרְשָׁתָא:
דְּיוֹ אִלּוּ יַמֵּי וְכָל מֵי כְּנִישׁוּתָא:
דַּיְרֵי אַרְעָא סַפְרֵי וְרַשְׁמֵי רַשְׁוָתָא
הֲדַר מָרֵי שְׁמַיָּא וְשַׁלִיט בְּיַבֶּשְׁתָּא
הָקֵם עָלְמָא יְחִידָאֵי וְכַבְּשֵׁהּ בְּכַבְּשׁוּתָא
וּבְלָא לֵאוּ שַׁכְלְלֵהּ וּבְלָא תְשָׁשׁוּתָא
וּבְאָתָא קַלִּילָא דְּלֵית בָּהּ מְשָׁשׁוּתָא
זַמִּין כָּל עֲבִידְתֵּהּ בְּהַךְ יוֹמֵי שִׁתָּא
זֵהוֹר יְקָרֵיה עֲלִי עֲלֵי כּוּרְסֵהּ דֶּאֱשָׁתָא


לויב פון די מלאכים:
חֲיָל אֶלֶף אַלְפִין וְרִבּוֹא לְשַׁמְשׁוּתָא
חַדְתִּין נְבוֹט לְצַפְרִין סַגִּיאָה טְרָשׁוּתָא
טְפֵי יְקִידִין שְׂרָפִין כְּלוּל גַּפֵּי שִׁתָּא
טְעֵם עַד יִתְיְהֵב לְהוֹן שְׁתִּיקִין בְּאַדִּשְׁתָּא
יְקַבְּלוּן דֵּין מִן דֵּין שָׁוֵי דְלָא בְּשַׁשְׁתָּא
יְקַר מְלֵי כָל אַרְעָא לִתְלוֹתֵי קְדֻשְׁתָּא
כְּקָל מִן קֳדָם שַׁדַּי כְּקָל מֵי נְפִישׁוּתָא
כְּרוּבִין קֳבֵל גַּלְגַּלִּין מְרוֹמְמִין בְּאַוְשָׁתָא
לְמֶחֱזֵי בְּאַנְפָּא עֵין כְּוַת גִּירֵי קַשְׁתָּא
לְכָל אֲתַר דְמִשְׁתַּלְּחִין זְרִיזִין בְּאַשְׁוָתָא
מְבָרְכִין בְּרִיךְ יְקָרֵהּ בְּכָל לְשָׁן לְחִישׁוּתָא
מֵאֲתַר בֵּית שְׁכִינְתֵּהּ דְלָא צָרִיךְ בְּחִישׁוּתָא
נְהִים כָּל חֵיל מְרוֹמָא מְקַלְּסִין בַּחֲשַׁשְׁתָּא
נְהִירָא מַלְכוּתֵהּ לְדָר וְדָר לְאַפְרַשְׁתָּא
סְדִירָא בְּהוֹן קְדוּשְׁתָּא וְכַד חַלְפָא שַׁעְתָּא
סִיוּמָא דִלְעָלַם וְאוּף לָא לִשְׁבוּעֲתָא


לויב פון די אידן:
עֲדַב יְקַר אַחֲסַנְתֵּהּ חֲבִיבִין דְּבִקְבַעְתָּא
עֲבִידִין לֵיהּ חֲטִיבָא בִּדְנַח וּשְׁקַעְתָּא
פְּרִישָׁן לְמָנָתֵהּ לְמֶעְבַּד לֵיהּ רְעוּתָא
פְּרִישׁוּתֵהּ שְׁבָחֵהּ יְחַוּוּן בְּשָׁעוּתָא
צְבִי וְחָמִיד וְרָגִיג דְּיִלְאוּן בְּלָעוּתָא
צְלוֹתְהוֹן בְּכֵן מְקַבֵּל וְהַנְיָא בָּעוּתָא
קְטִירָא לְחֵי עָלְמָא בְּתָגָא בִּשְׁבוּעֲתָא
קֳבֵל יְקַר טוֹטֶפְתָּא יְתִיבָא בִקְבִיעוּתָא
רְשִׁימָא הִיא גוּפָא בְּחָכְמְתָא וּבְדַעְתָּא
רְבוּתְהוֹן דְּיִשְׂרָאֵל קְרָאֵי בִשְׁמַעְתָּא
שְׁבַח רִבּוֹן עַלְמָא אֲמִירָא דַכְוָתָא
שְׁפַר עֲלֵיהּ לְחַווּיֵהּ בְּאַפֵּי מַלְכְּוָתָא


אויסטויש צווישן אידן און די פעלקער:
תָּאִין וּמִתְכַּנְשִׁין כְּחֵיזוּ אַדְוָתָא
תְּמֵהִין וְשַׁיְילִין לֵיהּ בְּעֵסֶק אַתְוָתָא
מְנָן וּמָאן הוּא רְחִימָךְ שַׁפִּירָא בְּרֵיוָתָא
אֲרוּם בְּגִינֵהּ סָפִית מְדוֹר אַרְיְוָתָא
יְקָרָא וְיָאָה אַתְּ אִין תַּעַרְבִי לְמַרְוָתָא
רְעוּתֵךְ נַעֲבֵיד לִיךְ בְּכָל אַתְרְוָתָא
בְּחָכְמְתָא מְתִיבָתָא לְהוֹן קְצַת לְהוֹדָעוּתָא
יְדַעְתּוּן חַכְּמִין לֵיהּ בְּאִשְׁתְּמוֹדָעוּתָא
רְבוּתְכוֹן מָה חֲשִׁיבָא, קֳבֵל הַהִיא שְׁבַחְתָּא:
רְבוּתָא דְיַעֲבֵּד לִי, כַּד מַטְיָא שַׁעְתָּא:
בְּמֵיתֵי לִי נְהוֹרָא, וְתַחֲפֵי לְכוֹן בַּהֲתָא:
יְקָרֵהּ כַּד אִתְגְלֵי, בְּתוּקְפָא וּבִגְבוּרְתָּא:
יְשַׁלֵם גְמוּלַיָּא, לְסַנְאֵי וְנַגְוָתָא:
צִדְקָתָא לְעַם חָבִיב, וְסַגְיָא זַכְוָתָא:
חֲדוּ שְׁלֵמָא בְּמֵיתֵי, וּמָנָא דַכְוָתָא:
קִרְיְתָא דִירוּשְׁלֵם, כַּד יְכַנֵּשׁ גַלְוָתָא:
יְקָרֵהּ מָטִיל עֲלֵהּ, בְּיוֹמֵי וְלֵילְוָתָא:
גְנוּנֵהּ לְמֶעְבַּד בָּהּ, בְּתֻשְׁבְּחָן כְּלִילָתָא:
דְּזֵהוֹר עֲנָנַיָּא, לְמִשְׁפַּר כִּילָתָא:
לְפוּמֵיהּ דַּעֲבִידְתָּא, עֲבִידָן מְטַלַּלְתָּא:
בְּתַכְתַּקֵּי דְהַב פִּיזָא, וּשְׁבַע מַעֲלָתָא:
תְּחִימִין צַדִּיקֵי, קָדָם רַב פָּעֳלָתָא:
וְרֵיוֵיהוֹן דָּמֵי, לְשָׂבְעָא חֶדְוָתָא:
רְקִיעָא בְּזֵיהוֹרֵהּ, וְכוֹכְבֵי זִיוָתָא:
הֲדָרָא דְּלָא אֶפְשַׁר, לְמִפְרַט בִּשִׂפְוָתָא:
וְלָא אִשְׁתְּמַע וְחָמֵי, נְבִיאָן חֶזְוָתָא:
בְּלָא שָׁלְטָא בֵהּ עֵין, בְּגוֹ עֵדֶן גִּנְּתָא:
מְטַיְּלֵי בֵהּ חִנְגָּא, לְבַהֲדֵי דִשְׁכִינְתָּא:
עֲלֵהּ רַמְזֵי דֵין הוּא, בְּרַם בְּאֶמְתָנוּתָא:
שַׂבַּרְנָא לֵיהּ בְּשִׁבְיָן, תְּקוֹף הֵמָנוּתָא:
יַדְבֵּר לָן עָלְמִין, עֲלֵמִין מְדַמּוּתָא:
מְנָת דִּילָן דְּמִלְּקַדְמִין, פָּרֵשׁ בַּאֲרָמוּתָא:
טְלוּלָא דְלִוְיָתָן, וְתוֹר טוּר רָמוּתָא:
וְחַד בְּחַד כִּי סָבִיךְ, וְעָבִיד קְרָבוּתָא:
בְּקַרְנוֹהִי מְנַגַּח בְּהֵמוֹת, בְּרַבְרְבוּתָא:
יְקַרְטַע נוּן לְקִבְלֵהּ, בְּצִיצוֹי בִּגְבוּרְתָּא:
מְקָרֵב לֵיה בָּרְיֵהּ, בְּחַרְבֵּהּ בְּרַבְרְבוּתָא:
אֲרִיסְטוֹן לְצַדִּיקֵי יְתַקֵן, וְשֵׁרוּתָא:
מְסַחֲרִין עֲלֵי תַכֵּי, דְכַדְכֹּד וְגוּמַרְתָּא:
נְגִידִין קָמֵיהוֹן, אֲפַרְסְמוֹן נַהֲרָתָא:
וּמִתְפַּנְּקִין וְרַוֵּי, בְּכַסֵּי רְוָיָתָא:
חֲמַר מְרַת דְּמִבְּרֵאשִׁית, נְטִיר בֵּי נַעֲוָתָא:


ווענדונג צו די צוהערער צו לערנען תורה:
זַכָּאִין כַּד שְׁמַעְתּוּן, שְׁבַח דָּא שִׁירָתָא:
קְבִיעִין כֵּן תֶּהֱווּן, בְּהַנְהוּ חֲבוּרָתָא:
וְתִזְכּוּן דִּי תֵיתְבוּן, בְּעֵלָּא דָרָתָא:
אֲרֵי תְצִיתוּן לְמִלַּי, דְּנָפְקִין בְּהַדְרָתָא:
מְרוֹמָם הוּא אֱלָהִין, בְּקַדְמָא וּבַתְרַיְתָא:
צְבִי וְאִתְרְעִי בָן, וּמְסַר לָן אוֹרַיְתָא:

ערשטע עמוד פון אקדמות, אין מחזור ווירמייזא, ה'ל"ב

אַקְדָמוּת איז א פיוט אויף אראמיש וואס שילדערט די גרויסקייט פון השי"ת און זיינע באדינער, די מלאכים און די אידן, געזאגט ביי די אשכנזים מיט גרויס חביבות דעם ערשטן טאג שבועות איידער קריאת התורה. דער פיוט איז נתחבר געווארן דורך רבי מאיר שליח ציבור פון ווירמייזא.

אויסשטעל

דער פיוט איז אויסגעשטעלט מיט 45 בתים פון 2 שורות, יעדער שורה באשטייט פון 10 טראַפן (תנועות), און ענדיגט זיך מיט'ן גראם פון "תָא", די אקראסטיק פון די ערשטע 22 בתים זענען לויט די רייע פון א' ב' - געדאפלט, און די איבריגע זענען לויט דער נאמען פונעם מחבר "מאיר ביר רבי[1] יצחק יגדל בתורה ובמעשים טובים אמן וחזק ואמץ".

דער פייטן הויבט אן מיט'ן נעמען רשות, און טוט ארויסברענגען די לויב צו השי"ת, וואס איז נישט מעגליך צו שילדערן אפילו מיט די שטערקסטע מעגליכקייטן, עס פאלגט נאך מיט די גרויסקייט פון די מלאכים, און די געוואלדיגע חשיבות פון די אידישע קינדער איבער זיי. דערנאך שילדערט דער פייטן א שמועס צווישן די אידן מיט די פעלקער, וואו די פעלקער פרעגן די אידן פארוואס זיי דינען השי"ת טראץ דעם שווערן גלות, און די אידן ענטפערן זיי מיט א לענגערע שילדערונג פון די שכר פון לעתיד לבא. דער פיוט פארענדיגט זיך מיט א ברכה אז די באטייליגטע זאל'ן טאקע זוכה זיין דערצו.

דער פיוט ווערט געזאגט מיט א זיסן ניגון וואס ברענגט ארויס דביקות און בענקשאפט, אין אן אופן פון "חזן וקהל", ווען דער חזן זאגט פאָר די ערשטע צוויי שורות, און קהל ענטפערט מיט די קומענדיגע צוויי שורות, און אזוי טוישט מען זיך יעדע צוויי שורות[2].

היסטאריע

דער פיוט אקדמות איז נתחבר געווארן אנהייב תקופת הראשונים[3], דורך רבי מאיר ב"ר יצחק, דער שליח ציבור פון שטאט ווירמייזא. אין ראם פון זיין פאסטן אלס שליח ציבור האט ער מתקן געווען א צאל תיקונים אין דעם נוסח התפילה[4], און פארפאסט צענדליגער פיוטים, צווישן זיי אזעלכע וואס מען זאגט ביז'ן היינטיגן טאג.

דער פיוט איז נתחבר געווארן אלס "רשות" און אריינפיר פאר'ן "תורגמן", וואס פלעגט איבערזעצן די פסוקים פון די קריאה אויף אראמיש, א מנהג וואס איז געווען איינגעפירט יעדן וואך ביי קריאת התורה בימי חז"ל ביז סוף תקופת הגאונים[5], און איז פארבליבן אין רבי מאיר'ס צייטן בלויז אין שבועות און שביעי של פסח[6][א]. דער רשות פלעגט געזאגט ווערן פארן אנהייבן מתרגם צו זיין - ד.ה. נאכן ערשטן פסוק. אויך שפעטער ווען דאס מתרגם זיין האט שוין נישט אנגעהאלטן, האט מען אבער ממשיך געווען צו זאגן דער פיוט פון אקדמות ביי קריאת התורה[ב]. עס איז אויך פארהאן א רשות למתרגם אויף שביעי של פסח פון רבי מאיר ש"ץ.

דעם מנהג צו זאגן דעם פיוט אקדמות ווערט פארצייכנט אין די פריערדיגע ספרים פון מנהגי אשכנז[8]. אויך געפונט מען דאס אין פריערדיגע מחזורים געשריבן בכתב יד, צווישן זיי אין מחזור ווירמייזא[9].

אין ווירמייזא זעלבסט איז אבער דער מנהג געווען נישט צו זאגן דעם פיוט אקדמות[10]. רבי יהודה ליווא קירכהיים ברענגט[11] אז די סיבה דערצו ווערט אנגעגעבן וויבאלד עס איז געווען א חזן אין ווירמייזא, וואס האט געזאגט אקדמות מיט א זיסע שטימע און מיט גרויס כוונה, און ווי נאר ער האט געענדיגט איז ער נפטר געווארן. ער טענה'ט אבער דערויף, אז דאס צייגט בלויז אויף די חשיבות פון דעם פיוט, און עס וואלט געדארפט ברענגען עס צו זאגן יאר יערליך מיט גרויס כוונה, דערפאר זאגט ער אז ס'איז דא אן אנדערער טעם דערביי וואס איז נישט באקאנט. עס זענען וואס שלאגן פאר אז די טעם איז צוליב די שווערע זכרונות וואס דאס האט אויפגעברענגט ביי די ארטיגע מתפללים פון די תקופה פון די קרייצציגלער מיט וואס רבי מאיר ש"ץ האט זיך פארמאסטן[12].

הלכה

דער פארצייטישער מנהג איז געווען איבעראל צו זאגן דעם פיוט נאכ'ן ערשטן פסוק "בחודש השלישי", ווי עס ווערט פארצייכנט אין די פריערדיגע ספרים פון מנהגי אשכנז. דאס שטאמט פון דעם וואס דער תורגמן פלעגט זאגן רשות איידער'ן אנהייבן די תרגום פונעם ערשטן פסוק. שפעטער, ווען דער תרגום איז פארגעסן געווארן, איז געווארן אומפארשטענדליך פארוואס מ'איז מפסיק אינמיטן ליינען. רבי אפרים הכהן פון ווילנא איז אנגעפרעגט געווארן איבער דעם מנהג פון די אשכנזישע קהילה אין ווענעציע וועלכע האבן זיך אזוי געפירט[13], און די ארטיגע ספרדי'שע אידן, וועלכע זענען דער רוב, האבן גע'טענה'ט אז ס'איז נישט אויסגעהאלטן צו מאכן א הפסק אינמיטן קריאת התורה. אין זיין ספר שער אפרים איז ער מבאר אז דער מנהג איז א פארצייטישער און מען קען נישט מפקפק זיין דערויף, און אז איינמאל מען ליינט שוין דעם ערשטן פסוק איז עס מער נישט קיין הפסק, אויך מאכט ער קלאר אז די ספרדים קענען זיך נישט מישן אין די מנהגים פון די אשכנזים זיי מבטל צו זיין[14]. אויך דער מגן אברהם ברענגט אראפ דעם מנהג פון זאגן אקדמות נאכ'ן ערשטן פסוק און ברענגט נישט אויף קיין חשש דערביי[15].

דער טורי זהב ברענגט אראפ דעם מנהג און וואונדערט זיך שטארק דערויף, ער שרייבט אז ער האט געהערט פון רבנים וואס האבן איינגעפירט צו זאגן אקדמות איידער דער כהן מאכט די ברכה אויף די תורה, און פירט אויס אז אזוי זאל מען זיך פירן למעשה[16]. רבי יעקב עמדין נעמט אן ווי דער טורי זהב, און שרייבט אז די תירוצים פון זיין זיידן דער שער אפרים זענען נישט גענוג שטארק צו מאכן אן הפסק נאך די ברכה[17].

דער שו"ת פנים מאירות ברענגט, אז ס'איז געווען א רב וואס האט דאס געוואלט איינפירן ווי דער ט"ז, און דער קהל האט אים נישט געלאזט, און ער פירט אויס, אז וויבאלד אקדמות איז גאר א גרויסער שבח וואס מען האט מקבל געווען פון די פריערדיגע דורות, און מען האט זיך אלעמאל געפירט צו מפסיק זיין אינמיטן קריאת התורה, קענען מיר נישט זיין קלוגער פון די פריערדיגע צו זאגן אז זיי האבן נישט גוט געטון און מבטל זיין דעם מנהג, ומנהג ישראל תורה היא[18].

עס ווערט דערציילט אז דער שאגת אריה איז געווארן רב אין מעץ האט ער געוואלט איינפירן צו זאגן אקדמות איידער'ן זאגן די ברכה, א זאך וואס איז אויסגעשטאנען קענערשאפט פון די בני הקהילה, און האט אים כמעט געקאסט דאס רבנות פאסטן[19].

אין רוב מקומות איז אנגענומען געווארן ווי דער ט"ז, אויך דער משנה ברורה נעמט אן אזוי[20]. אבער דער שו"ע הרב שרייבט אין אן ארט ווי דער מנהג איז צו זאגן נאכ'ן ערשטן פסוק האט מען אויף וואס צו פארלאזן, אויב איז נישטא קין מנהג זאל מען יא זאגן בעפאר די ברכה[21]. און אין טייל ערטער פירט מען זיך טאקע נאך ביז היינט צו זאגן נאך די ערשטע פסוק.

אויך דארט ווי מען זאגט עס פאר די ברכה, נעמט מען קודם ארויס די ספר תורה פון די מענטעלע, און מען דעקט עס צו דערמיט.

מעשה בעל אקדמות

די געשיכטע פון רבי מאיר ש"ץ און זיין פארפאסונג פונעם פיוט אקדמות, איז געווארן געדרוקט מערערע מאל, אין פארשידענע ווערסיעס. דער אליה רבה (1660-תעב) ברענגט עס אלס הסבר צום מנהג צו זאגן נאכן ערשטן פסוק[22]:

”נמצא נדפס בלשון אשכנז ישן נושן, מעשה באריכות דעל מה תיקנו אקדמות, וסיים שכיון המעשה היה במדבר לכן תיקנו לומר אחר במדבר סיני, זכר לנס”

דער 'אור אלטער' דרוק וואס דער אליה רבה דערמאנט איז ווארשיינליך די קונטרס'ל "מגילת רבי מאיר" וואס איז געדרוקט געווארן אין קרימונה, איטאליע, ארום דעם יאר ה'ש"כ[23]. דאס איז דאס ערשטע מאל וואס מיר געפונען די געשיכטע.

אין אן איטאליענישן כתב יד איז עס איבערגעזעצט געווארן אויף לשון הקודש אין יאר ה'ש"צ, מיטן נאמען "מגילת החכם רבי מאיר", לויט דעם אידישן דרוק[24]. אויך ווערט עס דערמאנט אין ספר באר שבע פון רבי אברהם יגל (-ה'שפ"ג), פון די חכמי איטליא, אן צולייגן איבער דעם שייכות מיט'ן פיוט אקדמות: "ביי די אשכנז'ישע קהילות געפונט זיך א "מגילה" וואס טייל פירן זיך עס צו דערמאנען אין שבועות, איבער א נס וואס האט פאסירט..." און ברענגט די געשיכטע בקיצור[25]. ווארשיינליך מיינט ער טאקע דעם דרוק, ווי עס ווערט אנגערופן "מגילת" רבי מאיר.

די מעשה וואס ווערט דארט דערציילט איז, מוסטער:להעתיק[26]

אין ספר מעשה נסים געשריבן דורך ר' יוזפא שמש אין שטאט ווירמייזא[27], דערמאנט דעם כישוף-ראד בשייכות צו אן אנדערע געשיכטע. און לייגט צו אז עס איז געדרוקט א מעשה איבער דעם אקדמות וואס מען זאגט שבועות. "עס איז איין מעשה געדרוקט פון אקדמות, דאס מען אום שבועות זאגט, דארט אין שטייט דאס מעשה גאנץ אויס.."

אין פיורדא ה'תנ"ד איז געדרוקט געווארן א העפט מיטן נאמען "איין שיין וואונדרליך מעשה". און די זעלבע אין אמסטערדאם ה'תס"א. דארט ווערט געברענגט מוסטער:להעתיק

דער ספר מעשה גבורות ה' (לבוב תרע"ו)[28] שילדערט א פארכטיגע מעשה וואס האט פאסירט מיט 900 יאר צוריק פאר די אידן פון אשכנז, דורך א מכשף וואס האט זיי געוואלט פארלענדן, און זיי זענען געווארן געראטעוועט דורך רבי מאיר ש"ץ. וואס ער האט געפונען אין אן זעלטענעם אלט ספר אויף אידיש, און ער איז דאס מעתיק אויף לשה"ק. ער פאררעכט אז די יאר פון די געשיכטע איז געווען ד'תשס"א, מוסטער:להעתיק

ביים ענדע איז ער מדייק אז לויט זיין נוסח פלעגט דער פיוט שוין געזאגט ווערן פון פריער ביי די עשרת השבטים אום יו"ט שבועות, און בלויז די צווייטע חלק, אין וואס עס איז אנגעצייכנט די נאמען פון רבי מאיר ש"ץ, דאס איז שפעטער צוגעלייגט געווארן.

רבי מאטל סלאנימער האט דערציילט[29]:

איך האב געהערט פון אלטע אידן און פון ר״ש העניך ז״ל, אז די סלאוויטא דרוקערס האבן געוואלט דרוקן די מעשה אין די מחזורים, נאר וויבאלד זיי האבן עס נישט געוואוסט מיט א קלארקייט האבן זיי עס נישט געדרוקט. איינמאל האט מען גוזר געווען א גירוש אויף די אידן, און נאכדעם וואס מ'האט באשלאסן צו ברענגען איינעם פון די בני משה צו מבטל זיין די גזירה, איז איינער געשיקט געווארן אריבערצוגיין דעם סמבטיון, אריבערצוגיין דעם סמבטיון נעמט 18 שעה, און עס ריט זיך נישט אפ פון זיין שטורעם נאר פון ער"ש האלבן טאג ביז מוצש"ק, און אין די געציילטע שעות פון ערב שבת איז נישט מעגליך אריבערצוגיין ווייל די וועג דויערט 18 שעה. האט מען אים איבערגעגבן א שם, אז ער זאל קענען אריבערגיין דעם טייך צו די בני משה, אבער אויף צוריקצוגיין האט מען אים נישט ערלויבט צו באנוצן מיט'ן שם, ווייל מ'נוצט עס נאר אויף פיקוח נפש. דער שליח האט געגעבן א גט פאר זיין ווייב, און איז אהינגעגאנגען מיט'ן ציל צו פארבלייבן דארט א גאנץ לעבן. די בני משה האבן געשיקט ״א הינקעדיגער שניידער" צו מבטל זיין די גזירה, וואס אויך ער האט געגעבן א גט פאר זיין פרוי און איז אריבער דעם טייך. ער איז געקומען צום מכשף וואס האט געהעצט ארויסצוגעבן די גזירה, און אים געזאגט אז ער זאל אים אויספרובירן און לאמיר זען ווער וועט זיך שטארקן אויף וועם. מען האט אפגעמאכט אז יעדער וועט זאגן דעם צווייטן וואס צו טון, און ער דארף דאס אויספירן. דער שניידער האט געמאכט א רינג ארום זיך, און דער מכשף האט געשיקט וכו' צו אים, אבער ווען זיי זענען אנגעקומען צום רינג זענען זיי געבליבן שטיין. דערנאך האט דער שניידער געזאגט דעם מכשף ער זאל זיך אנלאנען אויפ'ן שטאם פון א ארטיגן בוים און ער האט גענומען צוויי בינטלעך אייזערנע שטריק, ווען דער כישוף מאכער האט זיך אנגעלאנט אויף בוים, האט זיך דער בוים אויפגעהויבן און די שטריק האט זיך פארוויקלט ארום זיין האלז, און אים דערשטיקט, און די גזירה איז בטל געווארן.

אין א בריוו וואס די גדולים פון צפת, צווישן זיי דער בת עין, און רבי ישראל פון שקלאוו, האבן אדרעסירט צו די עשרת השבטים, דערמאנען זיי די מעשה. "אשר באזנינו שמענו מפי עדי ראייה אבותינו סיפרו לנו כי באלף החמישי היתה גזירה קשה בחו"ל במדינת אחב"י בארץ אשכנז על ידי גוי רשע אחד מכשף כי רצה לאבד את היהודים וישלחו כלל אחינו בנ"י שליחים נאמנים למחנה שכינת קדושת אחינו בני משה ע"ה וישיגו אותם חונים מעבר לנהר סמבטיון ויעבור איש צדיק ושמו רבי מאיר חזן שחיבר שירת אקדמות שאומרים ביום מתן תורתינו קודם קריאת התורה את נהר סמבטיון בשבת בשביל פיקוח נפש ויקרב אל אחינו הקדושים וישלחו משם איש צדיק אחד ושמו ר' דן ובגבורות נפלאות אשר עשה והראה וקידש שמו הגדול והקדוש ית"ש הציל את אחינו בני ישראל בארץ ההיא".

עס זענען פארהאן נאך נוסחאות געדרוקט אין פארשידענע פלעצער[30].

מפקפקים

פארהאן וואס זענען מפקפק אויף די קראנטקייט פון די געשיכטעס, און אין די דעטאלן דערפון. אין די מחזורים איז געדרוקט אינעם אריינפיר צום פיוט אקדמות: "וקלא דלא פסיק כי רב מעשהו מבא המחבר לכך, אם קבלה היא נקבל. אמנם אין ראיה ומופת ע״ז ואין משגיחין בבת קול אמרתי איני יודע, והנחתיו"[31].

עס זענען פארהאן פארשידענע מסורות איבער די מקום קבורה פון רבי מאיר ש"ץ, לויט דעם קען נישט זיין אז ער איז פארבליבן אויפ'ן אנדער זייט סמבטיון. אין אן אלטער פנקס פון הזכרת נשמות אין שטאט ווירמייזע ווערט דערמאנט "רבינו מאיר בר יצחק שליח ציבור וכו' בעבור שתיקן שבחות למקום", ס'איז דא וואס ווילן ברענגען א ראי' פון דעם אז ער ליגט באגראבן אין וויזמייזע[32]. עס זענען דא וואס ווילן זאגן אז די "קבר רבי מאיר בעל הנס" וואס געפינט זיך אין טבריה איז פון רבי מאיר ש"ץ וואס האט זוכה געווען צו נסים. אויך איז פארהאן א קבר אין גוש חלב וואס שטייט אז דארט ליגט רבי מאיר ש"ץ. אן אנדערע מסורה געבט אן אז ער ליגט אין לובלין[33].

פון מלבי"ם ווערט געברענגט אז ס'איז זיכער דא א טייל פון די מעשה וואס איז אמת, אז רבי מאיר ש"ץ האט געראטעוועט אין א שעת הגזירה נאר די פרטים ארום איז צוגעלייגט געווארן[34]. אין דעם דור נאך אים ווערט ער דערמאנט דורך איינער פון די ראשונים, אלס "רבינו מאיר בן יצחק מאבילי ירושלים"[35], דאס איז אן אנדייטונג אז ער שטאמט פון אר"י, אדער פון די עשרת השבטים.

חשיבות

דער פיוט אקדמות איז אלע יארן באטראכט געווארן מיט גרויס חביבות, און ווערט געזאגט מיט גרויס ליבשאפט. טייל דרוקן זיך אויס אז דאס איז "דאס מערסט באוואוסטער און באליבטער פיוט"[36].

רבי יעקב עמדין שרייבט: "אין מיינע אויגן איז דער פיוט זייער חשוב און טייער, אויך מיר טוען דאס זאגן, ווייל א גרויסער מענטש האט דאס מחבר געווען, און ס'איז פאסיג פאר דער וואס האט דאס געזאגט"[37].

אין חוות יאיר שטייט "דער פיוט פון ר׳ מאיר בעל הש"ץ איז פונקט אזוי גרויס ווי די פיוטים פון ר' אליעזר הקליר וחביריו, וואס איז געזאגט נעווארן מיט רוח הקודש אין עס איז באהאלטען דערין סודות נוראים[38].

ניגון

דער ניגון פון אקדמות שטאמט הויפטזעכליך פונעם מחבר אליינס, און איז פארשפרייט איבעראל וואו מען זאגט דעם פיוט, דער ניגון זעלבסט דירקט זיך אויס דביקות און השתוקקות. די תנועות פונעם ניגון זענען היבש ענליך צו די טעמי המקרא, דאס פאסט אריין אינעם זאגן אינמיטן ליינען[39].

אין געוויסע קהילות זינגט מען ביי ברכת כהנים שבועות מיט די ניגון פון אקדמות[2].

רבי נחמן פון ברסלב האט גאר גאר שטארק אויסגעלויבט דעם ניגון פון אקדמות, און געזאגט אז וויבאלד מען איז שוין אזוי געוואוינט דערצו, אנערקענט מען נישט איר גרויסקייט פון דעם געוואלדיגן הייליגן לויב געזאנג. ער האט געזאגט, ווער עס פארשטייט די גרויסקייט פון דעם שיר פון אקדמות און דער ניגון מיט וואס מען זינגט עס, דאס איז א ואונדערליכע זאך און גאר א גרויסער חידוש. דערביי האט ער זיך אינטעגעזונגען עטליכע ווערטער פון אקדמות מיט'ן ניגון. ער האט געזאגט אז אקדמות איז א געזאגג פון גלוסטעניש[40].

אין געציילטע קהילות זינגט מען אן אנדער ניגון[41]. טעקע:תוים אקדמות.pdf

מנהגים

ביי די ספרד'ישע, ווי אויך אין חב"ד, זאגט מען נישט קיין אקדמות[42].

אין געוויסע קהילות האט מען זיך געפירט אז דער רב אליינס האט פארגעזאגט אקדמות, און צדיקים האבן דאס געזאגט מיט גרויס התלהבות און השתפכות הנפש[43]. עס ווערט דערציילט אויפ'ן תפארת שלמה אז ער פלעגט זאגן אקדמות מיט שיינע געזאנגען און א זיסע שטימע, וואס האט אויפגעפלאמט די הארץ פון די צוהערער[44]

אין געוויסע פלעצער האט דער רבי עזאגט א דרשה איידער אקדמות[45].

צו ליינען מער

דרויסנדיגע לינקס

נאטיצן

  1. אין אשכנז האט מען מתרגם געווען מיט דעם תרגום ירושלמי, וואס לייגט צו מדרשים און ערקלערונגען. אויך האט מען צוגעלייגט לענגערע פיוטים אויף אראמיש, אזוי ווי די מנהג אין ארץ ישראל - אנדערש ווי אין בבל וואס מען האט געניצט תרגום אונקלוס פאר איבערזעצונג. די עשרת הדברות זענען געזאגט געווארן מיטן טעם העליון וואס צוטיילט זיי אין צען באזונדערע פסוקים. צווישן די פסוקים זענען געזאגט געווארן לענגערע פיוטים, וואס זענען גערופן געווארן "דיברות", צוליב וואס זיי הייבן זיך אן "דיברא"[7].
  2. צוערשט איז דאס געשריבן געווארן אלס השערה דורך: רבי שלמה חעלמא, שלחן תמיד ב, סי' יט, זר זהב, אות ג, ירושלים: מכון ירושלים, תשס"ד, עמ' קד, ב (באגרעניצט צו באַצאָלטע אַבאָנענטן); מהר"ם אש, זכרון יהודה; רבי וואלף היידנהיים, הבנת המקרא, סוף חומש שמות, און נאך. שפעטער איז געדרוקט געווארן דער מחזור ויטרי וואס ברענגט דעם מנהג מתרגם צו זיין אין שביעי של פסח (סימן ק"ז) און שבועות (סדר שבועות), און ער איז מעתיק א צאל רשויות וואס דער מתרגם פלעגט דאן זאגן (דער פיוט אקדמות זעלבסט ווערט אבער בכלל נישט דערמאנט דארט). די השערה איז אממערסטנס באשטעטיגט געווארן ווען עס זענען געפונען געווארן אריגינאלע כתבי יד פון מחזורים וואס שטעלן אריין אקדמות אינאיינעם מיט די תרגומים און זייערע פיוטים, אין איין מחזור שטייט אויפ'ן קעפל "רשות למתרגם לר' מאיר ש"ץ"

רעפערענצן

  1. זע רבי אליהו הבחור, ספר התשבי וואס ברענגט די ראשי החרוזים אלס "ביר ריבי", דער פרי מגדים ברענגט עס אראפ אין אגרות פרי מגדים און לייגט צו: "ובמחזורים שלנו לא מצאתי חרוז יו"ד בין ריש לב' רק החרוז רבי יצחק, וחידוש בעיני אולי חסרו החרוז ההוא, ומי יתן אמצאהו כי התשבי נאמן יותר מק' עדים"
  2. 2.0 2.1 רבי שלמה זלמן גייגר, דברי קְהִלֹּת - מנהגי פראנפורט דמיין, פראנקפורט, תרכ"ב, עמ' 446
  3. עס נישט קלאר די גענויע דאטומען פון די לעבן פון רבי מאיר ש"ץ. מיר זעען אז רש"י ברענגט אים עטליכע מאל מיט'ן טיטל זצ"ל, רש"י, הושע ו, ט, רש"י, עמוס ג, יב, רש"י, תהלים עג, יב. מ'זעט אבער אז ער האט אים נאך געקענט ביים לעבן, זע סדור רש"י, "שמעתי מפי צדיק רבי מאיר ברבי יצחק". זיין זון רבי יצחק איז אומגעקומען דורך די קרייצציגלער אין יאר ד'תתנ"ו ווי דערמאנט אין פנקס הזכרת נשמות פון ווירמייזא.
  4. ווי דער נוסח "צור ישראל" וואס מיר זאגן יעדן טאג.
  5. משנה תורה לרמב"ם, הלכות תפילה וברכת כהנים, פרק י"ב, הלכה י'
  6. זע חזקוני, שמות כ, יג "בעצרת שהיא דוגמא מתן תורה, ומתרגמינן הדברות"; תוספות, מגילה כד, א "והא שאנו מתרגמין הפטרות של פסח ועצרת טפי משאר י״ט, לפי שהן מדברות בנס היום כדי לפרסם הנס, וכן במתן תורה כדי לפרסם הנס".
  7. יונה פרנקל, מחזור לשבועות כמנהג בני אשכנז לכל ענפיהם, ירושלים, תש"ס, עמ' י-יא, מבוא; יוסף יהלום, מיכאל סוקולוף, שירת בני מערבא, ירושלים: האקדמיה הלאומית הישראלית למדעים, תשנ"ט.
  8. רבי אברהם קלויזנער, מנהגים, געברענגט אין מהרי"ל, און רבי יצחק אייזיק טירנא, ספר המנהגים
  9. מחזור וורמיישא מנהג אשכנז, ה'ל"ב (פארלאנגט אומזיסטע רעגיסטראַציע)
  10. רבי יוזפא שמש, אות קד, מנהגי וורמיישא
  11. מנהגות וורמייזא (באגרעניצט צו באַצאָלטע אַבאָנענטן)
  12. ספר התודעה
  13. זע ר' קלונימוס ב"ר שמעון, אקדמות מיט אידיש טייטש - כתב יד, ווענעציע, ‏ה'שי"ד
    פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:קלאר אויס

    פאראמעטער [ 2 ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע
    [אויסקלארונג פארלאנגט]
  14. רבי אפרים הכהן מווילנא, שער אפרים, סי' י
  15. מגן אברהם, אורח חיים, סימן קמ"ו, סעיף א'
  16. טורי זהב, אורח חיים, סימן תצ"ד, סעיף ב'
  17. סידור יעב"ץ שער המזרח
  18. פנים מאירות, ח"ג סימן לא
  19. גדולי הדורות על משמר מנהג אשכנז, עמ' 108 (פארלאנגט אומזיסטע רעגיסטראַציע)
  20. משנה ברורה, סימן תצ"ד, סעיף קטן ב'
  21. שולחן ערוך הרב, אורח חיים, סימן תצ"ד, סעיף א'
  22. אליה רבה, אורח חיים, סימן תצ"ד, סעיף קטן ה'
  23. פרידבערג, "מ-2927", בית עקד ספרים. דער אריגענעלער דרוק איז נישטא פאר אונז, אבער עס ווערט דערמאנט אין די ליסטעס פונעם איטאליענישן צענזור, זע ספר זכרון לאריה ליאונה קארפי (פארלאנגט אומזיסטע רעגיסטראַציע)
  24. עלי יסיף, 'תרגום קדמון ונוסח עברי של מעשה אקדמות', בקורת ופרשנות 9-10 (תשל"ז), עמ' 214-228. לציין לספה"ל?
  25. קבץ על יד - שנה ד, בערלין: חברת מקיצי נרדמים, תרמח
  26. ווערט געברעגט דא הרב נחום זאב רוזנשטיין, און הרב משה אייזיק בלוי, "מנהג אמירת אקדמות והמעשה המופלא שנקשר בו", קובץ בית אהרן וישראל - 173. זייער נישט מדוייק, לכתוב מחדש עפ"י המובא אצל: יצחק ריווקינד, די היסטארישע אלעגאריע פון ר' מאיר ש"ץ, ווילנא תרפ"ט.
  27. (קריאת הספר בתצוגה מלאה באתר "גוגל ספרים" ספר זמין ברשת)(קריאת הספר בתצוגה מלאה באתר "גוגל ספרים" ספר זמין ברשת), מעשה 22
  28. מעשה גבורות ד'
  29. סיפורי מרן הרמ״ח (עמ׳ רפג אות צא)
  30. אקדמות ע"פ דרך דרש, ווארשא, תרס"ב, עמ' כא
  31. זע מחזור פון רבי וואלף היידנהיים קרובות - מחזור לחג השבועותאין מחזור מטה לוימחזור קרבן אהרן לשבועות
  32. פנקס הזכרת נשמות בקהלת ורמיזא, עמוד 7, במאגר הספרים הסרוקים של הספרייה הלאומית, פנקס של קהל ווירמזיי' ממחזור ר"ט, אויף באדליען ביבליאטעק אין אקספארד
  33. לקורות היהודים בלובלין, עמ' 139
  34. יהודה לייב פישמן מימון, ה"אקדמות" ומחברו
  35. רבי אברהם בן עזריאל, ערוגת הבשם (פארלאנגט אומזיסטע רעגיסטראַציע)
  36. Rabbi Avi Gold, The Complete Artscroll Machzor, Shavuos, New York 1991, p. 28
  37. סידור היעב"ץ
  38. ילקוט הגרשוני, שו"ת שבות יעקב ח״א סי' י״ז
  39. בנימין זאב מונק - מנהל "מכון ירושלים לחזנות".
  40. שיחת הר"ן, רנו
  41. ר' בנציון שענקער, ניגון אופרה אקדמות, מוזשיץ
  42. ספר המנהגים, לוח היום יום, עמ' נט
  43. נטעי גבריאל - שבועות, ירושלים, תשנט
  44. נפלאות התפארת שלמה
  45. מונקאטש


קאַטעגאָריע:שבועות קאַטעגאָריע:פיוטים קאַטעגאָריע:אראמישע לידער קאַטעגאָריע:המכלול ארטיקלען