תענית אסתר

"וצומו עלי ואל תאכלו ואל תשתו שלשת ימים לילה ויום" אילוסטראציע אין א מגילת אסתר פון פערארע, איטאליע, 1617

תענית אסתר איז דער פאסט טאג פאר פורים, געווענליך י"ג אדר. פארשידענע טעמים זענען געזאגט געווארן אויף דעם תענית: אן אנדענק פאר די דריי טעג וואס די אידן האבן געפאסט איידער אסתר המלכה איז אריין צו אחשוורוש; אן אנדענק פאר דעם פאסט-טאג וואס די אידן האבן געהאלטן בשעת דער מלחמה מיט זייערע שונאים; אדער כדי אפצושלאגן די קטרוגים וואס קענען ערוועקט ווערן צוליב דער אויפפירונג אין פורים.

אין "מגילת תענית" ווערט י"ג אדר פארצייכנט אלס "יום נקנור ", א טאג ווען מ'טאר נישט פאסטן, וואס דאס מיינט לכאורה אז אין די צייטן פון בית המקדש, האט דער תענית בכלל נישט עקזיסטירט. דער רמ"א נעמט טאקע אן להלכה ווי די ראשונים וואס האלטן אז תענית אסתר איז א שפעטערער מנהג, פון נאך "חתימת התלמוד", און דערפאר זענען אירע הלכות לייכטער ווי ביי אנדערע תעניתים. אנדערע ראשונים טרעפן אבער יא א רמז דערויף אין גמרא, און טייל ראשונים זאגן אז מרדכי און אסתר האבן דאס שוין מתקן געווען.

אין א יאר וואס י"ג אדר געפאלט אום שבת, ווערט תענית אסתר געפעדערט צו דאנערשטאג. אום תענית אסתר פירט מען זיך אויך צו געבן א זכר צום "מחצית השקל".

דער טעם פארן תענית

• לויט ווי געשילדערט אין מגילת אסתר, זענען די אידן זיך צוזאמגעקומען אינעם טאג פון י"ג אדר, נאך וואס אחשוורוש האט זיי באפולמעכטיגט זיך צו באשיצן קעגן זייערע פיינט, און אפגעראכטן א קריג, אזויווי עס שטייט אין פסוק: ”וּבִשְׁנֵים עָשָׂר חֹדֶשׁ הוּא חֹדֶשׁ אֲדָר בִּשְׁלוֹשָׁה עָשָׂר יוֹם בּוֹ... נִקְהֲלוּ הַיְּהוּדִים בְּעָרֵיהֶם בְּכָל מְדִינוֹת הַמֶּלֶךְ אֳחַשְׁוֵרוֹשׁ לִשְׁלֹחַ יָד בִּמְבַקְשֵׁי רָעָתָם”. דער מדרש ערקלערט אז דאס לשון פון "נקהלו", ד.ה. זיך "צוזאמקומען", טוט אנדייטן אויף א פאסט-טאג וואס מ'האט דאן גוזר געווען אויפן טאג פונעם קריג, וויבאלד ביי אידן איז געווען איינגעפירט אז אין טאג פון א שלאכט פאסט מען, אזויווי מען זעט אז משה רבינו האט מתקן געווען א תענית ווען די אידן האבן מלחמה געהאלטן מיט עמלק. לויט טייל ראשונים, איז "תענית אסתר" באשטימט געווארן אינעם טאג פון י"ג אדר, אלס אנדענק צו יענעם תענית.
• לויט אנדערע, איז דער תענית באשטימט געווארן אלס אנדענק צו די דריי טעג וואס די אידן האבן געפאסט מיט א יאר פריער, אויפן פארלאנג פון אסתר המלכה, איידער זי איז אריין צו אחשוורוש'ן. טראצדעם וואס דעמאלטס האט מען געפאסט אין חודש ניסן, פאסט מען היינט אין אדר, ווייל אין ניסן טאר מען נישט פאסטן.
  אין מסכת סופרים ווערט טאקע געברענגט אז עס איז געווען א מנהג צו פאסטן דריי טעג, אזויווי דאן ביי דער מעשה פון פורים. מען פלעגט זיי אבער פאסטן צעשפרייט ("פרודין") אין די טעג בעפאר פורים: מאנטאג, דאנערשטאג און מאנטאג, און נישט "רצופין". אין ארץ ישראל פלעגט מען פאסטן נאך פורים, צוליב "יום נקנור" און "יום טוריינוס" וועלכע געפאלן פאר פורים און מ'מעג אין זיי נישט פאסטן. דער אליה רבה ברענגט אין נאמען פון ריב"ש אז לויט ווי ס'זעט אויס אין מדרש תהלים, זענען די פאסט-טעג אין צייט פון דער גזירה אויך געווען צעשפרייטע; ווידעראום די שיטה פונעם בבלי איז קלאר אז מען האט דעמאלטס געפאסט דריי טעג ברציפות. דער בית יוסף זאגט אז היינטיגע צייטן פאסט מען נישט די תעניתים, כדי נישט צו פארשווערן אויפן ציבור.
• דער כף החיים ברענגט פונעם מגיד מישרים, אז מען פאסט כדי מכניע צו זיין דעם קטרוג פונעם שטן אויף דעם וואס די אידן עסן און טרינקען זיך אן אום פורים.
• דער משנה ברורה שרייבט אז דער ציל פונעם פאסט טאג איז "כדי צו געדענקען אז השי"ת זעט און הערט יעדן מענטש אין צייט פון נויט, אויב וועט ער פאסטן און זיך צוריקקערן צום באשעפער מיטן גאנצן הארץ, אזויווי ער האט געטון אין יענער צייט".

מקור פונעם תענית

דער תענית האט נישט קיין בפירוש'ער מקור אין חז"ל און פארהאן פארשידענע מיינונגען איבער זיין אפשטאם. עס ווערט אבער דערמאנט אין מדרש תנחומא אז מ'האט גוזר געווען א תענית י"ג אדר, און אן ענליכן מנהג ווערט געברענגט אין מסכת סופרים.

רמז אין מגילה

לויט טייל ראשונים האבן מרדכי און אסתר אליין מתקן געווען דעם תענית, ווי מען זעט אין דער מגילה, "לְקַיֵּם אֵת יְמֵי הַפֻּרִים הָאֵלֶּה בִּזְמַנֵּיהֶם, כַּאֲשֶׁר קִיַּם עֲלֵיהֶם מָרְדֳּכַי הַיְּהוּדִי וְאֶסְתֵּר הַמַּלְכָּה, וְכַאֲשֶׁר קִיְּמוּ עַל נַפְשָׁם וְעַל זַרְעָם דִּבְרֵי הַצֹּמוֹת וְזַעֲקָתָם" - וואס די ווערטער "דברי הצומות וזעקתם", באציען זיך, לויט דער שיטה, צו תענית אסתר.

אבער אנדערע ראשונים פארטייטשן דעם פסוק אז "די אידן האבן מקבל געווען די מצוות פון פורים, גענוי ווי זיי האבן מקבל געווען די פיר תעניתים" וואס די נביאים האבן מתקן געווען נאכן חורבן בית המקדש.

פארהאן וואס לערנען אז דער פסוק באציט זיך צו די תעניתים בשעת דער גזירה פון המן, און זאגט אז "פונקט ווי די אידן האבן אנגענומען וואס מרדכי און אסתר האבן געהייסן בשעת זיי זענען געווען אין געפאר, צו פאסטן און בעטן, אזוי האבן זיי אנגענומען די מצוות פון פורים ווען זיי זענען געהאלפן געווארן".

אין חז"ל

לויט רב אחאי גאון און רבינו תם, ווערט תענית אסתר דערמאנט אין גמרא. זיי טייטשן אז דאס וואס די גמרא דרוקט זיך אויס אויף י"ג אדר "זמן קהילה לכל", מיינט אז דער טאג איז א פאסט-טאג, ווען מען נעמט זיך צוזאמען צו זאגן תפילות און תחנונים. אזוי שטייט אויך אינעם מדרש תנחומא אויף "י"ג יום קהלה לכל היא".

אבער אנדערע ראשונים זאגן אז תענית אסתר איז א שפעטערער מנהג, און דער אבודרהם שרייבט אז די תקנה איז פון נאך דער צייט פון "חתימת התלמוד".

יום ניקנור

אין "מגילת תענית" איז י"ג אדר באצייכנט אלס "יום ניקנור", צו פייערן דעם זיג פון יהודה המכבי איבער די יווני'שע קרעפטן אין שפיץ פון ניקנור, אין שנת ג'ת"ר. אין צייט פון בית המקדש, האט מען נישט געטארט פאסטן אין די טעג אויסגערעכנט אין מגילת תענית, וואס רעכנט לכאורה אויך אריין י"ג אדר, דער טאג פון תענית אסתר. דאס שטימט גוט מיט דער שיטה אז תענית אסתר איז הערשט איינגעפירט געווארן שפעטער. אבער די אנדערע ראשונים האלטן אז תענית אסתר איז אן אויסנאם, און די תקנה צו פאסטן דאן איז אנגעגאנגען אויך איידער דעם חורבן ווייל עס איז א פריערדיגע תקנה.

דער ראב"ד און דער כלבו זענען מסביר אז תענית אסתר איז א "תענית של שמחה" אלס אנדענק צום נס, אנדערש ווי געווענליכע פאסט טעג וואס זענען אלס אבילות.

הלכות און מנהגים

תענית אסתר גייט אן אין י"ג אדר (אין אן עיבור יאר, אדר שני). ווען י"ג פאלט אין שבת פעדערט מען דאס פאסטן צו דאנערשטאג, י"א אדר. ביי א געווענליכע פאסט טאג שטופט מען אפ דאס פאסטן אויף זונטאג, אבער וויבאלד נאך תענית אסתר איז פורים פאסט מען פריער. פרייטאג פאסט מען אויך נישט, ווייל מען פלעגט אין תענית אסתר זאגן אסאך סליחות און תחנונים, און ערב שבת איז נישט דא קיין צייט דערפאר. אין פרובאנס איז יא געווען דער מנהג צו פאסטן פרייטאג.

דער רמ"א נעמט אן להלכה ווי דער שיטה אז תענית אסתר איז בלויז א שפעטערע מנהג, און דערפאר זענען די הלכות גרינגער ווי די פיר תעניתים וואס מען האט מתקן געווען נאכן חורבן; מעוברות און מניקות, ווי אויך שוואכע מענטשן זענען פטור פון פאסטן.

מען פירט זיך צו געבן א זכר צו די מחצית השקל תענית אסתר פאר מנחה. אלס "מחצית השקל" ניצט מען א האלבע פון די מטבע אין יענעם לאנד, און מען געבט דריי דערפון ווייל עס שטייט אין פרשת שקלים דריי מאל די ווערטער "מחצית השקל". כאטש וואס די מצוה איז געווען נאר פאר א איד פון צוואנציג יאר און העכער, אדער כאטש פון דרייצן יאר, פירט מען זיך צו געבן א מחצית השקל אויך פאר יעדן קינד אין די משפחה.

דער מהרי"ל פלעגט זיך פירן נישט צו פארלערנען תענית אסתר, ווייל די תלמידים זענען געווען פארנומען צוגרייטן אויף פורים, און ער האט געזאגט א רמז דערויף פון פסוק "לא הגידה אסתר"; די פוסקים ברענגן דאס להלכה. דאס איז אבער נאר לגבי גיין אין ישיבה, אבער אליין אינדערהיים מעג מען לערנען.

אין ספר יסוד יוסף שטייט אז אין תענית אסתר זאל מען זאגן קאפיטל כ"ב פון תהלים, "למנצח על אילת השחר", וואס ווערט געברענגט אין חז"ל{{הערה|מגילה טו, ב; ילקוט שמעוני, תהלים, רמז כ"ב אז אסתר האט עס געזאגט איידער זי איז אריין צו אחשוורוש'ן, און עס איז א סגולה צו געהאלפן ווערן מיט ישועות.

דרויסנדע לינקס

• 
  פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:אוצר החכמה
  פאראמעטער [ עמוד ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע
  ליידיגע פאראמעטער [ 5 ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע הרב רחמים מזרחי, קונטרס דברי הצומות - תענית אסתר, מודיעין עילית, תשע"א
• דער ארטיקל "תענית אסתר", אין אנציקלופדיה תלמודית, אויף ויקישיבה
• בצלאל לנדוי, ‏תענית אסתר במסורת ישראל, אויף "דעת"
• זוך אויף תענית אסתר אינעם מדינת ישראל נאציאנאלע ביבליאטעק
• ישיבת כרם ביבנה, בין תענית אסתר לשאר תעניות

רעפערענצן

קלארשטעלונג: די אינפארמאציע אויף המכלול איז בלויז פאר בארייכערונג און זאל נישט געזען ווערן ווי א פסק הלכה.