אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:העברעאיש"

לויט אברהם בן-יוסף, האט העברעאיש געבליעט ווי א רעדן־שפראך אין [[מלכות ישראל]] און [[מלכות יהודה]] פון 1200 פאר דער ציווילער רעכענונג (יאר ב׳ת״ר בערך) ביזן חורבן פונעם ערשטן [[בית המקדש]].<ref>

לינגוויסטיש איז העברעאיש א שפראך וואס געהערט צו די צפון־מערב [[סעמיטישע שפראכן]], און איז דער דיאלעקט וואס די איינוואוינער פון [[ארץ ישראל]] האבן גערעדט אין דער צייט פון תנ״ך, בערך צווישן די יארן פון ב'תק"ס ביז ג'ק"ס (1200 פאר דער ציווילער רעכענונג ביז 600 פאר דער ציווילער רעכענונג). דער שטח פון ארץ ווערט גערופן אין תנ״ך [[ארץ כנען]], וואס שליסט איין די היינטיקע לענדער פון ארץ ישראל, [[לבנון]], [[סיריע]] און [[יארדאניע]]. אין יענע יארן האבן די כנענים אין לבנון גערעדט די פעניקישע שפראך, וואס איז א ביסל ענלעך צו העברעאיש.

כמעט דער גאנצער תנ״ך (אחוץ טיילן פון [[ספר דניאל|דניאל]] און [[ספר עזרא|עזרא]]), ווי אויך די [[משנה]] און רוב פון די [[ספרים חיצוניים]] און די באהאלטענע מגילות, זענען געשריבן אין לשון קודש. די שפראך האט זיך געענדערט במשך די יארן, און מען דערקענען די אונטערשייד צווישן לשון קודש אין תנ״ך און לשון חז״ל געניצט אין דער משנה.

אויך ווען מען האט אויפגעהערט רעדן העברעאיש איז די שפראך נאכאלץ געבליבן די הויפט שפראך פון שרייבן ביי יידן, בעיקר אין [[הלכה]] ענינים, למשל שרייבן די פראטאקאלן פון [[בית דין|בתי דינים]], זאמלונגען פון הלכות, פירושים אויף כתבי קודש און נאך. אפטמאל האבן יידן געשריבן בריוו און קאנטראקטן אין העבעראיש. אבער, אזוי ווי ווייבער האבן נישט געלערנט לשון־קודש (וואס מענער האבן יא געלערנט), ספרים פאר ווייבער האט מען געשריבן אין דער שפראך וואס די פרויען האבן פארשטאנען, ד״ה אין די [[אשכנזים|אשכנזישע]] קהילות [[יידיש]] (למשל די [[צאינה וראינה]]), אין די ספרדישע קהילות אויף [[לאדינא]], און אין די אראבישע לענדער אין יידיש־אראביש.

אנדערע ספרים וואס זענען נישט הלכה ספרים האט מען אויך טיילמאל געשריבן אין זשארגאן. דער רמב״ם האט געשריבן זיין הלכה ספר משנה תורה אויף לשון־קודש, אבער דעם מורה נבוכים און דעם פירוש המשניות אין יידיש־אראביש. שפעטער האט מען פארטייטשט זיינע אראבישע ספרים אויף לשון־קודש. די איבן תיבון משפחה איז געווען באקאנט פאר עוסק זיין אין דער ארבעט.

דער איינפלוס פון העברעאיש איז באקאנט ספעציעל אין די [[רשימה:יידישע שפראכן|יידישע שפראכן]]. די שפראך [[יידיש]], וואס איז געווען די מוטערשפראך פון די אשכנזישע יידן אין אייראפע, און וואס האט א מקור אין מיטל־הויך־דייטש, איינע פון די דיאלעקטן פון [[דייטש]], בארגט א סך ווערטער פון לשון־קודש (העברעאייש) – עטלעכע 20% פון זיין וואקאבולאר – און מען שרייבט יידיש מיטן אלף־בית פון לשון־קודש. יידיש, אנדערש ווי העברעאיש, ניצט אותיות פאר די וואקאלן, אזוי ווי די אייראפעאישע שפראכן – למשל, דער אות [[ע|ע']] באדינט צו באצייכענען דעם וואקאל [[e]]. דאך, ווערטער וואס קומען פון לשון־קודש שרייבט מען מיט דער ארטאגראפיע פון זייער אריגינעלער שפראך. אזוי, דאס [[ווארט]] "[[wikt:אמת|אֱמֶת]]" (וואס ווער אויסגערעדט אויף יידיש /eməs/), שרייבט מען טאקע ״אמת״ און נישט "עמעס".{{הערה|אין סאוועטישער יידיש אונטער די אנווייזן פון דער [[יעווסעקציע]] האט מען געשריבן אויף אן אופן וואס מאכט אוועק אינגאנצן א שייכות מיט העברעאיש; למשל די סאוועטישע צייטונג "[[דער עמעס]]" וואס איז דערשינען אין מאסקווע צווישן די יארן 1918 ביז 1938.}}

[[יידישע אראביש]], די שפראך פון די יידישע קהילות אין דער [[מוסולמענישע אימפעריע|מוסולמענישער אימפעריע]], בעיקר אין [[צפון אפריקע]], וואס איז די שפראך אין וואס דער [[רמב״ם]] האט געשריבן זיין [[מורה נבוכים]] און נאך חשובע ספרים, ווערט אויך אזוי געשריבן מיט די אותיות פון לשון־קודש.

ס׳זענען פאראן אנדערע שפראכן וואס האבן באקומען א השפעה פון העברעאיש דורך דאס פארטייטשן [[תנ"ך|תנ״ך]] אויף פרעמדע שפראכן. דאס ווארט "[[wikt:שבת#שַׁבָּת|שַׁבָּת]]", למשל, איז גאנץ פארשפרייט אין כלערליי שפראכן ווי דער נאמען פון דעם זיבעטן טאג אין דער [[וואך]], דער רו־טאג. אויך א סך העברעאישע נעמען פון תנ״ך זענען גאנץ פארשפרייט איבער דער וועלט.

די  העברעאישע שריפט האט אן [[אלף בית]] מיט 22 [[אות]]יות, און 5 באזונדערע ענדע אותיות וואס ווערן געניצט ביים סוף פון א ווארט אנשטאט דעם נארמאלן אות. די געטאפלטע אותיות זענען כ-ך מ-ם נ-ן פ-ף צ-ץ. די אותיות זענען די קאנסאנאטן, און לכתחילה האט מען נישט געשריבן די וואקאלן. אויך זענען פאראן גראפישע סימבאלן פאר די [[וואקאל]]ן, פינטעלעך און שטרייכעלעך (וואס מען האט איינגעפירט א סך שפעטער). דער קוואדראטישער אלף בית וואס איז באקאנט היינט איז באזירט אויפן ״אינטערנאצינאלער״ אראמישער שריפט פון דער [[פערסישע אימפעריע|פערסישער אימפעריע]], וואס האט געטוישט די אורלאטע [[כתב עברי]] שריפט (העברעאיש־פֿעניקישער שריפט) לויט א הוראה וואס[[עזרא הסופר]]) האט באקומען פון הימל, וואס מען פלעג ניצן אין [[מלכות יהודה]], [[מלכות ישראל]] און אין די ברייט און לענג פונעם [[היסטאריע פונעם מיטל מזרח|פארצייטיקן מזרח]] פאר [[גלות בבל]]. כתב עברי איז נישט אינגאנצן פארשוואונדן געווארן, און מ׳האט זי נאך געניצט אין די צייטן פונעם צווייטן בית המקדש, און ביים [[בר כוכבא אויפשטאנד]] האט מען געניצט מטבעות מיט כתב עברי שריפט.