אליסף בן דעואל

פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:תנ"ך פערזענליכקייט
פאראמעטער [ מקום לידה ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע
ליידיגע פאראמעטער [ צאצאים ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע

אליסף בן דעואל

תקופה	יציאת מצרים, דור המדבר

אֶלְיָסָף בֶּן דְעוּאֵל (אדער: רְעוּאֵל) איז געווען דער נשיא פון שבט גד, אין די צייט פון נאך יציאת מצרים.

לעבן און שאפן

ווי די אנדערע נשיאים, האט השי"ת באשטימט אליסף בן דעואל צו ציילן זיין שבט ביים צווייטן ציילונג פון אידן אין מדבר. זיי ווערן דארט געשילדערט ווי ”קְרוּאֵי הָעֵדָה, נְשִׂיאֵי מַטּוֹת אֲבוֹתָם, רָאשֵׁי אַלְפֵי יִשְׂרָאֵל”. זיי זענען אלע געווען הויפטן אין סנהדרין, וועלכע זענען גערופן געווארן צו יעדע חשוב'ע זאך ביי אידן.

לויט חז"ל זענען די נשיאים געווען די שוטרים וואס די מצריים האבן געשטעלט איבער אידן אין מצרים, וואס זיי זענען געשלאגן געווארן ווען אידן האבן נישט ערפילט זייער קוואטע. טייל לערנען אז זיי זענען שוין געווען נשיאים איבער די עלטערן פונעם דור המדבר, נאך זייענדיג אין מצרים.

דורכאויס די וואנדערונגען אין מדבר האט אליסף געפירט זיין שבט דער דריטער, נאך שלומיאל בן צורישדי, אונטער'ן "דגל מחנה ראובן". לויט ווי דערציילט אין מדרש, איז זיין פאן געווען געפארבט נישט אינגאנצן שווארץ און נישט אינגאנצן ווייס נאר ביידע געמישט, און א לאגער געצייכנט דערויף.

אין חז"ל ווערט געברענגט אז די נשיאים זענען געווען צווישן די צוויי הונדערט און פופציג מענטשן וועלכע האבן געברענגט קטורת ביים מחלוקת קורח ועדתו. לויט דעם זענען זיי נפטר געווארן אין צווייטן יאר נאך יציאת מצרים, אין פייער וואס האט פארברענט די מקטירי הקטורת.

קרבנות הנשיאים

אליסף בן דעואל איז געווען דער זעקסטער אין די רייע צו מקריב זיין ביי די קרבנות הנשיאים. ער האט מקריב געווען זיין קרבן אום ו' ניסן אינעם צווייטן יאָר צו יציאת מצרים (ב'תמ"ט).

די סיבה אויף צו מקריב זיין גלייך נאך די נשיא פון שבט שמעון שטייט אין מדרש:

ביום הששי נשיא לבני גד אליסף בן דעואל – לפי ששמעון לקח חרבו והלך ועשה מלחמה עם אנשי שכם בשביל אחותו, ובני גד עברו את הירדן לעזר לאחיהם לירש את הארץ, כמה דתימא (
פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:תנ"ך
פאראמעטער [ קצר ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע דברים לג, כא) 'צדקת ה׳ עשה ומשפטיו עם ישראל', לכך זכה והקריב אחר שמעון

— במדבר רבה, פרשה י"ג, פסקה כ'

.

די הסבר צו דאס וואס ער האט מקריב געווען שטייט אין מדרש:

קרבנו קערת כסף אחת וגו׳ – אמר רבי ברכיה כנגד יציאת מצרים הקריב נשיא גד וכו', אמר רבי ברכיה, התחיל להקריב קרבנו כנגד מה שארע להם מיום שירדו יעקב ובניו למצרים עד שיצאו

— ווייטער דארט אין מדרש

.

המרומז בשמו

חז"ל דורשים את שמו על המזבח שבנו בני ראובן וגד וחצי שבט מנשה מעבר לירדן, שחשדו יהושע והעם שנבנה לעבודה זרה וכך נדרש שמו: אל-יסף - שלא הוסיפו דבר על התורה, בן דעו-אל - אלא בנו המזבח כעדות. דרשה נוספת על השם דעואל מביא המדרש, על כך שקיימו בני ראובן וגד וחצי שבט מנשה את תנאו של משה למגוריהם מחוץ לארץ ישראל, ונלחמו יחד עם שאר השבטים במלחמת כיבוש הארץ, והיו צועקים להשם במלחמה והיה מושיעם, ונדרש כדרשה הראשונה – דעו-אל שידעו שבטו את הא-ל.
האור החיים מבאר גם הוא את שמו על ירושת נחלתו בעבר הירדן אך בצורה שונה, אל-יסף – שנאספו לעריהם תחילה לכל השבטים (מיד לאחר מלחמת סיחון ועוג) על פי השם. פירוש נוסף מבאר האור החיים על פי הנאמר בספרי שעבר הירדן לא היה בכלל הבטחת השם לאברהם, אבל לאחר שירשוהו בני גד וראובן, יש לו דין ארץ ישראל ובשמו מרומז שהוסיף ליטול יותר ממתנת השם, והסכים השם עימו.

ראו גם

• נשיאי שבטי ישראל
• קרבנות הנשיאים