אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:רבי נחמן'ס נסיעה קיין ארץ ישראל"

ר' [[נחמן מברסלב]] איז געפארן קיין ארץ ישראל אין יאהר [[ה'תקנ"ח]], ער איז דאן געווען א יונגערמאן פון זעקס און צוואנציג יאהר, זיין נסיעה קיין ארץ ישראל איז א באזונדערע פרשה, עס איז געווען גאר אינטערעסאנט. אין יענער צייט האבן זייער ווייניג מענטשן געאמכט א נסיעה קיין ארץ ישראל, אויב איז געווען עטליכע וואס האבן מיט גרויסע שוועריקייטן זיך אונטערגענומען פאהרן קיין ארץ ישראל, איז עס געווען מיט די מיינונג אז זיי גייען שוין דארט בלייבן, אבער פאהרן און דערנאך גלייך צוריק קומען האט זיך געמאכט זייער זעלטן. די וועגן איז געווען זייער איינגעשטעלט, אלעס אויפן וועג איז געווען מסוכן, און מען איז געפארן אזא לאנגער וועג פון יוראפ קיין אזיע נאר ווען מען האט געמוזט. צווישן די תלמידים פון בעל שם טוב איז געווען א אויפוואכונג צו פאהרן, אזוי ווי מען זעהט אז די תלמידים ר' [[ארון לייב מפרעמישלאן]], ר' [[נחמן האראדענקער]] דער זיידע פון ר' נחמן מברסלב, ר' [[מנחם מענדל פון וויטעבסק|מנחם מענדל וויטעבסקער]] איז ארויף געפארן מיט א גאנצער חבורה בראש מיט זיינן נאנטן תלמיד ר' [[אברהם מקאליסק]], די זענען געווען די ערשטע תלמידים פון בעל שם טוב וואס זענען יא געפארן, אבער סתם המון עם איז כמעט נישט געווען אין ארץ ישראל, דער ישוב איז געווען דארט זייער קליין. דאך האט ר' נחמן געמאכט ביי זיך ער וויל פאהרן קיין ארץ ישראל, און ווען ר' נחמן האט אזוי געמאכט ביי זיך איז שוין נישט געווען קיין צוריק האלט, גארנישט אין דער וועלט האט אים נישט געקענט אפהאלטן, ווייל אין זיין עבודת ה' איז ר' נחמן געווען א ריזיגער עקשן.

אנגעהויבן האט זיך עס אין ווינטער [[תקנ"ח]] ווען ער איז געפארן מיט זיין תלמיד [[שמעון תלמיד ר' נחמן]] קיין [[מעזשביזש]], ווען ער האט דארט גענאכטיגט איז אים געקומען זיין זיידע דער [[בעל שם טוב]] אין חלום און אים געזאגט ער זאל פארן קיין קאמעניץ, ר' נחמן איז תיכף פון דארט געפארן קיין [[קאמעניץ]], ער האט דארט גענאכטיגט איין נאכט, די חסידישע וועלט אין [[אוקראינע]] האט געקומעט אויף די נסיעה פון ר' נחמן קיין קאמעניץ זייער אינטערעסאנט, און אסאך פשטים האט מען דערין געלערנט אבער ר' נחמן פלעגט מאכן ווערטליך פון די אלע פשטים, ער האט געזאגט קיינער האט נישט צוגעטראפען מיינע כוונות.

דער שיף איז ארויס געפארן צוויי און צוואנציג טאג אין חודש אלול, תיכף נאכן ארויס פארן האט אויסגעבראכן א שטורעם ווינט וואס האט געוואקלט און געשאקלט די שיף, די אידן אויפן שיף האבן געזעהן ממש דעם טויט פאר זייערע אויגן, עס איז געווען א נאכט ווי יום כיפור, מען האט געשריגן געוויינט, אבער ר' נחמן האט געזאגט הלוואי זאלט איהר שווייגן און גארנישט טועהן, אזוי איז טאקע געווען ווען זיי האבן אויפגעהערט איז מקוים געווארן דער פסוק יקם סערה לדממה וכו'. נאך צוויי טאג פארן רואיג איז ווייטער געקומען א ווינט, עס איז נישט געבליבן קיין וואסער, אלע אידן האבן ווידער תשובה געטוהן, אבער דער שטורעם ווינט האט אזויפיל געהאלפן אז ביז צוויי טאג איז דער שיף אנגעקומען קיין יפו, ר' נחמן האט געוואלט גיין מיט דעם אויבענדערמאנטן חכם (המהרי"ט אלגאזי) אבער די אראבער האבן אים נישט געלאזט אראפ פון שיף, ווייל אלא אידן דארט האבן אויסגעהן ווי ספרדדים אבער ר' נחמן איז געקומען פון יוראפ, מען האט דערקענט אויף זיינע לאנגע פאות און אויף זיינע בגדים אז ער איז נישט פון איסטאמבול, און די אראבער האבן אים חושד געווען פאר א שפיאן פון די פראנצוזן. די ספרדים האבן געזאגט פארן קאפיטאן אז ער וועט ממילא נישט קענען שטיין אויף דעם פלאץ ווייל זיי האבן א קבלה אז אויף דעם פלאץ האט מען דערטרוקנען יונה הנביא און דעריבער קען זיך קיין שיף נישט אפשטעלן דא, זיי זענען ווייטער געפארן ביז זענען געקומען קיין חיפה, נעבן הר הכרמל, וואס איז פונקט קעגן מערת אליהו, געווען איז דאס די נאכט פון זכור ברית ערב ראש השנה, דער עולם איז געווען זייער פרייליך מען האט געזאגט סליחות און געדאווענט שחרית.

אין דעם טאג ערב ראש השנה איז ר' נחמן אראפ אויף דער טרוקעניש, ער איז געקומען פונקט קעגן די הייל ווי אליהו הנביא האט געבעטן. אין דעמאלטס האט ער זוכה געווען צו דעם וואס ער האט אזוי שטארק געגלוסט, צו דאס הייליגע לאנד וואס ער האט זיך מוסר נפש געווען דערויף, תיכף ווי ער האט געטראטען פיהר איילן אויף די הייליגע ערד האט ער שוין זוכה געווען צו גאר הויכע השגות אוף אויפגעטוהן אלעס וואס ער האט געוואלט. ראש השנה ביינאכט איז ר' נחמן געווען זייער פרייליך, ער האט געזאגט פאר זיין בייגלייטער וואול איז דיך וואס האסט זוכה געווען צו זיין דא מיט מיר. ער האט אים געבעטן ער זאל פארליינן פאר אים און מזכיר זיין אלע חסידים און תלמידים וואס האבן מיט געשיקט קוויטלאך. תיכף נאר ר"ה האט ר' נחמן שוין געוואלט צוריק אהיים פארן, ער האט געזאגט ער איז שוין צוגעקומען צו וואס ער האט געוואלט, אבער זיין בייגלייטער האט אים געבעטן ער זאל נאך דא זיין עטליכע טעג ווייל ער וויל נאך ארום פאהרן צו די הייליגע קברים אין א"י, דער רבי האט אים געזאגט נעם געלד צאל אן איינגאבע פאר א נסיעה, א שטיק צייט שפעטער פרעגט אים ר' נחמן האסט שוין איינגעצאלט ? ענטפערעט דער בייגלייטער יא, זאגט אים ר' נחמן זיי מוחל נעם צוריק די איינגאעבע, אויב וויל מען דיר עס נישט צוריק געבן דאן לאז עס דארט, מיר וועלן נישט פארן, עס איז נישט אריבער צוויי דריי שעה און דער בייגלייטער איז זייער קראנק געווארן אין חיפה, דעמאלטס האט מען פארשאטענען פארוואס ר' נחמן האט צוריק געבעטן די איינגאבע.

ווען די חבורה פון ר' מענדעלע וויטעבסקער בראש פון זיין געליבטן תלמיד ר' [[אברהם מקאליסק]] האבן געהערט אין טבריא אז רבי נחמן איז געקומען האבן זיי געשיקט שלוחים און אים זייער פארבעטן ער זאל קומען צו זיי, אויף חוהמ"ס איז דער רבי געגאנגען באזוכן די מערה פון [[אליהו הנביא]] אין [[חיפה]], דער רבי האט געהאט התעוררות אין דעם הייליגן פלאץ, יאהרן שפעטער האט ער פארציילט "ווען איך בין געווען ביי די מערה האב איך זיך אויסגעמאלט אט דא איז געשטאנען אליהו און געהאט התבודדות".  נאך סוכות איז דער רבי נחמן געפארן קיין טבריא, אלע חסידים און אויך די ספרדישע חכמים פון שטאט זענען אים ארויס מקבל פנים זיין, אסאך פון זיי האבן זיך אנגעהטוהן בגדי שבת לכבדו דעם גרויסן גאסט, ער איז איינגעשטענען ביי דעם באקאנטען חסיד פון דעם צדיק ר' מענדל'ע וויטעפסקר, הרב ר' צבי הארקער זצ"ל, אסאך מקובלים און עובדי ה' זענען אים געקומען דארט מקבל פנים זיין און האבן געהערט פון אים אסאך סודות התורה. רבי נחמן האט זיך דארט משדך געווען מיט דעם חסיד ר' משה דער זון פון ר' מענדעל מוויטעפסק זצ"ל, זיין דריטע טאכטער [[מרים די טאכטער פון רבי נחמן מברסלב]] מיט דער זון פון ר' משה. אין טבריא האט רבי נחמן געהאט צוטעהן מיט א מסור, איינער וואס האט אויסגעטיילט גרויסע צרות פאר די חסידים, ער האט זיי פאר'מסר'ט פאר די פאשא און די ארבישע הויפטן, רבי נחמן האט געשפילט מיט אים ווי ער האלט ער איז א חשובע איד, ביז צום סוף איז דער מסור דארט געשטראבן. רבי נחמן האט באזוכן ביים דעם קבר פון דעם גרויסן צדיק [[רבי נחמן האראדענקער]] זיין זיידע. פון דארט זענען זיי געפארן קיין מירון און געווען ביים דעם קבר פון ר' [[שמעון בן יוחאי]], רבי נחמן איז דארט געווען זייער פרייליך, ער האט געזונגען און געטאנצט א גענצע נאכט פון דארט איז ער געגארנגען צום מערת ר' [[כרוספדאי]], פון דארט צום א מערה פון דעם [[ינוקא פון זוהר]]. רבי נחמן האט דאן אפגעמאכט אז וויל שוין אהיים פארן, און האט געזאגט פאר פאר זיין בייגלייטער ער זאל פאהרן קיין חיפה דונגען פלאץ אין א שיף צוריק, אנקומענדיג קיין חיפה איז אנגעקומען א שיף פון חוץ לארץ, אויפן שיף איז געווען דער גרויסער צדיק [[רבי יעקב שמשון שעפעטיווקער]] פון די תלמידים פון מגיד פון מעזריטש, אויך זענען דארט געווען עטליכע [[שד"ר]] וואס האבן געברענגט געלד פון חוץ לארץ פאר די א"י אידן, וויבאלד יעדער האט דאן מורא געהאט פון דעם אויבעדערמאנטן מסור וואס האט זיך געמאכט פאר א עהרליכן איד און האט פאר'מסר'ט פאר די אראבער אז אידן ברענגן געלד אהן צאהלן הויכע צינזן, האבן זיי געבעטן דעם שליח פון רבי נחמן ער זאל זיי העלפן, רבי נחמן האט שוין געהאט גוטע באציאונגן מיט דעם מסור, דעריבער האט דער בייגלייטער איבערגענומען די געלד, און איז צוריק געפארן קיין טבריה, ער האט דאס פארציילט פאר רבי נחמן האט רבי נחמן געזאגט זעהט אויך אז עס איז דער רצון השם מיר זאלן נאך בלייבן אביסל אין א"י.

אין טבריה האט דאן געפירט די חסידישע חבורה דער גרויסער צדיק [[רבי אברהם קאליסקער]], רבי נחמן איז דאן זייער נאנט געווארן צו דעם צדיק, זיי האבן זיך שטארק באפריינדעט. רבי נחמן האט שטאק משבח געוען דעם צדיק, און האט געזאגט עס זענען דא אסאך צדיקים, אבער שלימות האב איך געפונען ביים דעם קאליסקער צדיק. אין יענער צייט איז פארגעקומען די באקאנטע חסידישע מחלוקה צווישן דער קאליסקער און דער בעל התניא ר' [[שניאור זלמן מלאדי]], צוליב דעם וואס די צדיקים האבן געהאט חילוקי דעות וויאזוי מען זאל צוטיילן די געלד וואס עס קומט ארויף פון חוץ לארץ, דער קאליסקער האט זיך אויסגערעדט פאר רבי נחמן, און ווען דער צדיק רבי יעקב שמשון שעפעטיווקער איז אנגעקומען קיין [[טבריה]] האט ער קודם מיטגעהאלטן מיטן בעל התניא, דאס האט געברענגט חילוקי דעות צווישן אים און דעם קאליסקער, ווען רבי נחמן איז דארט געווען האט ער געמאכט שלום צווישן די צוויי צדיקים, און מען האט געמאכט א גרויסע סעודה ווי די דריי גרויסע צדיקים. דער קאליסקער, ר' יעקב שמשון און רבי נחמן זענען געזעסן, ביי יענער סעודה האט רבי נחמן געזאגט א שטארקער בליציגער געדאנק אין דעם ענין פון יהא מונח עד שיבוא אליהו (ב"מ לז.), וואס האט אלעמען באנומען יעדער האט עס באוואונדערט (דער חידוש איז געדרוקט אין שבחי הר"ן, אויך טשעהרינער רב דערמאנט עס באריכות אין זיין ספר פרפראות לחכמה).

[[קאַטעגאָריע:אויף ווייניג אדער קיין אנדערע וויקי|1]]