אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:מכניסי רחמים"

פיוט מכניסי רחמים
	מַכְנִיסֵי רַחֲמִים!; הַכְנִיסוּ רַחֲמֵינוּ לִפְנֵי בַּעַל הָרַחֲמִים.; מַשְׁמִיעֵי תְפִלָּה!; הַשְׁמִיעוּ תְפִלָּתֵנוּ לִפְנֵי שׁוֹמֵעַ תְּפִלָּה.; מַשְׁמִיעֵי צְעָקָה!; הַשְׁמִיעוּ צַעֲקָתֵנוּ לִפְנֵי שׁוֹמֵעַ צְעָקָה.; מַכְנִיסֵי דִּמְעָה!; הַכְנִיסוּ דִמְעוֹתֵינוּ לִפְנֵי מֶלֶךְ מִתְרַצֶּה בִּדְמָעוֹת.; הִשְׁתַּדְּלוּ וְהַרְבּוּ תְּחִנָּה וּבַקָּשָׁה,; לִפְנֵי מֶלֶךְ קֵל רָם וְנִשָּׂא.; הַזְכִּירוּ לְפָנָיו, הַשְׁמִיעוּ לְפָנָיו,; תּוֹרָה וּמַעֲשִׂים טוֹבִים שֶׁל שׁוֹכְנֵי עָפָר.; יִזְכֹּר אַהֲבָתָם, וִיחַיֶּה זַרְעָם,; שֶׁלֹּא תֹאבַד שְׁאֵרִית יַעֲקֹב.; כִּי צֹאן רוֹעֶה נֶאֱמָן הָיָה לְחֶרְפָּה,; יִשְׂרָאֵל גּוֹי אֶחָד לְמָשָׁל וְלִשְׁנִינָה.; מַהֵר עֲנֵנוּ אֱלֹקֵי יִשְׁעֵנוּ, וּפְדֵנוּ מִכָּל גְּזֵרוֹת קָשׁוֹת,; וְהוֹשַׁע בְּרַחֲמֶיךָ הָרַבִּים מְשִׁיחַ צִדְקֶךָ וְעַמֶּךָ.

וויזועלוויקיטעקסט

יעצטיגע רעוויזיע זינט 04:25, 17 נאוועמבער 2025

דאס איז א דרעפט ארטיקל. עס איז אַן אַרבעט אין פּראָגרעס וואָס איז אָפן פאַר רעדאַגירונג דורך סיי וועם. ווען דער דרעפט איז פארטיג, ביטע גייט איבער דעם אריבערפירן טשעקליסט, זיכער צו מאכן אז עס איז גרייט. דערנאך קענט איר בעטן פון די דרעפט אריבערפירער אז זיי זאלן עס איבערגיין און אריבערפירן צום הויפט געביט. (אייער בקשה וועט פובליצירט ווערן אין המכלול:אריבערפירן דרעפטס, און דארט וועט אויך ערשיינען דער ענטפער - אויב פעלט אויס).

ביטע אריבערפירן

"מַכְנִיסֵי רַחֲמִים" איז אַ פּיוט וואָס ווערט געזאָגט ביי אַשכּנזישע קהילות, הויפּטזעכליך אין די סליחות פון פאַר ראש השנה און עשרת ימי תשובה. דער פּיוט איז אַ בקשה צו די מלאכים זיי זאָלן זיך משתּדל זיין און ברענגען די תּפילות פון די מענטשן פאַר גאָט. דער תּוך פון דעם ליטורגישן טעקסט איז: "מַכְנִיסֵי רַחֲמִים הַכְנִיסוּ רַחֲמֵינוּ לִפְנֵי בַּעַל הָרַחֲמִים".

די דאָזיגע תּפילה האָט אַרויסגערופן אַ שאַרפן טעאָלאָגישן פּולמוס במשך מער פון טויזנט יאָר, צי איז דאָס לכתּחילה ערלויבט צו בעטן מלאכים זיך משתּדל זיין פאַר מענטשן. די דעבאַטע רירט אָן יסודותדיגע פראַגן פון תּפילה, דאָגמע און דעם באַציאונג פון מענטשן צו גאָט.

היסטאָרישער אָפּשטאַם און נוסח

מכניסי רחמים בסידורו של רב סעדיה גאון

דער מחבר פונעם פּיוט "מכניסי רחמים" איז נישט באַקאַנט, אָבער מען האַלט אַז עס איז געשריבן געוואָרן אַרום די ד'ת"ר יאָרן. עס געפינט זיך אין די פריעסטע באַקאַנטע ליטורגישע מאַנואַלן, אַריינגערעכנט דעם סדר רב עמרם (פון בבל אין ד'ת"ר יארן, הגם מיט שפּעטערדיגע אינטערפּאָלאַציעס)^[2] און סידור רב סעדיה גאון (ד'ת"ר יארן באַגדאַד)^[3]. דער פיוט פלעגט געזאָגט ווערן לויט פאַרשידענע מנהגים און ביי קהילות אריינגערעכנט אשכנז-דייטשלאַנד, פראַנקרייך, שפּאַניע, בבל, מצרים און תימן^[4]. עס איז אבער נישט פאַרהאַן אין דער ספרדישער ליטורגיע.

די שפּעטערע גאונים זענען געווען באַקוועם מיטן פּיוט. אַזוי, למשל, האָט רב שרירא גאון (פון ד'ת"ר–ש יארן בבל) נישט געהאַט קיין פונדאַמענטאַלע פּראָבלעמען מיט בעטן ביי מלאכים, הגם ער האָט טעכניש געזאָגט, אַז ביי "מכניסי רחמים" זענען די אויסדרוקן נאָר "געבאָרגט" אָדער "אַן אַלעגאָריע" און נישט געצילט ווי אַ תּפילה צו מלאכים. רב שרירא גאון האָט אויך אָנגעוויזן אַז כּמעט די גאַנצע תּפילה פון דער צייט אין בבל איז געווען אין אַראַמיש^[5].

די קראים פון סוף ד'ת"ר יארן, ווי אבו יוסף יעקוב אַל־קירקיסאַני (העב'), האָבן אָפּגעוואָרפן די תּפילה פון "מכניסי רחמים" און דעם יסוד פון מלאכישער מליצת יושר^[6].

די טעאָלאָגישע קריטיק (קעגן תּפילה צו מתווכים)

די גרונט־פראַגע וואָס דער פּיוט שטעלט איז, צי דאָס גייט אַנטקעגן דעם עיקר-האמונה, אַז מען טאָר נישט מתפּלל זיין צו קיין שום מתווך צווישן דעם מענטש און גאָט. דער תּלמוד ירושלמי (ברכות ט, א) האָט געהאַלטן אַ שטרענגערע ליניע וועגן תּפילה דורך מלאָכים, טענהנדיג אַז נאָר אַ דירעקטער צוגאַנג צו גאָט איז אַקצעפּטירבאר^[7].

מקורים אין תּורה און מדרש: יעקב האָט זיך געראַנגלט מיט אַ מלאך און געבעטן אַ ברכה^[8]. יעקב האָט אויך גערופן אַ מלאך צו בענטשן זײן אייניקל, אין דעם פּסוק: "הַמַּלְאָךְ הַגֹּאֵל אֹתִי מִכָּל רָע יְבָרֵךְ אֶת הַנְּעָרִים" (בראשית מח:טז). (מערקט אָבער ספר הזוהר, חלק ג, דף קפ"ז, עמוד א' וואָס ערקלערט אַז די שכינה ווערט צומאָל גערופן אַ "מלאך".) אויך אין אַ מדרש ווערט געשילדערט ווי משה רבנו האָט געזוכט הילף פון דער ערד און די שטערן, און דערנאָך דעם שׂר הפנים (דעם גרויסן מלאך מטטרון) צו זײן מליץ יושר פאַר אים, ביז גאָט איז אויף אים ברוגז געוואָרן^[9].

רש"י (רבי שלמה יצחקי, ד'ת"ת יארן) האָט געהאַט אַ וועלט־באַנעם וואָס האָט אַריינגענומען מלאכישע הילף; ער האָט ערקלערט, אַז כאָטש גאָט הערט תּמיד די תפילת ציבור, ברויכן יחידים (אויסער א חולה) די "קאָאפּעראַציע פון די מלאכי השׁרת" צו ברענגען זיין תּפילה הינטער דעם פּרגוד פון הימל^[10]. דאס איז געבויט אויף די גמרא אין מסכת שבת, אז רבי יוחנן האָט געהאַלטן, אַז אַ מענטש זאָל נישט דאַוונען אין אַראַמיש, ווײל די מלאכים פאַרשטייען נישט אַראַמיש.

דער רוקח (13טן יאָרהונדערט, דייטשלאַנד) האָט געשטיצט דאס זאגן "מכניסי רחמים", און האָט ציטירט פילע ביישפּילן פון טראַדיציאָנעלע מקורות וואו מען האָט גענוצט מתווכים^[4].

דער שבלי הלקט (סי' רפב) האָט אויך געשטיצט דאָס זאָגן דעם פּיּוט.

דער קריטיק קומט הויפּטזעכליך פון דער ראַציאָנאַליסטישער חדר, וואָס ווערט פאָרגעשטעלט דורך רמב"ם (רבי משה בן מימון, ד'תת"ק יארן). דער רמב"ם'ס פיפטער עיקר פון די דרייצן עיקרי האמונה האַלט, אַז נאָר צו גאָט אַליין פּאַסט צו דאַוונען, און "עס איז נישט פּאַסיג צו דאַוונען צו קיין אַנדערן"^[11]. לויט'ן רמב"ם איז דער יסוד פון עבודה זרה, צו זוכן אַ פאַרבינדונג מיט גאָט דורך אַ פארמיטלער, ווי דער דור אנוש האָט געטאָן^[12]. ווער עס דינט אַ מתווך (אַזוי ווי א שטערן, א מזל אָדער א מלאך) אַלס א פארמיטלער צווישן אים און גאָט, ווערט דעפינירט אַלס אַ מין און פאַרלירט זײן חלק אין עולם הבא^[13]. די דאָזיגע תּפילה ווערט נישט נאָר גערעכנט פאַר פאַרבאָטן, נאָר אויך פּראַקטיש אָן טעאָלאָגישער רעלעוואַנץ, ווייל מלאכים זענען גייסטיג אומפעאיג צו באַשטימען דעם אויסגאַנג פון אַ תּפילה. דער רמב"ם איז קעגן יעדע תּפילה צו מלאכים, כאָטש ער האַלט יאָ, אַז מען מוז אָפּשאַצן זייער וויכטיגע ראָלע אין דער מעטאַפיזישער וועלט^[14].

רבי משה בן נחמן (רמב"ן) האָט אויך געהאַלטן אַז דאַוונען דורך מלאכים איז עבודה זרה^[15].

בעטן צו מתים: טייל פון דער קריטיק האָט אַריינגעצויגן די פראַגע צי בעטן צו מתים איז אויך כּפירה. ר' יוסף אַלבאָ האָט געקוקט אויף מעדיאַציע אַלס אַ עבירה פון דאַוונען צו אַנדערע געטער. אָבער, אַפילו אין דער ליטורגיע איז פאַרהאַן אַ מנהג פון בעטן דעם אייבערשטן ביי קברים, און ר' אלעזר פון וואָרמס האָט דערלאַנגט דעם מנהג פון באַזוכן קברים אַלס אַ ראיה לטובת השתּדלות.

פּאָלעמיק צווישן אחרונים

דער פּולמוס האָט זיך געצויגן דורך די יאָרהונדערטער, און גדולי ישראל האָבן זיך צעטיילט איבערן ענין:

די מתנגדים צו "מכניסי רחמים"

דער קרבן נתנאל (18טן י"ה): ער האָט קריטיקירט דעם שטיקל פיוט "מידת הרחמים עלינו התגלגלי" וואָס איז, אויפן ערשטן בליק, אַ ווענדונג צו גאָט דורך אַ מתווך, און האָט אָנגעצייכנט דעם 5טן עיקר פונעם רמב"ם אַלס ראיה^[16].
דער ווילנער גאון (גר"א): האָט אַרויסגענומען די תּפילה פון זיין סידור. ר' חיים פון וואָלאָזשין, אַ תּלמיד פון גר"א, האָט אויך אַוועקגענומען די פּיוט פון זיין סידור, טענהנדיג אַז "מיר בעטן נישט פון די מלאכים, ווייל זיי האָבן נישט שום קיין אייגענע כּוח"^[17].
דער חת"ם סופר (ר' משה סופר): האָט פּערזענליך זיך אָפּגעזאָגט עס צו זאָגן. הגם ער האָט נישט פאַרלאַנגט מען זאָל עס אַרויסנעמען פון דער ליטורגיע, פלעגט ער זיך מאַכן פאַרנומען מיט צו פאַרלענגערן די פריערדיגע תּפילה (נפילת אפּים) כּדי צו פאַרפּאַסן "מכניסי רחמים". ער האָט אַרויסגעבראַכט אַז אַפילו אַ רמז צו מלאכים וואָס טוען עפּעס פאַר אונז איז נישט אַקסעפּטאַבל. ר' עקיבא איגר האָט געהאַט אַן ענליכע שטעלונג.
דער צמח צדק (דער דריטער חב"ד רבי): האָט שטאַרק געשריבן אַז מען זאָל זיך אָפּהאַלטן פון זאָגן פּיוטים וואָס רופן אויף מלאכים צו משתּדל זיין פאַר אונז.

די וואָס האָבן דאָס פאַרטיידיגט אָדער צוגעפּאַסט

פילע גדולי ישראל האָבן יאָ געזאָגט דעם פּיּוּט, אָדער געהאַט הסברים פאַרן נוסח.

מהר"ל מפראַג (ר' יהודה ליווא, ה'ר–ש יארן): האָט פאָרגעשטעלט אַן אינטערעסאַנטע לעזונג. ער האָט געענדערט דעם אָריגינעלן טעקסט, טוישנדיג דאָס וואָרט הַכְנִיסוּ ("ברענגט אַריין!" – אַ בקשה) צו יַכְנִיסוּ ("זיי זאלן אַריינברענגען" – אַ דעקלעראציע פון פאַקט אָדער אַ וואונטש). דאָס מיינט אַז מען בעט נישט דעם מלאך, נאָר מען שטעלט פעסט זיין פונקציע. נאָר נאָך דער ענדערונג האָט ער עס אַריינגענומען אין זיין נוסח^[18].
דער "פּחד יצחק" (ר' יצחק לאַמפּראָנטי, תל"ט–תקי"ז איטאַליע): האָט פאַרשריבן די דעבאַטע אין זיין ענציקלאָפּעדיע און געקומען צו דער מסקנא אַז די תּפילה איז אין אָרדענונג, באַזירט אויף פריערדיגע מקורים^[19]. נאָך דעם איז די ענין ווידער אַדזשודיקירט געוואָרן דורך צוויי פירנדע איטאַליענישע רבנים (איינער ר' שמואל אבוהב), און זיי זענען געקומען צו דער זעלבער מסקנא, אַז די תּפילה שטימט מיט תּורהדיגע ווירדן^[20].

רבי יהודה אַסאַד (19טן י"ה) האָט באַשטאַנען, אַז מען מוז פאָרזעצן צו זאָגן די פּיּוּטים, ווי זיי זענען אָריגינעל פֿאָרמולירט געוואָרן דורך די גדולי ישראל.

רבי משה פיינשטיין (תרנ"ה–תשמ"ו): האָט געפּסקנט אַז עס איז אינגאַנצן ערלויבט עס צו זאָגן, ספּעציעל אויב מען נעמט אָן אַ מער אַלגאָרישע אינטערפּרעטאַציע^[21].

איטאַליענישער פּולמוס אין טריעסט (18טן י"ה): דער פּולמוס איז אויפגעקומען ווידער שטאַרק אין טריעסט אין 1727, וואָס ווערט דאָקומענטירט ברייט אין ר' יצחק לאַמפּראָנטי'ס פּחד יצחק.

ראַציאָנאַליסטן קעגן טראַדיציאָנאַליסטן: די דעבאַטע האָט געלייגט אַ קלאָרע צעשיידונג צווישן דער ראַציאָנאַליסטישער פּערספּעקטיוו (וועלכע איז הויפּטזעכליך באַזירט געווען אויף רמב"ם'ס דאָגמע) און אַ טראַדיציאָנאַליסטישער (וועלכע האָט געשטיצט מנהג און קבלה).
"אַגודת אֵזוֹב" (דער אַפּאָלאָגעט): דער פאַרטיידיגער פון דער תּפילה (אגודת אֵזוֹב) האָט אונטערגעשטרייכט דער עלטער און הייליגקייט פונעם אשכּנזישן מנהג. ער האָט געטענהט, אַז די בקשה צו מלאכים איז נישט קיין עבודה זרה, ווייל מען שרייבט זיי נישט צו קיין אייגענע כּוח, נאָר בעט זיי צו ברענגען די תּפילות פאַרן אייבערשטן. ער האָט אַריינגעצויגן קבלה, אַז מלאכישע השתּדלות איז וויכטיג פאַר אידן אין גלות, ווייל אַרויס פון ארץ ישראל הערשט די ספירה פון דין (גבורה) איבער רחמים.
דער קריטיקער (ראַציאָנאַליסט): דער קריטיקער האָט באַזירט זיין אַטאַקע גלייך אויפן רמב"ם'ס פיפטן עיקר. ער האָט פאַרגליכן די תּפילה צו קריסטליכע פּראַקטיקן, ציטירנדיג די קריסטליכע אינטערסעסאָרישע תּפילה: "Omnes sancti Angeli et Arcangeli orate pro nobis" ("אַלע הייליגע מלאכים און אַרכימלאכים – בעט פאַר אונז"), אַ טענה וואָס רופט אָן דעם איסור פון "חקות הגוים".

די רעפאָרם רעאַקציע און דער קאָנסערוואַטיזם: אין מיטן 19טן יאָרהונדערט, האָט אברהם גייגער פון דער רעפאָרם באַוועגונג אַטאַקירט פּיוטים ווי "מכניסי רחמים" אלס נישט אַקסעפּטאַבל לויט אידישקייט, אויך ציטירנדיג דעם רמב"ם'ס עיקר. דאָס האָט געפירט צו אַ רעאַקציע ביי אָרטאָדאָקסישע רבנים ווי ר' יהודה אַסאָד (נאָכפאָלגער פון חת"ם סופר) צו באַשטיין אַז מען מוז פאָרזעצן צו זאָגן די פּיוטים ווי זיי זענען אָריגינעל פאָרמולירט געווען, כּדי נישט אויסצוקוקן ווי מען גיט נאָך די רעפאָרם באַוועגונג.

אַעלגאָרישע און ספרדישע קוואַלן

אַ טייל גדולי תּורה האָבן אַרויסגעברענגט אַז מלאכים ווערן אויך דערמאנט אין אַנדערע קאָנטעקסטן וואָס שיינען צו זיין הלכה למעשׂה.

"כּבוד" אין באָדצימער: חז"ל האָבן געפאָדערט מען זאָל זיך ווענדן צו מלאכים פאַרן אַריינגיין אין אַ באָדצימער, ניצנדיג דעם פראַז "הִתְכַּבְּדוּ מְכֻבָּדִים קְדוֹשִׁים מְשָׁרְתֵי עֶלְיוֹן". אַפילו דער רמב"ם ברענגט דאָס אַראָפּ אַלס הלכה למעשׂה.
אַלעגאָרישע דעפיניציע: דער זוהר האָט אַן אינטערעסאַנטע פּערספּעקטיוו: דאָס וואָרט "מלאך" קען מען זען ווי איינער פון די נעמען פון דער שכינה, ווען זי איז אַ שליח פון אויבן. דאָס קען ענדערן דעם באַנעם פון אַ מלאך אַלס אַ גאַנץ אייגענעם כּוח.
ר' משה פיינשטיין: האָט געהאַלטן אַז די תּפילה איז רעכטפאַרטיגט, ספּעציעל אויב מען נעמט אָן אַן אַלגאָרישע אינטערפּרעטאַציע.

די מאָדערנע ערהייטונג

אין די לעצטע צייטן האָט "מכניסי רחמים" געמאַכט אַ קאָמבעק, הויפּטזעכליך צוליב דער פּאָפּולאַריטעט פון אַ רירנדן ניגון וואָס איז קאָמפּאָנירט געוואָרן דורך חיים בַּנעט (אַ חסיד פון סערעט־וויזשניץ) און געזונגען דורך מרדכי בן דוד (M.B.D.). דער ניגון האָט אַרויסגערופן אַ שאַרפע רעאַקציע ביי טייל רבנים; ר' שלמה בראָדי האָט אָנגעוויזן, אַז צוויי באַקאַנטע רבנים וואָס האָבן עס פריער נישט געזאָגט, האָבן זיך יעצט געפילט געצווינגען עס צו טאָן צוליב דעם ניגון, און האָט געפרעגט: "זאָל אַ ניגון טוישן דעם פּערספּעקטיוו אויף אַזאַ ענין?". דאָס ווייזט ווי שטאַרק דער סאָציאַלער קאָמפּאָנענט פון מאָדערנער אידישקייט איז געוואָרן.

די ניגונים זענען אויך אַ סימן פונעם תּוך פון דער דעבאַטע, ווייל עס איז פאַראַן אַ מחלוקת וועלכן נוסח צו זינגען:

"יַכְנִיסוּ" (ניגון פון אַברהם פריד): ניצט דעם געענדערטן טעקסט פון מהר"ל.
"הַכְנִיסוּ" (ניגון פון M.B.D.): ניצט דעם אָריגינעלן טעקסט.

די דאָזיגע טעאָלאָגישע פראַגע, וואָס ברענגט מיט זיך שווערע נגעי "עבודה זרה" אָדער "כּפירה", איז דערווייל "געלייזט" געוואָרן פאַר פיל מענטשן דורך דעם "עמאָציאָנעלן און פּסיכאָלאָגישן באַדאַרף פאַר אַ קשר צו גאָט".

אנדערע פיוטים וועלכע ווענדן זיך צו מלאכים

אין אַן אַנדער באַקאַנטער פּזמון, "מַלְאַכֵי רַחֲמִים מְשָׁרְתֵי עֶלְיוֹן", ווערט אויך גערופן אויף מלאכים צו בעטן אויף מחילה פאַר אידישן פאָלק.

רבי יעקב עמדין האָט געהאַט קריטיק אויף דעם פּיּוט שלום עליכם, אויך וועגן דעם בעטן אַ ברכה פון מלאכים^[22].

ביבליאגראפיע

גדי מכטה, "פניה למלאכים", מעליות ל, תשע"ג

↑ אריה ליב פרומקין (רעד.), סדר רב עמרם השלם ב, ירושלים, תרע"ב, דף קנז,א.
↑ ^[1].
↑ ישראל דאווידזאן עט אַל. (רעד.), סדור רב סעדיה גאון, ירושלים, תשכ"ג, עמ' שנז.
↑ ^4.0 ^4.1 רבי אלעזר מגרמייזא, "תשובה לבעל הרוקח בענין אמירת 'מכניסי רחמים'", ישורון.
↑ תשובות הגאונים - רב שרירא/האי גאון (הרכבי) סי' שעג.
↑ Malkiel, Note 1.
↑ פארגלייכט תּלמוד בבלי עבודה זרה יז, א וואס דערציילט אַ מעשׂה פון ר' אלעזר בן דורדיא, וואָס האָט זיך געווענדט גלייך צו גאָט, נאָכדעם ווי בערג, הימלען און שטערן האָבן נישט געוואָלט זיין מליצי יושׁר.
↑ בראשית לב, כה-כז.
↑ מדרש תנחומא (באבער) פרשת ואתחנן פיסקא ו'.
↑ רש"י שבת יב, ב ד"ה דשכינה און סוטה לג, א ד"ה יחיד. זעט אויך רש"י סנהדרין מד, ב ד"ה לעולם יבקש.
↑ זעט רמב"ם, הקדמה לפ' חלק, משנה סנהדרין, "והיסוד החמישי"
↑ משנה תורה לרמב"ם, הלכות עבודה זרה וחוקות הגויים, פרק ב', הלכה א'.
↑ משנה תורה לרמב"ם, הלכות תשובה, פרק ג', הלכות ו'–ז'.
↑ זעט משנה תורה לרמב"ם, הלכות יסודי התורה, פרק ב'; מורה נבוכים ב, ו.
↑ רמב"ן שמות כ, ב.
↑ קרבן נתנאל ראש השנה פרק א סימן ה.
↑ שאילתות כ"י לונדון פודרו, חלק א, סעיף קמ.
↑ נתיבות עולם נתיב העבודה פרק יב.
↑ למפרונטי, יצחק בן שמואל, 1679-1756, פחד יצחק חלק י vol. 11, Lyck 1874, fol. 33v-58r.
↑ https://seforimblog.com/2006/09/machnesi-rachamim-and-plageris/.
↑ אגרות משה א"ח ה, מג. זעט אויך ר' שלמה זלמן אויערבאך, היכלות שלמה, תפילה.
↑ ר' יעקב עמדין בסידורו בית יעקב.

[1] אריה ליב פרומקין (רעד.), סדר רב עמרם השלם ב, ירושלים, תרע"ב, דף קנז,א.

[2] [1].

[3] ישראל דאווידזאן עט אַל. (רעד.), סדור רב סעדיה גאון, ירושלים, תשכ"ג, עמ' שנז.

[רוקח-4] 4.0 ^4.1 רבי אלעזר מגרמייזא, "תשובה לבעל הרוקח בענין אמירת 'מכניסי רחמים'", ישורון.

[5] תשובות הגאונים - רב שרירא/האי גאון (הרכבי) סי' שעג.

[6] Malkiel, Note 1.

[7] פארגלייכט תּלמוד בבלי עבודה זרה יז, א וואס דערציילט אַ מעשׂה פון ר' אלעזר בן דורדיא, וואָס האָט זיך געווענדט גלייך צו גאָט, נאָכדעם ווי בערג, הימלען און שטערן האָבן נישט געוואָלט זיין מליצי יושׁר.

[8] בראשית לב, כה-כז.

[9] מדרש תנחומא (באבער) פרשת ואתחנן פיסקא ו'.

[10] רש"י שבת יב, ב ד"ה דשכינה און סוטה לג, א ד"ה יחיד. זעט אויך רש"י סנהדרין מד, ב ד"ה לעולם יבקש.

[11] זעט רמב"ם, הקדמה לפ' חלק, משנה סנהדרין, "והיסוד החמישי"

[12] משנה תורה לרמב"ם, הלכות עבודה זרה וחוקות הגויים, פרק ב', הלכה א'.

[13] משנה תורה לרמב"ם, הלכות תשובה, פרק ג', הלכות ו'–ז'.

[14] זעט משנה תורה לרמב"ם, הלכות יסודי התורה, פרק ב'; מורה נבוכים ב, ו.

[15] רמב"ן שמות כ, ב.

[16] קרבן נתנאל ראש השנה פרק א סימן ה.

[17] שאילתות כ"י לונדון פודרו, חלק א, סעיף קמ.

[18] נתיבות עולם נתיב העבודה פרק יב.

[19] למפרונטי, יצחק בן שמואל, 1679-1756, פחד יצחק חלק י vol. 11, Lyck 1874, fol. 33v-58r.

[20] ttps://seforimblog.com/2006/09/machnesi-rachamim-and-plageris/.

[21] אגרות משה א"ח ה, מג. זעט אויך ר' שלמה זלמן אויערבאך, היכלות שלמה, תפילה.

[22] ר' יעקב עמדין בסידורו בית יעקב.

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[1]

@@ שורה 29: / שורה 29: @@
 ==היסטאָרישער אָפּשטאַם און נוסח==
 [[טעקע:Saadia Gaon.jpg|שמאל|קליין|280px|מכניסי רחמים בסידורו של [[רב סעדיה גאון]]]]
-דער מחבר פונעם פּיוט "מכניסי רחמים" איז נישט באַקאַנט, אָבער מען האַלט אַז עס איז געשריבן געוואָרן אַרום די ד'ת"ר יאָרן. עס געפינט זיך אין די פריעסטע באַקאַנטע ליטורגישע מאַנואַלן, אַריינגערעכנט דעם סדר רב עמרם (פון בבל אין ד'ת"ר יארן, הגם מיט שפּעטערדיגע אינטערפּאָלאַציעס){{הערה|{{הערה|{{היברובוקס|אריה ליב פרומקין (רעד.)|סדר רב עמרם השלם|7284|page=320|באנד=ב|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תרע"ב|עמ=דף קנז,א}}}}}} און סידור רב סעדיה גאון (ד'ת"ר יארן באַגדאַד){{הערה|{{היברובוקס|ישראל דאווידזאן עט אַל. (רעד.)|סדור רב סעדיה גאון|20685|page=416|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשכ"ג|עמ=שנז}}}}. דער פּיוט איז אַ טייל פון דער אַשכּנזישער נוסח, און איז נישט פאַרהאַן אין דער ספרדישער ליטורגיע.
+דער מחבר פונעם פּיוט "מכניסי רחמים" איז נישט באַקאַנט, אָבער מען האַלט אַז עס איז געשריבן געוואָרן אַרום די ד'ת"ר יאָרן. עס געפינט זיך אין די פריעסטע באַקאַנטע ליטורגישע מאַנואַלן, אַריינגערעכנט דעם סדר רב עמרם (פון בבל אין ד'ת"ר יארן, הגם מיט שפּעטערדיגע אינטערפּאָלאַציעס){{הערה|{{הערה|{{היברובוקס|אריה ליב פרומקין (רעד.)|סדר רב עמרם השלם|7284|page=320|באנד=ב|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תרע"ב|עמ=דף קנז,א}}}}}} און סידור רב סעדיה גאון (ד'ת"ר יארן באַגדאַד){{הערה|{{היברובוקס|ישראל דאווידזאן עט אַל. (רעד.)|סדור רב סעדיה גאון|20685|page=416|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשכ"ג|עמ=שנז}}}}. דער פיוט פלעגט געזאָגט ווערן לויט פאַרשידענע מנהגים און ביי קהילות אריינגערעכנט אשכנז-דייטשלאַנד, פראַנקרייך, שפּאַניע, בבל, מצרים און תימן{{הערה|שם=רוקח|רבי אלעזר מגרמייזא, "[https://www.beureihatefila.com/files/Machnisei_Rachamim_1.pdf תשובה לבעל הרוקח בענין אמירת 'מכניסי רחמים']", ישורון}}. עס איז אבער נישט פאַרהאַן אין דער ספרדישער ליטורגיע.
-אין אַן אַנדער באַקאַנטער פּזמון, "מַלְאַכֵי רַחֲמִים מְשָׁרְתֵי עֶלְיוֹן", ווערט אויך גערופן אויף מלאכים צו בעטן אויף מחילה פאַר אידישן פאָלק.
 די שפּעטערע [[גאונים]] זענען געווען באַקוועם מיטן פּיוט. אַזוי, למשל, האָט [[רב שרירא גאון]] (פון ד'ת"ר–ש יארן בבל) נישט געהאַט קיין פונדאַמענטאַלע פּראָבלעמען מיט בעטן ביי מלאכים, הגם ער האָט טעכניש געזאָגט, אַז ביי "מכניסי רחמים" זענען די אויסדרוקן נאָר "געבאָרגט" אָדער "אַן אַלעגאָריע" און נישט געצילט ווי אַ תּפילה צו מלאכים. רב שרירא גאון האָט אויך אָנגעוויזן אַז כּמעט די גאַנצע תּפילה פון דער צייט אין בבל איז געווען אין אַראַמיש{{הערה|[https://www.sefaria.org.il/Teshuvot_HaGeonim_(Harkavy).373 תשובות הגאונים - רב שרירא/האי גאון (הרכבי) סי' שעג]}}.
@@ שורה 38: / שורה 36: @@
 ==די טעאָלאָגישע קריטיק (קעגן תּפילה צו מתווכים)==
-די גרונט־פראַגע וואָס דער פּיוט שטעלט איז, צי דאָס גייט אַנטקעגן דעם עיקר־האמונה, אַז מען טאָר נישט מתפּלל זיין צו קיין שום מתווך צווישן דעם מענטש און גאָט. דער תּלמוד ירושלמי (ברכות ט, א) האָט געהאַלטן אַ שטרענגערע ליניע וועגן תּפילה דורך מלאָכים, טענהנדיג אַז ווען מען ווענדט זיך צו גאָט, איז נאָר אַ דירעקטער צוגאַנג אַקסעפּטאַבל{{הערה|פארגלייכט תּלמוד בבלי עבודה זרה יז, א וואס דערציילט אַ מעשׂה פון [[ר' אלעזר בן דורדיא]], וואָס האָט זיך געווענדט גלייך צו גאָט, נאָכדעם ווי בערג, הימלען און שטערן האָבן נישט געוואָלט זיין מליצי יושׁר}}. די מחלוקת האָט אַפילו אַריינגעצויגן א מדרש אגדה, וואו משה רבינו האָט געוואָלט זוכן עזרה פון ערד, שטערן און דעם אַרכימלאך מטטרון (שׂר הפּנים) צו מליץ יושר זיין פאַר אים, ביז גאָט איז אויף אים ברוגז געוואָרן{{הערה|{{תנחומא|ואתחנן|ו|ב=יא}}}}.
+די גרונט־פראַגע וואָס דער פּיוט שטעלט איז, צי דאָס גייט אַנטקעגן דעם עיקר-האמונה, אַז מען טאָר נישט מתפּלל זיין צו קיין שום מתווך צווישן דעם מענטש און גאָט.
+דער תּלמוד ירושלמי (ברכות ט, א) האָט געהאַלטן אַ שטרענגערע ליניע וועגן תּפילה דורך מלאָכים, טענהנדיג אַז נאָר אַ דירעקטער צוגאַנג צו גאָט איז אַקצעפּטירבאר{{הערה|פארגלייכט תּלמוד בבלי עבודה זרה יז, א וואס דערציילט אַ מעשׂה פון [[ר' אלעזר בן דורדיא]], וואָס האָט זיך געווענדט גלייך צו גאָט, נאָכדעם ווי בערג, הימלען און שטערן האָבן נישט געוואָלט זיין מליצי יושׁר}}.
+מקורים אין תּורה און מדרש: יעקב האָט זיך געראַנגלט מיט אַ מלאך און געבעטן אַ ברכה{{הערה|1=בראשית לב, כה-כז}}. יעקב האָט אויך גערופן אַ מלאך צו בענטשן זײן אייניקל, אין דעם פּסוק: "הַמַּלְאָךְ הַגֹּאֵל אֹתִי מִכָּל רָע יְבָרֵךְ אֶת הַנְּעָרִים" (בראשית מח:טז). (מערקט אָבער {{זוהר|ג|קפז|א|פרשה=בלק}} וואָס ערקלערט אַז די שכינה ווערט צומאָל גערופן אַ "מלאך".) אויך אין אַ מדרש ווערט געשילדערט ווי משה רבנו האָט געזוכט הילף פון דער ערד און די שטערן, און דערנאָך דעם שׂר הפנים (דעם גרויסן מלאך מטטרון) צו זײן מליץ יושר פאַר אים, ביז גאָט איז אויף אים ברוגז געוואָרן{{הערה|{{תנחומא|ואתחנן|ו|ב=יא}}}}.
+רש"י ([[רש"י|רבי שלמה יצחקי]], ד'ת"ת יארן) האָט געהאַט אַ וועלט־באַנעם וואָס האָט אַריינגענומען מלאכישע הילף; ער האָט ערקלערט, אַז כאָטש גאָט הערט תּמיד די תפילת ציבור, ברויכן יחידים (אויסער א חולה) די "קאָאפּעראַציע פון די מלאכי השׁרת" צו ברענגען זיין תּפילה הינטער דעם פּרגוד פון הימל{{הערה|רש"י שבת יב, ב ד"ה דשכינה און סוטה לג, א ד"ה יחיד. זעט אויך רש"י סנהדרין מד, ב ד"ה לעולם יבקש}}. דאס איז געבויט אויף די גמרא אין מסכת שבת, אז רבי יוחנן האָט געהאַלטן, אַז אַ מענטש זאָל נישט דאַוונען אין אַראַמיש, ווײל די מלאכים פאַרשטייען נישט אַראַמיש.
-רש"י ([[רש"י|רבי שלמה יצחקי]], ד'ת"ת יארן) האָט געהאַט אַ וועלט־באַנעם וואָס האָט אַריינגענומען מלאכישע הילף; ער האָט ערקלערט, אַז כאָטש גאָט הערט תּמיד די תפילת ציבור, ברויכן יחידים (אויסער א חולה) די "קאָאפּעראַציע פון די מלאכי השׁרת" צו ברענגען זיין תּפילה הינטער דעם פּרגוד פון הימל{{הערה|רש"י שבת יב, ב ד"ה דשכינה און סוטה לג, א ד"ה יחיד. זעט אויך רש"י סנהדרין מד, ב ד"ה לעולם יבקש}}.
+דער רוקח (13טן יאָרהונדערט, דייטשלאַנד) האָט געשטיצט דאס זאגן "מכניסי רחמים", און האָט ציטירט פילע ביישפּילן פון טראַדיציאָנעלע מקורות וואו מען האָט גענוצט מתווכים{{הערה|שם=רוקח}}.
-דער רוקח (13טן יאָרהונדערט, דייטשלאַנד) האָט געשטיצט דאס זאגן "מכניסי רחמים" אין קהילות פון פראַנקרייך, שפּאַניע, בבל, מצרים און דייטשלאַנד, און האָט ציטירט פילע ביישפּילן פון טראַדיציאָנעלע מקורות וואו מען האָט גענוצט מתווכים{{הערה|1=https://www.beureihatefila.com/files/Machnisei_Rachamim_1.pdf}}.
+דער שבלי הלקט (סי' רפב) האָט אויך געשטיצט דאָס זאָגן דעם פּיּוט.
-דער קריטיק קומט הויפּטזעכליך פון דער ראַציאָנאַליסטישער שולע, וואָס ווערט פאָרגעשטעלט דורך רמב"ם ([[רמב"ם|רבי משה בן מימון]], ד'תת"ק יארן).
+דער קריטיק קומט הויפּטזעכליך פון דער ראַציאָנאַליסטישער חדר, וואָס ווערט פאָרגעשטעלט דורך רמב"ם ([[רמב"ם|רבי משה בן מימון]], ד'תת"ק יארן).
-דער רמב"ם'ס פיפטער עיקר פון די דרייצן עיקרי האמונה האַלט, אַז נאָר צו גאָט אַליין פּאַסט צו דאַוונען, און "עס איז נישט פּאַסיג צו דאַוונען צו קיין אַנדערן". ווער עס דינט אַ מתווך (אַזוי ווי א שטערן, א מזל אָדער א מלאך) אַלס אַן אינטערמעדיאַר צווישן אים און גאָט, ווערט דעפינירט אַלס אַ [[מין]]. די דאָזיגע תּפילה ווערט נישט נאָר גערעכנט פאַר פאַרבאָטן, נאָר אויך פּראַקטיש אָן טעאָלאָגישער רעלעוואַנץ, ווייל מלאכים זענען גייסטיג אומפעאיג צו באַשטימען דעם אויסגאַנג פון אַ תּפילה. דער רמב"ם איז קעגן יעדע תּפילה צו מלאכים, כאָטש ער האַלט יאָ, אַז מען מוז אָפּשאַצן זייער וויכטיגע ראָלע אין דער מעטאַפיזישער וועלט{{הערה|זעט {{רמב"ם|יסודי התורה|ב}}; מורה נבוכים ב, ו}}.
+דער רמב"ם'ס פיפטער עיקר פון די דרייצן עיקרי האמונה האַלט, אַז נאָר צו גאָט אַליין פּאַסט צו דאַוונען, און "עס איז נישט פּאַסיג צו דאַוונען צו קיין אַנדערן"{{הערה|זעט רמב"ם, הקדמה לפ' חלק, משנה סנהדרין, "והיסוד החמישי"}}. לויט'ן רמב"ם איז דער יסוד פון עבודה זרה, צו זוכן אַ פאַרבינדונג מיט גאָט דורך אַ פארמיטלער, ווי דער דור אנוש האָט געטאָן{{הערה|{{רמב"ם|עבודת כוכבים|ב|א}}}}. ווער עס דינט אַ מתווך (אַזוי ווי א שטערן, א מזל אָדער א מלאך) אַלס א פארמיטלער צווישן אים און גאָט, ווערט דעפינירט אַלס אַ [[מין]] און פאַרלירט זײן חלק אין עולם הבא{{הערה|{{רמב"ם|תשובה|ג|ו|ז}}}}. די דאָזיגע תּפילה ווערט נישט נאָר גערעכנט פאַר פאַרבאָטן, נאָר אויך פּראַקטיש אָן טעאָלאָגישער רעלעוואַנץ, ווייל מלאכים זענען גייסטיג אומפעאיג צו באַשטימען דעם אויסגאַנג פון אַ תּפילה. דער רמב"ם איז קעגן יעדע תּפילה צו מלאכים, כאָטש ער האַלט יאָ, אַז מען מוז אָפּשאַצן זייער וויכטיגע ראָלע אין דער מעטאַפיזישער וועלט{{הערה|זעט {{רמב"ם|יסודי התורה|ב}}; מורה נבוכים ב, ו}}.
-רמב"ן'ס מיינונג: [[רמב"ן|רבי משה בן נחמן]] (רמב"ן) האָט אויך געהאַלטן, אַז עס איז נישט ערלויבט צו מתפּלל זיין צו מלאכים.
+[[רמב"ן|רבי משה בן נחמן]] (רמב"ן) האָט אויך געהאַלטן אַז דאַוונען דורך מלאכים איז עבודה זרה{{הערה|1=רמב"ן שמות כ, ב}}.
 בעטן צו מתים: טייל פון דער קריטיק האָט אַריינגעצויגן די פראַגע צי בעטן צו מתים איז אויך כּפירה. ר' יוסף אַלבאָ האָט געקוקט אויף מעדיאַציע אַלס אַ עבירה פון דאַוונען צו אַנדערע געטער. אָבער, אַפילו אין דער ליטורגיע איז פאַרהאַן אַ מנהג פון בעטן דעם אייבערשטן ביי קברים, און ר' אלעזר פון וואָרמס האָט דערלאַנגט דעם מנהג פון באַזוכן קברים אַלס אַ ראיה לטובת השתּדלות.
@@ שורה 55: / שורה 58: @@
 ===די מתנגדים צו "מכניסי רחמים"===
+;דער קרבן נתנאל (18טן י"ה): ער האָט קריטיקירט דעם שטיקל פיוט "מידת הרחמים עלינו התגלגלי" וואָס איז, אויפן ערשטן בליק, אַ ווענדונג צו גאָט דורך אַ מתווך, און האָט אָנגעצייכנט דעם 5טן עיקר פונעם רמב"ם אַלס ראיה{{הערה|קרבן נתנאל ראש השנה פרק א סימן ה}}.
 ;דער ווילנער גאון (גר"א): האָט אַרויסגענומען די תּפילה פון זיין סידור. ר' חיים פון וואָלאָזשין, אַ תּלמיד פון גר"א, האָט אויך אַוועקגענומען די פּיוט פון זיין סידור, טענהנדיג אַז "מיר בעטן נישט פון די מלאכים, ווייל זיי האָבן נישט שום קיין אייגענע כּוח"{{הערה|שאילתות כ"י לונדון פודרו, חלק א, סעיף קמ.}}.
 ;דער חת"ם סופר (ר' משה סופר): האָט פּערזענליך זיך אָפּגעזאָגט עס צו זאָגן. הגם ער האָט נישט פאַרלאַנגט מען זאָל עס אַרויסנעמען פון דער ליטורגיע, פלעגט ער זיך מאַכן פאַרנומען מיט צו פאַרלענגערן די פריערדיגע תּפילה (נפילת אפּים) כּדי צו פאַרפּאַסן "מכניסי רחמים". ער האָט אַרויסגעבראַכט אַז אַפילו אַ רמז צו מלאכים וואָס טוען עפּעס פאַר אונז איז נישט אַקסעפּטאַבל. ר' עקיבא איגר האָט געהאַט אַן ענליכע שטעלונג.
 ;דער צמח צדק (דער דריטער חב"ד רבי): האָט שטאַרק געשריבן אַז מען זאָל זיך אָפּהאַלטן פון זאָגן פּיוטים וואָס רופן אויף מלאכים צו משתּדל זיין פאַר אונז.
-===די וואָס האָבן דאָס פאַרטיידיקט אָדער צוגעפּאַסט===
+===די וואָס האָבן דאָס פאַרטיידיגט אָדער צוגעפּאַסט===
-;מהר"ל מפראַג (ר' יהודה ליווא, ה'ר–ש יארן): האָט פאָרגעשטעלט אַן אינטערעסאַנטע לעזונג. ער האָט געענדערט דעם אָריגינעלן טעקסט, טוישנדיג דאָס וואָרט הַכְנִיסוּ ("ברענגט אַריין!" – אַ בקשה) צו יַכְנִיסוּ ("זיי זאלן אַריינברענגען" – אַ דעקלעראציע פון פאַקט אָדער אַ וואונטש). דאָס מיינט אַז מען בעט ניט דעם מלאך, נאָר מען שטעלט פעסט זיין פונקציע. נאָר נאָך דער ענדערונג האָט ער עס אַריינגענומען אין זיין נוסח{{הערה|1=נתיבות עולם נתיב העבודה פרק יב}}.
+פילע גדולי ישראל האָבן יאָ געזאָגט דעם פּיּוּט, אָדער געהאַט הסברים פאַרן נוסח.
+;מהר"ל מפראַג (ר' יהודה ליווא, ה'ר–ש יארן): האָט פאָרגעשטעלט אַן אינטערעסאַנטע לעזונג. ער האָט געענדערט דעם אָריגינעלן טעקסט, טוישנדיג דאָס וואָרט הַכְנִיסוּ ("ברענגט אַריין!" – אַ בקשה) צו יַכְנִיסוּ ("זיי זאלן אַריינברענגען" – אַ דעקלעראציע פון פאַקט אָדער אַ וואונטש). דאָס מיינט אַז מען בעט נישט דעם מלאך, נאָר מען שטעלט פעסט זיין פונקציע. נאָר נאָך דער ענדערונג האָט ער עס אַריינגענומען אין זיין נוסח{{הערה|1=נתיבות עולם נתיב העבודה פרק יב}}.
 ;דער "פּחד יצחק" (ר' יצחק לאַמפּראָנטי, תל"ט–תקי"ז איטאַליע): האָט פאַרשריבן די דעבאַטע אין זיין ענציקלאָפּעדיע און געקומען צו דער מסקנא אַז די תּפילה איז אין אָרדענונג, באַזירט אויף פריערדיגע מקורים{{הערה|{{היברובוקס|למפרונטי, יצחק בן שמואל, 1679-1756|פחד יצחק חלק י|20342|page=69}} vol. 11, Lyck 1874, fol. 33v-58r}}. נאָך דעם איז די ענין ווידער אַדזשודיקירט געוואָרן דורך צוויי פירנדע איטאַליענישע רבנים (איינער ר' שמואל אבוהב), און זיי זענען געקומען צו דער זעלבער מסקנא, אַז די תּפילה שטימט מיט תּורהדיגע ווירדן{{הערה|1=https://seforimblog.com/2006/09/machnesi-rachamim-and-plageris/}}.
+רבי יהודה אַסאַד (19טן י"ה) האָט באַשטאַנען, אַז מען מוז פאָרזעצן צו זאָגן די פּיּוּטים, ווי זיי זענען אָריגינעל פֿאָרמולירט געוואָרן דורך די גדולי ישראל.
 ;[[רבי משה פיינשטיין]] (תרנ"ה–תשמ"ו): האָט געפּסקנט אַז עס איז אינגאַנצן ערלויבט עס צו זאָגן, ספּעציעל אויב מען נעמט אָן אַ מער אַלגאָרישע אינטערפּרעטאַציע{{הערה|1=אגרות משה א"ח ה, מג. זעט אויך ר' שלמה זלמן אויערבאך, היכלות שלמה, תפילה}}.
@@ שורה 84: / שורה 90: @@
 *"הַכְנִיסוּ" (ניגון פון M.B.D.): ניצט דעם אָריגינעלן טעקסט.
 די דאָזיגע טעאָלאָגישע פראַגע, וואָס ברענגט מיט זיך שווערע נגעי "עבודה זרה" אָדער "כּפירה", איז דערווייל "געלייזט" געוואָרן פאַר פיל מענטשן דורך דעם "עמאָציאָנעלן און פּסיכאָלאָגישן באַדאַרף פאַר אַ קשר צו גאָט".
+==אנדערע פיוטים וועלכע ווענדן זיך צו מלאכים==
+אין אַן אַנדער באַקאַנטער פּזמון, "מַלְאַכֵי רַחֲמִים מְשָׁרְתֵי עֶלְיוֹן", ווערט אויך גערופן אויף מלאכים צו בעטן אויף מחילה פאַר אידישן פאָלק.
+רבי יעקב עמדין האָט געהאַט קריטיק אויף דעם פּיּוט שלום עליכם, אויך וועגן דעם בעטן אַ ברכה פון מלאכים{{הערה|ר' יעקב עמדין בסידורו בית יעקב}}.
+==ביבליאגראפיע==
+*גדי מכטה, "[https://asif.co.il/wp-content/uploads/2021/04/1-11-35.pdf פניה למלאכים]", '''מעליות''' ל, 	תשע"ג