אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:כפרות"

[[טעקע:Rabbi Rimler.jpg|קליין|250px|ר' שמואל רימלער שעכט א כפרות הינדל אין ברוקלין, ניו יורק, ערב יום כפור, תשע"ב]]

דער מנהג איז ארומצודרייען א [[האן]] -פאר א מאנספערזאן- אדער א הין -פאר א פרויספערזאן- (אדער [[געלט]]) איבערן [[קאפ]] און זאגן: '''"זה/זאת כפרתי, זה/זאת חליפתי, זה/זאת תמורתי. זה התרנגול ילך למיתה (און ביי געלט: אלו המעות ילכו לצדקה) ואני אלך לחיים טובים ארוכים ולשלום"'''. וואס דאס פירט אריבער אלע אונזערע עבירות צו דער האן. ביי טייל פירט מען זיך צו נעמען איין האן פאר אלע זכרים און איין הין פאר אלע נקבות. אנדערע פירן זיך צו נעמען איין האן אדער הין פאר יעדן משפחה מיטגליד באזונדער.

פון די ערשטע מקורות אויף דעם טרעפט מען אין "[[מרדכי]]", אנהייב [[מסכת יומא]], וואו דער מנהג ווערט אויסגעלויבט און דער סדר פון עס אפרעכטן ווערט ערקלערט. ווי עס ווייזט זיך אויס פון דארט איז דער מנהג שוין געווען דעמאלס ברייט איינגעפירט.  

אן אינטערעסאנטע מנהג, גאר ענליך צו דער מנהג כפרות, ווערט געברענגט אין [[רש"י]] אויף [[מסכת שבת]] (דף פ"א ע"ב, ד"ה האי פרפיסא), וואו ער דערציילט פון זייער מנהג צו פלעכטן אזעלכע זעקלעך פון [[טייטלבוים]] בלעטער א פאר וואכן פאר [[ראש השנה]] פאר יעדן [[משפחה]] מיטגליד, אין וועלכע מען האט אנגעפילט מיט ערד און מיסט פון א בהמה, און איינגעפלאנצן [[בונדלעך]]. ביז אפאר טעג האבן די בונדלעך ארויסגעוואקסן, און ערב ראש השנה האט יעדער גענומען זייניגע און דאס געדרייט איבער'ן קאפ און אויסגערופן: '''זה תחת זה, זה חליפתי, זה תמורתי''' (דער זעלבער נוסח וואס די ראשונים ברענגען צו זאגן מיט א האן), און דאס אריינגעווארפן אין טייך.

== טעם ==

אין [[מחזור ויטרי]] ווערט דערמאנט דער מנהג, און דארט ווערט עס אנגעבינדן צו דער כפרה פון דער [[שעיר המשתלח]]: "...און מען זאל דאס ארומשיקן צו די ארימע לייט פון שטאט און עס וועט אויף אים פארגעבן אזוי ווי דער שעיר המשתלח."

[[קאַטעגאָריע:מצוות און מנהגים]]

[[קאַטעגאָריע:יום כיפור]]

{{קרד/ויקי/יידיש}}