אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:הרב כאמוס נחיאסי"
ק (החלפת טקסט – "זײַנען" ב־"זענען") |
ק (החלפת טקסט – "”" ב־""") |
||
| שורה 6: | שורה 6: | ||
== לעבנס געשיכטע == | == לעבנס געשיכטע == | ||
געבאָרן אין יאָר 1896 אין טריפּאָלי וואָס אין ליביע צו זײַנע עלטערן דוד און דזשוליע נחאיסי, אַ נאָמען האָט מען עם געגעבן כמוס (אויפן אידישן טריפּאָלישן אַראַביש הייסט דאָס | געבאָרן אין יאָר 1896 אין טריפּאָלי וואָס אין ליביע צו זײַנע עלטערן דוד און דזשוליע נחאיסי, אַ נאָמען האָט מען עם געגעבן כמוס (אויפן אידישן טריפּאָלישן אַראַביש הייסט דאָס „עמוס"). | ||
אין זײַן יוגנט האָט ער געלערנט אין תלמוד תורה און אין ישיבות אין טריפּאָלי, ביז אין יאָר 1913 איז ער צוגעשטאַנען צו דער שטאָטישער „חברת שומרים | אין זײַן יוגנט האָט ער געלערנט אין תלמוד תורה און אין ישיבות אין טריפּאָלי, ביז אין יאָר 1913 איז ער צוגעשטאַנען צו דער שטאָטישער „חברת שומרים לבוקר", וואָס פלעגט צוטיילן צווישן אירע מיטגלידער די נאַכט שעות אויף צו לערנען, גלייבנדיק אַז די שטאָט נייטיקט זיך אין לימוד התורה במשך דעם גאַנצן מעת־לעת. פון אַ יונגן עלטער האָט ער געדינט ווי רב אין דער העברעאישער שולע „דאַר אַ־סרוסי", ווי דער מנהל פון דעם תלמוד תורה און ראש־ישיבה. ער איז אויך באַוואוסט געוואָרן אַלס אַ בעל־דרשן און פלעגט האַלטן דרשות אין די פאַרשידענע שולן אין שטאָט. | ||
חתונה געהאַט האָט ער מיט מרים'ן, אַ טאָכטער פון ר' רפאל דאַבוש און אַן אייניקל פון ר' פרג'אללה דאַבוש. אָנגעטאָן פלעגט ער גיין מאָדערן ווי אַן איטאַליענער, און האָט מקפיד געוועזן אויף טראָגן קאָסטיומען און אַ ברייטע שליאַפּע וואָס אונטער איר אַ שוואַרצער מקיף. | חתונה געהאַט האָט ער מיט מרים'ן, אַ טאָכטער פון ר' רפאל דאַבוש און אַן אייניקל פון ר' פרג'אללה דאַבוש. אָנגעטאָן פלעגט ער גיין מאָדערן ווי אַן איטאַליענער, און האָט מקפיד געוועזן אויף טראָגן קאָסטיומען און אַ ברייטע שליאַפּע וואָס אונטער איר אַ שוואַרצער מקיף. | ||
אין יאָר 1935 איז ער געוואָרן אַ דיין אין דעם טריפּאלן בית־דין, אינאיינעם מיט ר' יששכר חכמון און דער [[אב בית דין]] חי גאביזון, דעם פּאָסטן האָט ער אָנגעהאַלטן ביז ער איז ארויף אין ארץ ישראל. ער איז געווען טעטיק אין דער ציוניסטישער באַוועגונג אין ליביע, און אין יאָר 1949 האָט ער אײַנגעפירט צוזאַמען מיטן בית־דין בראש פון דעם ליביער רב־הראשי שלמה ילוז, אַ תקנה פון תפילה און לייענען אין אַ ספר־תורה אויף דעם „יום | אין יאָר 1935 איז ער געוואָרן אַ דיין אין דעם טריפּאלן בית־דין, אינאיינעם מיט ר' יששכר חכמון און דער [[אב בית דין]] חי גאביזון, דעם פּאָסטן האָט ער אָנגעהאַלטן ביז ער איז ארויף אין ארץ ישראל. ער איז געווען טעטיק אין דער ציוניסטישער באַוועגונג אין ליביע, און אין יאָר 1949 האָט ער אײַנגעפירט צוזאַמען מיטן בית־דין בראש פון דעם ליביער רב־הראשי שלמה ילוז, אַ תקנה פון תפילה און לייענען אין אַ ספר־תורה אויף דעם „יום העצמאות" פון מדינת ישראל. די תקנות און פירונגען פון די ליביער אידן אויף יום העצמאות זענען אייגנאַרטיק און אַנדערש פון ווי עס פירט זיך אַנדערש־וואו. אויסער די ספּעציעלע יום־טובדיקע תפילות, האָבן די ליביער רבנים אויך מתקן געוועזן קריאת התורה סײַ אין שחרית און סײַ מנחה, און הפטרה לייענען פון ספר זכריה, אפילו אין יאָרן ווען דער טאָג פאַלט ניט אויס אויף אַ יום הקריאה. צו דער תקנה האָבן זיי צוגעשריבן: „ותקנות אלו כיתד נטועים לא ימוטו לעולם". | ||
צווישן זײַנע תלמידים מובהקים איז דער רב און חבר־כנסת [[פריג'א זוארץ]].{{שטומף|רבנים}} | צווישן זײַנע תלמידים מובהקים איז דער רב און חבר־כנסת [[פריג'א זוארץ]].{{שטומף|רבנים}} | ||
רעוויזיע פון 02:28, 8 דעצעמבער 2022
דער אַרטיקל איז א יתום, קיין אַרטיקל לינקט צו עס. איר זענט געלאדנט צו ביישטייערן צו המכלול און פארבינדן צו עס פון ארטיקלען וואס אנטהאלטן "הרב כאמוס נחיאסי".
הרב כאמוס עמוס נחיאַיסי (געבוירן 1896, טריפּאָלי, ליביע - ה' אדר תשכ"ה, 7טן פעברואַר 1965, תל אביב, ישראל) איז געווען רב און דיין, בקי במנהגי ק"ק טריפולי ליביע, דער פירער פון דער ליביער אידישער קהילה אין טריפּאָלי און שפּעטער אין מדינת ישראל.
לעבנס געשיכטע
געבאָרן אין יאָר 1896 אין טריפּאָלי וואָס אין ליביע צו זײַנע עלטערן דוד און דזשוליע נחאיסי, אַ נאָמען האָט מען עם געגעבן כמוס (אויפן אידישן טריפּאָלישן אַראַביש הייסט דאָס „עמוס").
אין זײַן יוגנט האָט ער געלערנט אין תלמוד תורה און אין ישיבות אין טריפּאָלי, ביז אין יאָר 1913 איז ער צוגעשטאַנען צו דער שטאָטישער „חברת שומרים לבוקר", וואָס פלעגט צוטיילן צווישן אירע מיטגלידער די נאַכט שעות אויף צו לערנען, גלייבנדיק אַז די שטאָט נייטיקט זיך אין לימוד התורה במשך דעם גאַנצן מעת־לעת. פון אַ יונגן עלטער האָט ער געדינט ווי רב אין דער העברעאישער שולע „דאַר אַ־סרוסי", ווי דער מנהל פון דעם תלמוד תורה און ראש־ישיבה. ער איז אויך באַוואוסט געוואָרן אַלס אַ בעל־דרשן און פלעגט האַלטן דרשות אין די פאַרשידענע שולן אין שטאָט.
חתונה געהאַט האָט ער מיט מרים'ן, אַ טאָכטער פון ר' רפאל דאַבוש און אַן אייניקל פון ר' פרג'אללה דאַבוש. אָנגעטאָן פלעגט ער גיין מאָדערן ווי אַן איטאַליענער, און האָט מקפיד געוועזן אויף טראָגן קאָסטיומען און אַ ברייטע שליאַפּע וואָס אונטער איר אַ שוואַרצער מקיף.
אין יאָר 1935 איז ער געוואָרן אַ דיין אין דעם טריפּאלן בית־דין, אינאיינעם מיט ר' יששכר חכמון און דער אב בית דין חי גאביזון, דעם פּאָסטן האָט ער אָנגעהאַלטן ביז ער איז ארויף אין ארץ ישראל. ער איז געווען טעטיק אין דער ציוניסטישער באַוועגונג אין ליביע, און אין יאָר 1949 האָט ער אײַנגעפירט צוזאַמען מיטן בית־דין בראש פון דעם ליביער רב־הראשי שלמה ילוז, אַ תקנה פון תפילה און לייענען אין אַ ספר־תורה אויף דעם „יום העצמאות" פון מדינת ישראל. די תקנות און פירונגען פון די ליביער אידן אויף יום העצמאות זענען אייגנאַרטיק און אַנדערש פון ווי עס פירט זיך אַנדערש־וואו. אויסער די ספּעציעלע יום־טובדיקע תפילות, האָבן די ליביער רבנים אויך מתקן געוועזן קריאת התורה סײַ אין שחרית און סײַ מנחה, און הפטרה לייענען פון ספר זכריה, אפילו אין יאָרן ווען דער טאָג פאַלט ניט אויס אויף אַ יום הקריאה. צו דער תקנה האָבן זיי צוגעשריבן: „ותקנות אלו כיתד נטועים לא ימוטו לעולם".
צווישן זײַנע תלמידים מובהקים איז דער רב און חבר־כנסת פריג'א זוארץ.
דאס איז נישט קיין המכלול ארטיקל, בלויז עפעס וואס ליגט דא ביז עס וועט ערזעצט ווערן מיט בעסערס. שרייבט עס איבער!