אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:רבי מאיר בעל הנס"

'''רבי מאיר בעל הנס'''איז דער צונאָמען פון אַ פיגור וואָס איז באַקאַנט אַלס אַן עושה נסים. דער צונאָמען "בעל הנס" באַווייזט זיך פון דעם 18טן יאָרהונדערט. זיין קבר איז אַן אָרט פון אַ יערלעכן עליה לרגל. זיין נאָמען איז אויך פאַרבונדן מיט צדקה-קאַסעס (קופּות) באַשטימט פאַר אָרעמע אידן וואָס וואוינען אין ארץ ישראל.

==זהותו (ווער ער איז)==

לויט דער מסורה און פּאָפּולערן גלויבן, ווערט ער אידענטיפיצירט מיט דעם תּנּא רבי מאיר פון דער צווייטער יאָרהונדערט{{הערה|זעט כתר שם טוב (הוצאת קה"ת) [https://chabadlibrary.org/books/300010467 חלק ב, סימן שפח]; החיד"א, [https://www.sefaria.org.il/Petach_Einayim_on_Avodah_Zarah.18b.7 פתח עינים, על מסכת עבודה זרה] דף יח עמוד ב.}}. ער איז געווען אַ גרויסער תּנּא און אַ תּלמיד פון רבי עקיבא. זיין ווייב איז געווען ברוריה, די טאָכטער פון תּנּא רבי חנינא בן תרדיון. רבי מאיר האָט זיך פאַרדינט זיין לעבן אַלס אַ סופר סתם. לויט רבנו האר"י ז"ל, איז רבי מאיר דער תּנּא וואָס ליגט אין טבריה, און ער איז רבי מאיר בעל הנס. רבי מאיר פון דער משנה, וואָס ווערט ציטירט אָן אַ נאָמען, איז אויך דער רבי מאיר בעל הנס.

עס זענען אָבער אַנדערע דעות צו דעם אידענטיפיקאַציע. רב ראובן מרגליות און אַנדערע האַלטן אַז רבי מאיר בעל הנס איז נישט דער זעלבער ווי דער תּנּא רבי מאיר. זיי ווייזן אָן, אַז די צייכן פון קברים אין ארץ ישראל האָבן באַצייכנט דעם קבר פון תּנּא רבי מאיר אין טבריה, און דעם קבר פון רבי מאיר בעל הנס אין גוש חלב. רב מרגליות האַלט אַז עס איז נישט געווען קיין תּנּא מיט דעם נאָמען, און אַז ער איז נאָר אַן אגדה. ער שאַצט אַז די מקור פון דער אגדה קען זיין פון די צדקה קאַסעס אויף נאָמען פון הרמב"ן (רבי משה בן נחמן), וואָס האָט געשטיצט אָרעמע אידן אין ארץ ישראל. שפּעטער, האָט מען אפשר טעותדיק פאַרשטאַנען די ראשי תּבות "רמב"ן" אַלס "רבי מאיר בעל נס". נייערע פאָרשונגען שטיצן די דעה אַז דער רבי מאיר וואָס ליגט אין גוש חלב איז דער "אמתדיקער" רבי מאיר בעל הנס, און אַז ער קען זיין רבי מאיר קצין, אַ תוספות-שרייבער פון פראַנקרייך.

==סגולת רבי מאיר בעל הנס און תפילת "אלקא דמאיר ענני"==

עס איז אַן עמּעסער מנהג, אַז אין אַ צרה אָדער ווען מען דאַרף אַ ישועה, גיט מען צדקה אויף נאָמען פון רבי מאיר בעל הנס און זאָגט דריי מאָל: "אלקא דמאיר ענני!" (ג-ט פון מאיר, ענטפער מיר!). דער מנהג ווערט געבראַכט אין ספר "כתר שם טוב" (פון בעל שם טוב) און אין אַנדערע ספרים. דער לובאַוויטשער רבי זצ"ל פלעגט אָפט איינרעדן מענטשן צו געבן צדקה בפרט אויף נאָמען פון רבי מאיר בעל הנס. לויט דעם מנהג, גייט די צדקה פאַר די אָרעמע לייט אין ארץ ישראל. טייל זאָגן אַז רבי משה אלשיך און רבי יוסף קארו האָבן אַרויסגעגעבן אַ תקנה, אַז געלט געגעבן אויף נאָמען פון רבי מאיר זאָל נאָר גיין פאַר די אָרעמע אין ארץ ישראל, אָבער אַנדערע טענהן אַז עס איז נישט קיין באַקאַנטע שריפטליכע מקור דערפאַר.

דער מקור פון דער תפילה "אלקא דמאיר ענני" קומט פון אַ געשיכטע אין גמרא (עבודה זרה י"ח ע"א-ע"ב). ווען די רוימער האָבן געהרגעט רבי חנינא בן תרדיון און פאַראורטיילט זיין טאָכטער צו אַ בית זונות, האָט איר שוועסטער, ברוריה, געבעטן איר מאַן, רבי מאיר, זי צו ראַטעווען. רבי מאיר איז געגאַנגען פאַרקלידט ווי אַ רוימישער קריגער, מיט געלט. ער האָט געפרואווט דעם שומר מיט אַן אויסרייד, און אים צוגעזאָגט געלט אויב ער וועט זי באַפרייען. דער שומר האָט זיך געזאָרגט וואָס וועט זיין ווען דאָס געלט ענדיקט זיך, האָט אים רבי מאיר געהייסן זאָגן "אלקא דמאיר ענני" אויב ער וועט זיין אין צרה. רבי מאיר האָט אים באַוויזן די כּוח פון די ווערטער, זאָגנדיג די פראַזע צו הינט וואָס האָבן אים אַטאַקירט, און זיי זענען אַוועקגעגאַנגען.

רבי חיים יוסף דוד אזולאי (חיד"א) ערקלערט אַז די געשיכטע איז דער מקור פאַרן מנהג צו זאָגן "אלקא דמאיר ענני" אין צרה.

איין ערקלערונג פאַר דעם מנהג צו געבן צדקה אויף נאָמען פון רבי מאיר, געבראַכט אויף נאָמען פון רב יהודה שורפין, איז פאַרבונדן מיט דער דעה פון רבי מאיר (אין גמרא קידושין ל"ו ע"א), אַז אידן ווערן אַלע מאָל באַטראַכט ווי ג-טס קינדער, אומאויפהענגיק פון זייערע מעשׂים. באַזירט אויף דעם, גיבן מיר צדקה אויף נאָמען און זכות פון רבי מאיר, וואָס זעט אונז ווי "דעם מלךס קינדער", אַלע מאָל ווערט צו באַקומען צדקה און אַלע מאָל גערעכט צו געבן.

רבי חיים אלעזר שפירא פון מונקאַטש (מנחת אלעזר) גיט אַן אַנדער הסביר, פאַרוואָס מען דערמאָנט רבי מאיר אין אַ סכנה. ער זאָגט אַז לויט רבי מאיר, דאַרף מען זיך נישט פאַרלאָזן נאָר אויפן סטאַטיסטישן מאיאריטעט (רוב), און מען דאַרף נעמען ערנסט דעם שוואַכערן גאַנג פון די זאַכן (מיעוט). דערפאַר, אין שווערע סיטואַציעס דערמאָנט מען רבי מאיר, און הענגט די האָפענונג אַז זיין פּסק וועט מקוים ווערן און די ישועה וועט קומען אויך ווען די גיכעצן זענען געגן דעם מאיאריטעט.

געבן צדקה אין זיין נאָמען איז אויך אַ סגולה צו געפינען פאַרלוירענע זאַכן.

עס זענען דאָ פילע צדקה אָרגאַניזאַציעס וואָס טראָגן דעם נאָמען "צדקת רבי מאיר בעל הנס". די דאָזיקע קופּות זענען הויפּטזעכליך באַשטימט צו שטיצן די אָרעמע לייט אין ארץ ישראל. עטליכע פון די באַקאַנטע כוללים זענען:

*כולל חב"ד

היסטאָריש זענען געווען מחלוקת (קריגערייען) צווישן די כוללים, אָפט לויט דער געגנט פון וואַנען די לייט זענען געקומען. יעדער געגנט האָט געהאַט זיין קופּה און זיין כולל, און מען איז געווען מקפיד (פּינקטלעך) נישט צו מישן די כוללים.

קולעל חב"ד, געגרינדעט אין 1788, איז די עלטסטע שטענדיקע צדקה פאַר די אָרעמע אין ארץ ישראל, און טראָגט דעם נאָמען פון רבי מאיר בעל הנס.

דער קבר פון רבי מאיר בעל הנס געפינט זיך אין טבריה, ביי דער דרומדיקער אַריינגאַנג/אַרויסגאַנג פון שטאָט. דער קבר איז אַ צענטער פון עליה לרגל און תפילה טאָג-טעגליך. דאָס אָרט איז באַזוכט פון הונדערטער טויזנטער מענטשן אַ יאָר.

אויפן אָרט פון קבר אין טבריה זענען דאָ באַזונדערע חלקים (טיילן) פאַר אשכנזים און ספרדים. די ספרדים האָבן געבויט זייער חלק גיך מיט פּאַר, אָבער די אשכנזים האָבן נאָר געקענט געפינען פינאַנצירונג נאָך שנת תר"ע (1910). די משפחה ספרא האָט שפּעטער גענומען אויף זיך דעם ספרדישן חלק און האָט עס שטאַרק אויסגעבויט.

עס זענען דאָ געשיכטעס פון נסים בעת דעם בוי פון קבר אין טבריה. צוויי שווערע זיילן (עמודים), וואָס האָבן באַצייכנט דעם קבר, האָבן זיך אַליין גערוקט ווען מען האָט געבויט און זיי האָבן נישט געהאַט קיין כּוח זיי צו רירן. דער נס איז באַשריבן אויך אין אַ טאָגבוך פון יאָר תרכ"ז (1867).

די יערליכע הילולא (יאָרצייט פייערונג) פון רבי מאיר בעל הנס ווערט געפייערט דעם 14טן יאַר, וואָס איז פּסח שני. די מסורה צו פייערן די הילולא דעמאָלט איז איינגעפירט געוואָרן אין 1867, ווען די קהילה פון טבריה האָט געגרינדעט אַ בית מדרש אויפן אָרט וואָס איז געווען אַנגענומען אַלס זיין קבר. די הילולא אין טבריה איז באַקאַנט אַלס אַ גרויסע און פרייליכע פייערונג.

רבי מאיר האָט אין זיין צוואה געבעטן מען זאָל אים באַגראָבן שטייענדיג, אָנגעטון אין קליידער און שיך, מיט אַ שטעקן אין האַנט, גרייט אויף די בוא הגואל (קומען פון משיח). דאָס באַגראָבן שטייענדיג ווערט ערקלערט אַלס זיין ווייטערדיקע תפילה פאַר אונז, אויך נאָך זיין פּטירה.

ווי דערמאנט פריער, כאטש דער באַוואוסטער קבר פון רבי מאיר בעל הנס איז אין טבריה, זענען דאָ אויך מקורים וואָס צייכנען אָן אַ קבר אויף זיין נאָמען אין גוש חלב, און אַפילו אין אַזיע מינאָר.

אויסער די געשיכטע פון ראַטעווען זיין שוועגערין (וואָס איז די מקור פאַר "אלקא דמאיר ענני"), זענען דאָ אַנדערע מעשׂיות פאַרבונדן מיט רבי מאיר. עס איז דאָ אַ געשיכטע וועגן אַן אריה (לייב) וואָס האָט געגעסן אַ ריפּ פון רבי מאיר, אָבער הגר"מ מאזוז טענהט אַז די געשיכטע איז פאַלש און געפעלשט. די געשיכטע פון אריה איז דערמאָנט אין עטליכע מדרשים און ספרים פון מעשׂיות.

רבי מאיר איז געווען אַן ענorme (ריזיקער) גדול בתורה. זיינע ווערטער פילן אָן די משנה און די גמרא. אָבער, די הלכה ווערט געוויינטלעך נישט געפּסקנט ווי ער, ווייל זיינע חברים האָבן נישט געקענט פאַרשטיין די טיפקייט פון זיין דעה. זיין גדלות איז געווען די פעיקייט צו אונטערשיידן צווישן קודש און חול, ליכט און פינצטערניש.