אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:נשמת"

#דער ערשטער טייל אַנטהאַלט אַ באַשטעטיקונג פון גאָטס אחדות: "מִלְבַדְּךָ אֵין לָנוּ מֶלֶךְ גּוֹאֵל וּמוֹשִׁיעַ וּפוֹדֶה וּמַצִּיל וּמְפַרְנֵס וּמְרַחֵם בְּכָל עֵת צָרָה וְצוּקָה, אֵין לָנוּ מֶלֶךְ אֶלָּא אָתָּה" ("אויסער דיר האבן מיר נישט קיין קעניג, אויסלייזער, און רעטער, און דערבארעמדיגער ביי יעדער צייט פון צרה און קלעם, מיר האבן נישט קיין קעניג אויסער דיר").

#דער צווייטער טייל הייבט זיך אָן מיט די ווערטער "אִלּוּ פִינוּ מָלֵא שִׁירָה כַּיָּם" ("אַפילו אונזער מויל איז ווען פול מיט געזאנג ווי דער ים"). דער טייל שטאַמט פון דער תּנאיִשער תּקופה און איז ענלעך צו דער פאָרמולע פון דאַנקען פאַר גענוג רעגן. דער דורכגאַנג "וְאִלּוּ עֵינֵינוּ מְאִירוֹת כַּשֶּׁמֶשׁ וְכַיָּרֵחַ... אֵין אָנוּ מַסְפִּיקִין לְהוֹדוֹת לְךָ ה' אֱלֹקֵינוּ... עַל אַחַת מֵאֶלֶף אַלְפֵי אַלָפִים וְרִבֵּי רְבָבוֹת פְּעָמִים הַטּוֹבוֹת שֶׁגָּמַלְתָּ עִמָּנוּ וְעִם אֲבוֹתֵינוּ" ("און אַפילו אונזערע אויגן זענען ווען ליכטיג ווי די זון און די לבנה... מיר קענען נישט גענוג דאַנקען דיר גאָט אונדזערער... פאַר איין חלק פון די טויזנטער טויזנטן און צען טויזנטן מאָל גוטס וואָס דו האָסט געטאָן מיט אונדז און מיט אונדזערע אָבות"). דאָס שפּיגלט אָפּ די מיינונג פון רב יהודה אַז מען דאַרף לויבן גאָט פאַר יעדער טראָפּן רעגן. די אידעע איז אַז אַפילו מיט איבערמענטשלעכע כּוחות, קענען מיר נישט דאַנקען גאָט פאַר אַ קליין טייל פון די פילפאַכיקע טובה'ס וואָס ער האָט אונדז געטאָן{{הערה|{{בבלי|ברכות|נט|ב}}; {{בבלי|תענית|ו|ב}}; {{רמב"ם|ברכות|י|ה}}}}.

#דער דריטער טייל הייבט זיך אָן מיט די ווערטער "מִמִּצְרַיִם גְּאַלְתָּנוּ" ("פון מצרים האָסטו אונדז אויסגעלייזט"). מען גלויבט אַז דער טייל שטאַמט פון דער גאונישער תּקופה (אַרום צענטן יאָרהונדערט).

אַ מיטל-עלטערדיגע לעגענדע לייגט פאָר אז דער ערשטער אפּשניט איז פארפאסט געווארן פון [[שמעון פּעטרוס]] (שמעון כיפא אדער שמעון בן כפה), איינער פון ישוע'ס אנהענגער. די דאזיגע לעגענדע איז געווען פּאפּולער און פארשפּרייט. זי טענה'ט אז פּעטרוס איז געווען אַן אפּהיטנדיגער איד וואס די חכמים האבן אים געשיקט אריינצודרינגען אין דער פריער קריסטנטום כּדי צו שאפן אונטערשיידן צווישן אידישקייט און קריסטנטום, און אז ער האט פארפאסט נשמת (צווישן אנדערע תּפילות ווי אתן תהילה און [[אהבה רבה]]) כדי צו אפּהיטן א געהיימע פארבינדונג צו אידישקייט. [[רבנו תם]], רש"י'ס אייניקל, ווערט ציטירט ווי שטיצנדיג די מיינונג אז שמעון/פּעטרוס האט פארפאסט נשמת{{הערה|{{היברובוקס|שמחה בן שמואל, מויטרי|מחזור ויטרי|9377|page=570}} סי' שכ"ה, רעדאקציע פון ר' שמעון הלוי איש הורוויץ, חלק א, הערה ה, עמ' 362}}. די דאזיגע מיינונג איז מסתמא געווען ברייט פאַרשפּרייט ביי פיל פון די ראשונים. די לעגענדע ווערט דערמאנט אין אלטע כתב-ידות און אַן אלט תימנ'ער סידור פון בערך יאר 1500 ציווילע ציילונג. דער אקראסטיכון '''שמעון''' וואס געפינט זיך אינערהאלב דער תפילה ווערט באטראכט ווי שטיצנדיק א שמעון אלס מחבר. דער אוניווערסאלער טעמע פון דער תפילה, וואס רעדט פון "יעדע לעבעדיגע באשעפעניש" און "ג-ט פון אלע באשעפענישן," איז באטראכט געווארן ווי שטיצנדיג פּעטרוס' ראלע אלס "שליח צו די אידן" אדער פירער פאר די גוים{{הערה|Gavin Michal, 102) DID ST. PETER COMPOSE THE 'NISHMAT' PRAYER?, Kotzk Blog}}.

ס'איז פאַראַן עטלעכע מיינונגען ווי אַזוי דאָס געבעט איז אַריין אין דער סדר; ר' יצחק עתשלום זאָגט אַז מען האָט גוטע באַווייזן אַז עס האָט זיך אָנגעהויבן ביים סדר און דערנאָך איז עס צוגעגעבן געוואָרן צו די פּסוקי דזמרא, וואָס איז א שפּעטערדיקע תקנה. עס האָט זיך אָנגעהויבן אין אַ געוויסער פאָרעם אין די צייטן פון רבן גמליאל און רב הונא (דריטער יאָרהונדערט) און איז דאַן אָנגענומען געוואָרן צו זיין א טייל פון דער סדר, אָבער אין די קומענדיקע הונדערטער יאָר איז עס געטאַנצן אַריין און אַרויס פון דער סדר. רמב"ם זאָגט אַז מען זאָגט הלל און הללויה ביים פערטן בעכער, און אויב מען וויל האָבן אַ פינפטן בעכער, דאַן זאָגט מען הלל הגדול. עתשלום זאָגט אַז נשמת קען זיין פּאַסיק פאַרן פינפטן בעכער{{הערה|עתשלום}}. -->