אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:שבועות"

'''שבועות''' (אַרויסגערעדט: שוואועס) איז איינער פון די "[[שלש רגלים]]“, פון דריי יידישע [[יום טוב|ימים–טובים]]: [[פסח]], שבועות, [[סוכות]]. דער יום–טוב געפאלט דעם [[ו' סיון|6טן]] אין [[סיון]] (דאָס איז אין [[ארץ–ישׂראל]], אין חוץ לארץ איז דער יום–טוב אויך צומאָרגנס, דעם [[ז' סיון|7טן]] טאָג אין סיון).

דער נאָמען "חג שבועות“ שטייט אין [[חומש]] ([[דברים|דברים]] ט"ז) און איז דער טייטש דער יום–טוב פון די "וואָכן“, ווייל ווי דער חומש זאגט אין [[ויקרא]] כ"ג דאַרף מען [[ספירת העומר|אָפציילן]] זיבן וואָכן (49 טעג) פון 1טן טאָג [[עומר]] "ממחרת השבת“ (פון צומאָרגנס פון שבת), און דער פופציגסטער טאָג איז יום–טוב שבועות. אין חומש ווערט אָבער ניט געשטאַנען קלאָר, וואָס מען מיינט "ממחרת השבת“. נאָר די [[תורה שבעל פה]] דערקלערט, אַז דאָס מיינט מען נישט פון "צומאָרגנס פון שבת“, פון זונטאג, נאָר מען מיינט פון "צומאָרגנס פון פסח“.{{הערה|[[מסכת מנחות]] ס"ה}} דאָס איז איינער פון די הויפט–פונקטן, אין וועלכן די [[פרושים]], די וואס הערן צו צו די פירושים וואס די חכמי ישראל וואָס האלטן פון [[תורה שבעל פה]], אונטערשיידן זיך פון אַנדערע יודישע סעקטעס, ווי [[צדוקים]], [[שומרונים]], [[קראי|קאַראַיִמער]], וועלכע האַלטן, אַז [[ממחרת השבת]] מיינט מען פון זונטאג, און דעריבער פאַלט ביי זיי שבועות שטענדיק אויס אין זונטאג. און חומש הייסט דער יום–טוב אויך "חג הקציר“ ([[מסכת שמות]] כ"ג), דאָס הייסט דער יום–טוב פון שניידן [[תבואה]], [[יום הביכורים|יום הבּיכּורים]] ([[במדבר]] כ"ה), דאָס הייסט דער טאָג פון דער ערשטער–צייטיקער תבואה. אין דער [[משנה]] און [[גמרא]] הייסט ער אויך "עצרת“, און כּדי אים אונטערצושיידן פון [[שמיני עצרת]] ווערט ער טייל מאָל אָנגערופן "עצרת של פסח“.

אין דאַווענען ווערט ער אויך אָנגערופן "זמן מתן תורתנו“, ווייל לויט דער יודישער טראַדיציע{{הערה|[[מסכת שבת]] פ"ו}} איז אין ערשטער טאָג שבועות געגעבן געוואָרן צו יודן די תורה אויפן [[הר סיני]]. מען ליינט דעריבער די תורה פון חומש [[שמות]] די [[פרשה]] פון [[קבלת התורה]] און [[עשרת הדברות]].