אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "הדלקה עושה מצוה"

לויט רש"י ווי אויבנדערמאנט, קומט אויס אז אויך אין [[בית המקדש]] איז די מצוה געווען נאר צו אנצינדן די ליכט, און נישט אז סזאהל ברענען. אבער אנדערע{{הערה|דער [[רבי יוסף ראזין|ראגאַטשאווער]] אין צפנת פענח, הל’ מתנות עניים, פרק ב, סעיף ח; שיח יצחק אויף [[תוספות ישנים]], [[מסכת יומא]] כד:.}} האלטן אז אין בית המקדש איז געווען די מצוה אז סזאהל זיין א גאנצן צייט אנגעצינדן די ליכט, וואס דערפאר אויב האט זיך דאס פארלאשן האט מען געדארפט איבער צינדן, נישט ווי ביי חנוכה וואס [[כבתה זקוק לה|כבתה אין זקוק לה]], אזוי אויך האט א פרעמדער (נישט קיין [[כהן]]) נגעווען ערלויבט אנצינדן די ליכט אינדרוטרויסן, און דערנאך האט מען דאס אריינגעפירט אין געשטעלט אויפן ארט אין [[מנורה]], אנדערש פון חנוכה ליכט וואס אזוינס האט נישט יוצא געווען די מצוה.