בדוקי עריכות אוטומטית, אינטערפעיס רעדאקטארן, אינטערפעיס אדמיניסטראַטאָרן, סיסאפן, מייבאים, מעדכנים, מייבא, אספקלריה רעדאקטארן
46,368
רעדאגירונגען
קיין רעדאגירונג באמערקונג
אין תקציר עריכה |
אין תקציר עריכה |
||
| שורה 53: | שורה 53: | ||
{{יוטוב וויד|gN9og7hRuek|חד גדיא אין אידיש|זמירות כאר}} | {{יוטוב וויד|gN9og7hRuek|חד גדיא אין אידיש|זמירות כאר}} | ||
'''חַד גַּדְיָא''' (אין איר אידישע ווערסיע: '''איין ציקליין''') איז א טראדיציאנעלן [[פיוט]] אין [[אראמיש]]ן שפראך וואס מען זינגט ביים ענדע פון דער [[סדר נאכט]], נאך די [[הגדה של פסח]]. | '''חַד גַּדְיָא''' (אין איר אידישע ווערסיע: '''איין ציקליין''') איז א טראדיציאנעלן [[פיוט]] אין [[אראמיש]]ן שפראך וואס מען זינגט ביים ענדע פון דער [[סדר נאכט]], נאך די [[הגדה של פסח]]. עס איז א {{טערמין|קומולאַטיווער ליד|ליד וואס זאמלט זיך אן}}, ווען ביי יעדע פאל קומט צו נאך א פרט צום מעשה. עס שילדערט א קייט פון פיגורן, וואס יעדער אין דער רייע איז שטערקער און באזיגט דעם פריערדיגן. דער ערשטער איז דער "חד גדיא", א [[ציג]], און דער לעצטער איז "הקדוש ברוך הוא" וואס טוט שחט'ן דעם [[מלאך המוות]]. | ||
דער פיוט שטאמט פון [[אשכנז]] און מען טרעפט עס די ערשטע מאל אין א [[הגדה]] אין דער [[16'טער יארהונדערט]], צוזאמען מיט [[אחד מי יודע]]. עס איז געשריבן אין א גרייזיגע [[אראמיש]], און האט איבערזעצונגען אין [[אידיש]], [[לאדינא]] און נאך שפראכן, און איז אממערסטענס געטייטשט אלס [[אלעגאריע|משל]] פאר די פארשידענע [[גלות|גליות]] וואס אידן גייען אריבער אונטער די פעלקער וואס ווארפן אום איינער דעם אנדערן, ביז [[משיח]]'ס טאג ווען דער באשעפער וועט געוועלטיגן איבער דער גאנצער וועלט. | |||
דער פיוט שטאמט פון [[אשכנז]] און מען טרעפט עס די ערשטע מאל אין א [[הגדה]] אין דער [[16'טער יארהונדערט]], צוזאמען מיט [[אחד מי יודע]]. עס איז געשריבן אין א גרייזיגע [[אראמיש]], און האט איבערזעצונגען אין [[אידיש]], [[לאדינא]] און נאך שפראכן | |||
== אפשטאם == | == אפשטאם == | ||
| שורה 71: | שורה 67: | ||
דער פיוט איז צום ערשטן מאל געדרוקט געווארן אין [[ה'ש"נ]] אין דער [[פראגער הגדה]], נאך וואס אין די פריערדיגע דרוקן פון דער פראגער הגדה איז עס נישט געווען. עס איז דארט ערשינען אינאיינעם מיט אן איבערזעצונג אין אידיש{{הערה|חד גדיא אין {{אוצר החכמה||דער פראגער הגדה|147189|פון שנת ה'ש"נ|עמוד=79}}}}. | דער פיוט איז צום ערשטן מאל געדרוקט געווארן אין [[ה'ש"נ]] אין דער [[פראגער הגדה]], נאך וואס אין די פריערדיגע דרוקן פון דער פראגער הגדה איז עס נישט געווען. עס איז דארט ערשינען אינאיינעם מיט אן איבערזעצונג אין אידיש{{הערה|חד גדיא אין {{אוצר החכמה||דער פראגער הגדה|147189|פון שנת ה'ש"נ|עמוד=79}}}}. | ||
אין א האנט-געשריבענע הגדה פון 15'טן אדער 16'טן יארהונדערט ערשיינט דער חד גדיא מיט פארשידענע טוישן אין נוסח; צווישן אנדערע, הייבט זיך עס אן מיט א מייז וואס עסט דעם ציג, און דער קאץ עסט דעם מייז{{הערה|{{אוצר החכמה|א. מ. הברמן|מחניים|200537|ירושלים, תש"ל זייט 140|כותרת=חד גדיא|כרך=נה|עמוד=140}}}}. א דריטע ווערסיע טרעפט מען אין א האנט-געשריבענער | אין א האנט-געשריבענע הגדה פון 15'טן אדער 16'טן יארהונדערט ערשיינט דער חד גדיא מיט פארשידענע טוישן אין נוסח; צווישן אנדערע, הייבט זיך עס אן מיט א מייז וואס עסט דעם ציג, און דער קאץ עסט דעם מייז{{הערה|{{אוצר החכמה|א. מ. הברמן|מחניים|200537|ירושלים, תש"ל זייט 140|כותרת=חד גדיא|כרך=נה|עמוד=140}}}}. א דריטע ווערסיע טרעפט מען אין א האנט-געשריבענער {{טערמין|פּראָווענציע|דרום פראנקרייך}}ר סידור פון 13'טן יארהונדערט, וואו דער הונט איז דער וואס עסט דעם ציג, און אנשטאט דער שוחט קומט א שטריק וואס בינדט דעם קו, א מייז וואס בייסט דעם שטריק, און קאץ וואס עסט דאס מייז. מנחם צבי פוקס שילדערט די השתלשלות פון דער פיוט ווי פאלגנד: די אריגינעלע ווערסיע איז ווי אין דער פּראָווענציער סידור, שפעטער האט מען אריבערגערוקט דעם מייז און קאץ צום אנהייב און צוגעלייגט ביים ענדע א שוחט, מלאך המוות און הקדוש ברוך הוא כדי צו געבן דעם פיוט א פאסיגע אידישע תוכן. צום לעצט האט מען ארויסגענומען דעם מייז, ווייל אז א מייז זאל עסן א ציג לייגט זיך נישט אויפן שכל{{הערה|שם=פוקס}}. | ||
===שפראך=== | ===שפראך=== | ||
דער פיוט איז געשריבן אין אראמיש, אבער מיט אביסל [[לשון קודש]] אריינגעמישט דערין, און דער אראמיש זעלבסט איז גרייזיג. אנדערש איז די ווערסיע פון דער | דער פיוט איז געשריבן אין אראמיש, אבער מיט אביסל [[לשון קודש]] אריינגעמישט דערין, און דער אראמיש זעלבסט איז גרייזיג. אנדערש איז די ווערסיע פון דער פּראָווענציער סידור, וואס איז אין א גוטע אראמיש. | ||
דער טעם פארוואס חד גדיא איז אויף אראמיש, איז כדי די קינדער און פרויען זאלן עס אויך פארשטיין{{הערה|שם=הורוויץ|{{אוצר החכמה|רבי יהודה הורוויץ|כרם עין גדי|147149|קעניגסבערג, תקכ"ד}}}}. געוויסע שרייבן אז וויבאלד עס איז געשריבן געווארן אין בבל אלס הוספה צו די אנדערע טיילן פון די הגדה, אזויווי "הא לחמא עניא", האט דער מחבר עס פונאנדערגעשידן פון די הגדה מיט זיין אראמיש{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}{{הערה|שם=חתם}}. נאך א טעם, צו ענדיגן די הגדה מיט'ן זעלבן שפראך מיט וועלכע מען האט אנגעהויבן, צו צייגן אז דער סדר נאכט איז אויף אונז באליבט{{הערה|{{אוצר החכמה|רבי אברהם אבא הערצל|הגדה של פסח ויגד אברהם|189987|||עמוד=164}}}}. | דער טעם פארוואס חד גדיא איז אויף אראמיש, איז כדי די קינדער און פרויען זאלן עס אויך פארשטיין{{הערה|שם=הורוויץ|{{אוצר החכמה|רבי יהודה הורוויץ|כרם עין גדי|147149|קעניגסבערג, תקכ"ד}}}}. געוויסע שרייבן אז וויבאלד עס איז געשריבן געווארן אין בבל אלס הוספה צו די אנדערע טיילן פון די הגדה, אזויווי "הא לחמא עניא", האט דער מחבר עס פונאנדערגעשידן פון די הגדה מיט זיין אראמיש{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}{{הערה|שם=חתם}}. נאך א טעם, צו ענדיגן די הגדה מיט'ן זעלבן שפראך מיט וועלכע מען האט אנגעהויבן, צו צייגן אז דער סדר נאכט איז אויף אונז באליבט{{הערה|{{אוצר החכמה|רבי אברהם אבא הערצל|הגדה של פסח ויגד אברהם|189987|||עמוד=164}}}}. | ||
| שורה 81: | שורה 77: | ||
==ביים סדר נאכט== | ==ביים סדר נאכט== | ||
רבי ידידיה טיאה ווייל שרייבט אז מען האט געטראפן דעם פיוט אין בית המדרש פון דער רוקח, און מען האט קובע געווען עס צו זאגן פסח ביינאכט{{הערה|שם=ווייל}}. פון אנדערע מפרשים איז משמע אז עס איז דירעקט נתחבר געווארן צו זאגן ביים סדר{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}. | רבי ידידיה טיאה ווייל שרייבט אז מען האט געטראפן דעם פיוט אין בית המדרש פון דער רוקח, און מען האט קובע געווען עס צו זאגן פסח ביינאכט{{הערה|שם=ווייל}}. פון אנדערע מפרשים איז משמע אז עס איז דירעקט נתחבר געווארן צו זאגן ביים סדר{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}{{הערה|שם=חתם}}. | ||
דער שייכות צום סדר ווערט ערקלערט אויף פארשידענע וועגן. לויט טייל מפרשים, איז דער טעם אויסצודרוקן בענקשאפט נאך די צייטן פון [[בית המקדש]], ווען מען האט מקריב געווען דעם [[קרבן פסח]]{{הערה|שם=ווייל}}{{הערה|שם=חתם}}. אנדערע, וואס טייטשן דעם פיוט על דרך ה[[מוסר]], זאגן אז עס איז כדי מען זאל נישט קומען צו קלות ראש נאכן סדר וואו מען האט געגעסן און געטרינקען{{הערה|שם=הורוויץ}}. טייל זאגן אז וויבאלד מען וועט זיין נייגעריג צו דערגיין פשט פון דעם חידה, וועט מען דורך דעם ממילא עוסק זיין אין [[סיפור יציאת מצרים]]{{הערה|געברענגט | דער שייכות צום סדר ווערט ערקלערט אויף פארשידענע וועגן. לויט טייל מפרשים, איז דער טעם אויסצודרוקן בענקשאפט נאך די צייטן פון [[בית המקדש]], ווען מען האט מקריב געווען דעם [[קרבן פסח]]{{הערה|שם=ווייל}}{{הערה|שם=חתם}}. אנדערע, וואס טייטשן דעם פיוט על דרך ה[[מוסר]], זאגן אז עס איז כדי מען זאל נישט קומען צו קלות ראש נאכן סדר וואו מען האט געגעסן און געטרינקען{{הערה|שם=הורוויץ}}. טייל זאגן אז וויבאלד מען וועט זיין נייגעריג צו דערגיין פשט פון דעם חידה, וועט מען דורך דעם ממילא עוסק זיין אין [[סיפור יציאת מצרים]]{{הערה|געברענגט בשם תשב"ץ דורך פילע, ווי [[רבי שמואל עהרנפעלד]], {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (חתן סופר)/נרצה/חד גדיא|הגדה '''חתן סופר'''}}, ס'איז אבער נישט קלאר ווער דער תשב"ץ איז.}}{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}. אין נאמען פון [[רבי יעקב יצחק פון לובלין|רבי'ן פון לובלין]] שטייט אז עס איז א [[לחש]] קעגן [[עין הרע]] וואס קען קומען פון די [[מלאך|מלאכים]], וואס זיי "גלאצען אויף אונז" מיט גרויס קנאה ביים סדר{{הערה|{{היברובוקס|[[רבי אברהם שמחה הורוויץ]]|חמרא טבא|51287|עמוד=135}}}}. | ||
דער [[חיד"א]], וואס זייענדיג אין די [[ספרד]]'ישע מקומות האט ער נישט געזאגט דעם פיוט ביים סדר, דרוקט זיך אבער גאר שארף אויס און לאזט לייגן אין [[חרם]] איינער וואס האט אפגעשפעט פון דעם אשכנז'ישן מנהג, שרייבנדיג אז עס זענען מרומז דערין גרויסע סודות התורה{{הערה|"אנוש זה, זד יהיר, לץ המתלוצץ על מה שנהגו רבבות אלפי ישראל בערי פולין ואשכנז ואביזרייהו, ואשר לפנים בישראל גדולי עולם קדישי עליון ודור דור וחכמיו, וכן עוד היום לא אלמן ישראל, כמה וכמה ראשי ישיבות וגאוני הזמן ה' עליהם יחיו. וכולם אמרו ואומרים פיוט זה, ונמצא רשע זה מתלוצץ ברבבות ישראל וגדוליהם אבות בתי דין וגאוני ארץ. איש זה שפער פיו, שכל האומרים פיוט זה הם טפשים ועוסקים בהבלים - חייב נידוי... ולמען תדע ידיד נפשי, אגיד את הרשום, כי יש כמה פירושים בפיוט זה, מהם נדפסו ומהם בכתב יד, ועוד שמעתי ממגידי אמת, שגאון מופלא בדורו עשה למעלה מעשרה פירושים בפיוט זה בפרד"ס, פירושים נחמדים ומתוקים. ואין ספק כי לא דבר ריק הוא, וכבר נודע תוקף גדולת פיוטי אשכנז המיוסדים על החכמה האמיתית, כאשר דיבר בקדשו רבנו האר"י זצ"ל, וכתבו משם רבנו מהר"א מגרמיזא בעל הרוקח זצ"ל, כי כל עניני פיוטיהם ודקדוקיהם קבלה איש מפי איש ורב מרב". {{היברובוקס|רבי חיים יוסף דוד אזולאי|שו"ת חיים שאל|821|לעמבערג תרמ"ו, סימן כ"ח|עמוד=60}}}}. | דער [[חיד"א]], וואס זייענדיג אין די [[ספרד]]'ישע מקומות האט ער נישט געזאגט דעם פיוט ביים סדר, דרוקט זיך אבער גאר שארף אויס און לאזט לייגן אין [[חרם]] איינער וואס האט אפגעשפעט פון דעם אשכנז'ישן מנהג, שרייבנדיג אז עס זענען מרומז דערין גרויסע סודות התורה{{הערה|"אנוש זה, זד יהיר, לץ המתלוצץ על מה שנהגו רבבות אלפי ישראל בערי פולין ואשכנז ואביזרייהו, ואשר לפנים בישראל גדולי עולם קדישי עליון ודור דור וחכמיו, וכן עוד היום לא אלמן ישראל, כמה וכמה ראשי ישיבות וגאוני הזמן ה' עליהם יחיו. וכולם אמרו ואומרים פיוט זה, ונמצא רשע זה מתלוצץ ברבבות ישראל וגדוליהם אבות בתי דין וגאוני ארץ. איש זה שפער פיו, שכל האומרים פיוט זה הם טפשים ועוסקים בהבלים - חייב נידוי... ולמען תדע ידיד נפשי, אגיד את הרשום, כי יש כמה פירושים בפיוט זה, מהם נדפסו ומהם בכתב יד, ועוד שמעתי ממגידי אמת, שגאון מופלא בדורו עשה למעלה מעשרה פירושים בפיוט זה בפרד"ס, פירושים נחמדים ומתוקים. ואין ספק כי לא דבר ריק הוא, וכבר נודע תוקף גדולת פיוטי אשכנז המיוסדים על החכמה האמיתית, כאשר דיבר בקדשו רבנו האר"י זצ"ל, וכתבו משם רבנו מהר"א מגרמיזא בעל הרוקח זצ"ל, כי כל עניני פיוטיהם ודקדוקיהם קבלה איש מפי איש ורב מרב". {{היברובוקס|רבי חיים יוסף דוד אזולאי|שו"ת חיים שאל|821|לעמבערג תרמ"ו, סימן כ"ח|עמוד=60}}}}. | ||
==פירושים== | ==פירושים== | ||
פילע פירושים זענען געזאגט געווארן אויף דעם פיוט{{הערה|"השיר הלזה סתום וחתום לא נודע כונת המחבר בו. ואף על פי כן רבים חיברו בו פירושים שונים לפי מה שיסבול פירוש הלשון, שאפילו לא כיון המחבר לאלו | פילע פירושים זענען געזאגט געווארן אויף דעם פיוט{{הערה|"השיר הלזה סתום וחתום לא נודע כונת המחבר בו. ואף על פי כן רבים חיברו בו פירושים שונים לפי מה שיסבול פירוש הלשון, שאפילו לא כיון המחבר לאלו הפירושים…" {{היברובוקס|[[רבי אריה לייב צינץ]], פלאצקער גאון|הגדה של פסח עם פירוש ברכת השיר|11049|עמוד=131}}}}. געוויסע זענען מסביר אז דער פיוט שפעט פון די גוים וואס דינען אפגעטער, און ברענגט ארויס אז יעדער באשעפעניש האט א שוואכקייט און א צווייטע קען אים בייקומען - נאר דער באשעפער איז שטערקער פון אלעם{{הערה|רבי טעבעלה באנדי, {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (רבי טעבעלה באנדי)/נרצה/חד גדיא|הגדה של פסח (מערכת היידנהיים)}}}}. דער געדאנק איז געבויט אויף א מדרש, וואס שילדערט א דיאלאג צווישן [[אברהם]] און [[נמרוד]] וואס לויפט אויף דער גאנג פון חד גדיא:{{ציטוט|אמר ליה נסגוד לנורא, אמר ליה אברהם ונסגוד למיא דמטפין נורא, אמר ליה נמרוד נסגוד למיא, אמר ליה אם כן נסגוד לעננא דטעין מיא, אמר ליה נסגוד לעננא, אמר ליה אם כן נסגוד לרוחא דמבדר עננא, אמר ליה נסגוד לרוחא, אמר ליה ונסגוד לבר אינשא דסביל רוחא|{{מדרש רבה|בראשית|לח|יג}}}} | ||
א מערהייט פון די מפרשים טייטשן אריין דערין די [[אידישע היסטאריע|היסטאריע פון כלל ישראל]] אין גלות ביז משיח'ס טאג. דער ציג איז [[כלל ישראל]], און די פיגורן דורכאויס דעם פיוט סימבאליזירן די מלכויות וואס ווארפן אום איינער דעם צווייטן{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}{{הערה|[[רבי נתן נטע שפירא]], {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (מגלה עמוקות)/נרצה/חד גדיא|הגדה של פסח '''מגלה עמוקות'''|-}}; {{אוצר החכמה||אחיות אחידן|141173|אמסטערדאם, תקכ"ב|ללא}}; {{אוצר החכמה|רבי משה אברהם אבלי|גדי מקולס|149961|אלטונא, תק"ל|ללא}}; [[רבי יהונתן אייבשיץ]], {{אוצר הספרים היהודי|מאמר יהונתן/נרצה/פירוש על חד גדיא|'''מאמר יהונתן'''|-}}; {{אוצר החכמה|רבי יחזקאל קאצנעלענבויגן|מים יחזקאל|16020|פורציק, תקמ"ו, דף לד עמוד א|ללא|עמוד=115}}; [[רבי יעקב לורבערבוים]] פון ליסא, {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (מעשה נסים)/נרצה/חד גדיא|הגדה של פסח '''מעשה נסים'''|-}} {{אוצר החכמה|רבי נתנאל חיים פאפע|מגיד מישרים על הגדה של פסח|51628|ירושלים, תר"ס|ללא|עמוד=63}}; און פילע נאך}}. די פעלקער זענען געווענליך: [[בבל]], [[פרס]], [[יוון]] און [[רומי]]; און אין טייל פירושים אויך [[מצרים]], [[איסלאם]] און [[קריסטנטום]]. דער אקס איז על פי רוב [[משיח בן יוסף]], דער שוחט איז ארמילס/[[גוג ומגוג]] וואס וועט אים אומברענגען, דער מלאך המוות איז די מגיפה קעגן די רשעים, און דערנאך קומט די ענדגילטיגע מלוכה פון באשעפער. | א מערהייט פון די מפרשים טייטשן אריין דערין די [[אידישע היסטאריע|היסטאריע פון כלל ישראל]] אין גלות ביז משיח'ס טאג. דער ציג איז [[כלל ישראל]], און די פיגורן דורכאויס דעם פיוט סימבאליזירן די מלכויות וואס ווארפן אום איינער דעם צווייטן{{הערה|שם=מאמר מרדכי}}{{הערה|[[רבי נתן נטע שפירא]], {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (מגלה עמוקות)/נרצה/חד גדיא|הגדה של פסח '''מגלה עמוקות'''|-}}; {{אוצר החכמה||אחיות אחידן|141173|אמסטערדאם, תקכ"ב|ללא}}; {{אוצר החכמה|רבי משה אברהם אבלי|גדי מקולס|149961|אלטונא, תק"ל|ללא}}; [[רבי יהונתן אייבשיץ]], {{אוצר הספרים היהודי|מאמר יהונתן/נרצה/פירוש על חד גדיא|'''מאמר יהונתן'''|-}}; {{אוצר החכמה|רבי יחזקאל קאצנעלענבויגן|מים יחזקאל|16020|פורציק, תקמ"ו, דף לד עמוד א|ללא|עמוד=115}}; [[רבי יעקב לורבערבוים]] פון ליסא, {{אוצר הספרים היהודי|הגדה של פסח (מעשה נסים)/נרצה/חד גדיא|הגדה של פסח '''מעשה נסים'''|-}} {{אוצר החכמה|רבי נתנאל חיים פאפע|מגיד מישרים על הגדה של פסח|51628|ירושלים, תר"ס|ללא|עמוד=63}}; און פילע נאך}}. די פעלקער זענען געווענליך: [[בבל]], [[פרס]], [[יוון]] און [[רומי]]; און אין טייל פירושים אויך [[מצרים]], [[איסלאם]] און [[קריסטנטום]]. דער אקס איז על פי רוב [[משיח בן יוסף]], דער שוחט איז ארמילס/[[גוג ומגוג]] וואס וועט אים אומברענגען, דער מלאך המוות איז די מגיפה קעגן די רשעים, און דערנאך קומט די ענדגילטיגע מלוכה פון באשעפער. | ||