אבן משכית

אבן משכית
(הויפט מקורות)

מקרא	ויקרא כו, א
תלמוד בבלי	פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:בבלי פאראמעטער [ ללא ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע מגילה כב, ב
משנה תורה	פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:רמב"ם פאראמעטער [ ללא ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע משנה תורה לרמב"ם, הלכות עבודה זרה וחוקות הגויים, פרק ו', הלכה ו'
ספרי מניין המצוות	ספר המצוות, לאו י"ב ספר החינוך, מצוה שמ"ט

אֶבֶן מַשְׂכִּית איז א שטיין באשטימט זיך צו בוקן דערויף. עס איז אן איסור זיך צו בוקן אויף שטיין אינדרויסן פון בית המקדש, אפילו צו השי"ת, ווי עס שטייט אין פסוק: "וְאֶבֶן מַשְׂכִּית לֹא תִתְּנוּ בְּאַרְצְכֶם לְהִשְׁתַּחֲוֹת עָלֶיהָ".

נאמען

דער טערמין "אבן משכית", ווערט געטייטשט דורך אסאך ראשונים אלס א באצירטער שטיין; לויט רש"י, טייטשט עס א שטיין מיט וואס מ'באדעקט די ערד. לויט ביידע פירושים, איז דער באדייט א שטיין וואס מען בוקט זיך דערויף.

דער איסור

מען טאר זיך נישט בוקן אויף אן אבן משכית אפילו צו השי"ת. דער איסור ווערט אויסגערעכנט דורך די ראשונים צווישן די "לאוין".

אנדערע באנוץ, ווי שטעלן א קעסטל אויף אן אבן משכית, איז מותר.

לויט רוב ראשונים איז דער איסור נאר דאס בוקן זעלבסט, אבער לויט דער יראים איז מען שוין עובר פון ווען מען לייגט דעם שטיין כדי זיך צו בוקן דערויף. טייל ראשונים לערנען אז אין שול איז אסור צו פלאסטערן די ערד מיט שטיין, ווייל דארט איז עס געאייגנט צום בוקן, אבער אינדערהיים איז מותר.

עטליכע דעות ווערן דערמאנט אין די ראשונים איבערן טעם פון דעם איסור:

• דער סדר פון די עובדי עבודה זרה איז געווען צו שטעלן א שטיין בעפאר דער עבודה זרה זיך צו בוקן דערויף, דעריבער איז עס געווארן גע'אסר'ט אויך פאר עבודת ה'.
• צוליב חשד, ווייל עס קוקט אויס ווי ער בוקט זיך צום שטיין; און דעריבער האט די תורה נישט גע'אסר'ט זיך צו בוקן איבער שיינע קליידער, ווייל א קלייד איז נישט קיין שטאנדהאפטיגע זאך און קיינער מאכט עס נישט אלס אן אפגאט.
• וויבאלד אין בית המקדש האט מען זיך געבוקט איבער ערד געפלאסטערט מיט שטיין און מ'טאר נישט טון עפעס אויפן זעלבן אופן ווי עס איז אין בית המקדש, פונקט ווי ס'איז אסור צו בויען א שטוב אויסגעשטעלט ווי דער היכל, אדער נאכמאכן די מנורה.

לויט די ערשטע צוויי טעמים, איז מעגליך אז דער איסור ווערט גערעכנט ווי "אביזרייהו דעבודה זרה, און מען דארף זיך לאזן הרג'ענען כדי נישט עובר צו זיין דערויף.

דער איסור גייט אן אין יעדן ארט, אין ארץ ישראל און אין חוץ לארץ, און עס איז נאר מותר אין בית המקדש. די אחרונים זענען מסופק אויב דער הר הבית איז אויך אריינגערעכנט אין דעם היתר.

דער שטיין

אלע געפלאסטערטע שטיינער גייען אריין אין כלל פון "אבן משכית", אויך אויב זיי זענען נישט באצירט. עס איז דעריבער אסור זיך צו ביקן איבער סיי וועלכע שטיינערנע באלאטעס, און אפילו איבער א פאדלאגע פון בעטאן געמישט מיט קליינע שטיינדלעך. ציגל הייסן נישט ווי שטיין בנוגע צו דעם איסור, ווי אין פסוק שטייט: ”וַתְּהִי לָהֶם הַלְּבֵנָה לְאָבֶן” (בראשית יא, ג).

טייל פירן זיך נישט צו ביקן איבער סיי וועלכע געפלאסטערטע פאדלאגע, אפילו ווען עס איז פון האלצערנע ברעטער, זיך צו דערווייטערן פון איסור.

דאס ביקן

מן התורה איז נאר אסור ווען מען ביקט זיך "בפישוט ידים ורגלים", און מען ליגט אינגאנצן אויפ'ן שטיין. אויב האט ער זיך געביקט אן פישוט ידים ורגלים, איז א מחלוקת: לויט'ן רמב"ם געבט מען אים מכת מרדות, ווייל עס איז אסור מדרבנן; און לויט דער אור זרוע איז אזא השתחוויה אינגאנצן מותר, אפילו מדרבנן. דער רמב"ם איז אויך מודה אז זיך ביקן זייטיג איז אינגאנצן מותר.

לויט די גאונים איז אסור זיך צו ביקן העכער א שטיין, אפילו ווען עס איז פארהאן א הפסק וואס טיילט אפ צווישן דעם מענטש און דאס שטיין. אנדערע ראשונים נעמען אבער אן אז מיט אן הפסק צווישן דעם פנים און שטיין מעג מען זיך יא ביקן, און דעריבער פירט מען זיך אויסצושפרייטן גראזן אדער טעפיכער אין די שוהלן ווען מען ביקט זיך איבער די פאדלאגע, ווי אום יום כיפור ווען מען פאלט כורעים. טייל אחרונים לערנען אז אויך די גאונים זענען מודה אז גראזן זענען מפסיק, זיי זענען נאר מחמיר ווען מען ביקט זיך דירעקט איבער די פאדלאגע, ווייל די ערד פון שטוב איז א חלק פון שטוב און הייסט נישט קיין הפסק קעגן דעם שטיין וואס ליגט פון אונטער.

צו ליינען מער

• 
  פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:אוצר החכמה
  פאראמעטער [ עמוד ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע יהודה לביא בן דוד, כרע רבץ, פרק י"א
• 
  פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:אוצר החכמה
  פאראמעטער [ עמוד ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע שאול חנא קוק, עיונים ומחקרים

רעפערענצן

קלארשטעלונג: די אינפארמאציע אויף המכלול איז בלויז פאר בארייכערונג און זאל נישט געזען ווערן ווי א פסק הלכה.