אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "יום שבת קודש הוא"

דער פיוט באשטייט פון ניין סטראפן, וואס עדער פון זיי אנטהאלט זעקס סטאנצן. די גראמען זענען אויסגעשטעלט אויף א קונסטליכן אופן{{הערה|מטיב נגן}}, די ערשטע דריי סטאנצן גראמען אינאיינעם, און אויך די לעצטע דריי סטאנצן, דער זעקסטער שורה איז גאר א לאנגער, און איז צוטיילט אין דריי, פארמירנדיג אינערליכע גראמען. די סטראפן הייבן זיך אן מיטן [[אקראסטיך]] פון דעם נאמען פוונעם מחבר "יהונתן חזק".  

דיער ערשטע סטראף זאגן אן אז מען זאל זיך נישט זארגן אויב האט מען נישט פאר הוצאות השבת, נאר מען זאל בארגן און דער באשעפער וועט שוין באצאלן, דאס איז באזירט אויפ'ן גמרא אין [[מסכת ביצה]]{{הערה|טו, ה}} "לוו עלי ואני פורע". דער צווייטער סטראף דערמאנט די געשיכטע פון [[יוסף מוקיר שבת]]{{הערה|שבת קיט,א}} אלס א ביישפיל פון דעם שכר פון מכבד זיין שבת, עס טייטלט אן אויף די "דריי זאכן" וואס מען זאל נישט פארמינערן, דאס איז וויין, פלייש, און פיש.

אינעם דריטן סטראף ווען געשילדערט די צוויי מלאכים וואס באגלייטן א מענטש פרייטאג צונאכטס, ווי געברענגט אין א [[ברייתא]] אין [[מסכת שבת]]{{הערה|קיט, ב}}, "רבי יוסי בר יהודה זאגט, צוויי מלאכים באגלייטן א מענטש ערב שבת פון בית הכנסת צו זיין שטוב, איינער א גוטער און איינס א שלעכטער, און ווען מען קומט אין שטוב, און מען געפינט די ליכט ברענט, דער טיש אנגעגרייט, און די בעט אויסגעשפרייט, זאגט דער גוטע מלאך 'יהי רצון אז אויף דעם קומענדיגן שבת זאל זיין אזוי' און דער שלעכטער מלאך ענטפערט אמן געצווינגערנערהייט".

ביים פערטער סטראף ווערט דעמאנט די דריי זאכן וואס פרויען זאלן זיין נזהר, אזוי ווי די משנה זאגט{{הערה|שבת לא, ב}} "אויף דריי זאכן שטארבן פרויען בשעת א געבורט, ווייל זיי זענען נישט זהיר אין נדה, חלה און אין צינדל ליכט". דער מחבר האט דאס אבער אויסגעדרייט אויף פאזיטיוו, אז אויב וועלן זיי יא זיין נזהר וועלן זיי געבוירן געשווינד.

דער פיפטער סטראף באזירט זיך אויף די גמרא{{הערה|ביתה טז, א}}, אז דער אויבערשטער האט געזאגט פאר משה, איך האב א גוטע מתנה אין מיין קאמער, און איר נאמען איז שבת, און איך וויל דאס געבן פאר די אידן. עס דערמאנט אויך אז די תורה איז געגעבן געווארן אין שבת, אזוי ווי עס שטייט אין מסכת שבת{{הערה|פו , ב}}  

דער זעקסטער איז באזירט אויפן פסוק "ויברך אלקים את יום השביעי ויקדש אותו" אויף וואס דער מדרש{{הערה|בר"ר יא, יב}}, אויך געברענגט אין רש"י אויפן פסוק "על כן ברך ה' את יום השבת ויקדשהו"} זאגט "ברכו במן, וקדשו במן". אז די מן איז נישט אראפגעקומען שבת,און פרייטאג איז געקומען דאפלט.

דער זיבעטער סטראף, זאגט אז דער שבת איז געגעבן געווארן אין מרה{{הערה|שמות טו, כה און רש"י}}, און דערנאך אז די הלכות פון שבת זענען ווי בערג וואס הענגען אויף א האר, אזוי שטייט אין מסכת חגיגה{{הערה|י, א}}, ווייל ס'איז דא ווייניג פסוקים און אסאך הלכות.  

דער זיבעטער סטראף פארציילט איבער דעם טייך [[סמבטיון]] וואס רוט שבת, און דאס דינט אלס הוכחה פאר א מין וואס פרעגט פאר א ראי' אויף שמירת שבת. אזוי ווי די גמרא פארציילט אין סנהדרין{{הערה|סה, ב, און אויף אין בר"ר יא, ה}} אז טורנוסרופוס הרשע, האט געפרעגט פון [[רבי עקיבא]] ווער זאגט אז היינט איז שבת, האט ער אים געזאגט דער טייך סמבטיון וועט אויפווייזן.  

אנדערש ווי די אנדערע סטראפן, באציט זיך דער אכטער סטראף אויפן ליד זעלבסט, עס רימט אויס דעם שיר, און פירט אויס מיט א אויסרוף אז מען זאל זיך נישט באנוצן מיטן קרוין פונעם שיר וואס בלויז פאסיג פאר מיר.  

איבער דעם פשט פון דעם אויסערארנטליכן געדיכט, האט [[רבי שלום רוקח פון בעלזא]] דערציילט, אז דער מחבר פון דעם שיר האט דאס אפגעשריבן אויף א צעטל, און נאך איידער ער האט באוויזן צו ערגענצן דעם לעצטן בית איז דאס פארלוירן געווארן, און א צווייטער איד האט דאס געפינען און איז ארומגעגאנגען אין שטעט דאס אפזינגען, און ער האט זיך בארימט מיט דעם שיינעם פיוט וואס ער האט אנגעבליך פארפאסט, ביז ער איז אנגעקומען צום שטאט פון רבי יהונתן דער אמת'ער מחבר, וואס איז ערשטוינט געווארן צו הערן זיין פארלוירענעם ליד. ער האט באלד גענומען שרייען אז דאס איז זיינס און יענער איז א שווינדלער, און עס האט אויסגעבראכן א קריגעריי ווער עס איז גערעכט, ביז רבי יהונתן האט אים געפרעגט אויף וואס איז די אקראסטיך באזירט, און יענער האט נשיט געוואוסט צו ענטפערט ווייל ס'איז נאכנישט געווען ערגענצט, האט רבי יהונצן ערקלערט אז דאס איז זיין נאמען "יהונתן חזק" און יעדער האט אים גערעכט געגעבן דערויף{{הערה|מטיב נגן}}.  

עס איז פארפאסט געווארן א צאל ניגונים צוגעפאסט צו דעם ליד, און אויך איז פארהאן אין געוויסע קהילות א נוסח מיט וואס מען זינגט דעם פיוט.  

אין טייל חסידישע הויפן פירט מען זיך צו אנהייבן בלויז פון דעם פיפטן סטראף "תנו שבת ושירה". די טעם ווערט אנגעגעבן וויל מען וויל נישט דערמאנען דעם שלעכטן מלאך וואס ווערט געברענגט אינעם דריטן סטראף.  

אין [[וויזשניץ (חסידות)|וויזניץ]] פירט מען זיך צו זינגען דעם פיוט פון תנו שבח בלויז אויף שבת פרשת משפטים, און מען האט איבערגעזינגען די ווערטער "נפש כי נאנחה בא שבת בא מנוחה" מערערע מאל אין א צי. דער [[רבי ישראל האגער (אהבת ישראל)|אהבת ישראל]] האט דאס נישט געלאזט זינגען אין א אנדערע וואך{{הערה|{{צ-ספר|מחבר=בעריש ויינברגר|שם=עדות ביהוסף|שנת הוצאה=תשס"ב|עמ=ס"ה}}}}.