בדוקי עריכות אוטומטית, אינטערפעיס רעדאקטארן, אינטערפעיס אדמיניסטראַטאָרן, סיסאפן, מייבאים, מעדכנים, מייבא, אספקלריה רעדאקטארן
46,362
רעדאגירונגען
קיין רעדאגירונג באמערקונג
(בס"ד) |
אין תקציר עריכה |
||
| שורה 1: | שורה 1: | ||
{{דרעפט}} | {{דרעפט}} | ||
'''קערעסטיר''' (אונגעריש: Bodrogkeresztúr, ''' | '''קערעסטיר''' (אונגעריש: Bodrogkeresztúr, '''באָדראָג־קערעסטור'''{{הערה|tp}}) איז א קליין שטעטל אין דער געגנט פון באָרשוד-אַבאַוי-זעמפּלען, אין צפון־מזרח אונגערן. דאס שטעטל איז באַנאָמענט נאכן טייך באָדראָג, וואס פליסט נעבן אים. עס זענען דא בערג ארום דעם שטעטל. קערעסטיר גרענעצט מיט [[טאקאי|טאָקאַי]], וואס איז בארימט פאר זיינע וויינען. דאס שטעטל געפינט זיך 48 קילאמעטער מזרח פון דער שטאט [[מישקאלץ]]. די קאָאָרדינאַטן פון שטעטל זענען 48°10' צפון, 21°22' מזרח. | ||
לויט די מקורים פון 2018, האבן געלעבט אין דעם שטעטל בערך 1,080 איינוואוינער, און אין 2023, בערך 950 איינוואוינער וואס זענען נישט | לויט די מקורים פון 2018, האבן געלעבט אין דעם שטעטל בערך 1,080 איינוואוינער, און אין 2023, בערך 950 איינוואוינער וואס זענען נישט אידן, אויסער עטליכע אידן וואס זענען נישט פון דארט און היטן אפּ די געסט הייזער ביי די שולן. | ||
==היסטאריע== | ==היסטאריע== | ||
| שורה 8: | שורה 8: | ||
==די אידישע קהילה== | ==די אידישע קהילה== | ||
די ערשטע | די ערשטע אידן האבן זיך באזעצט אין קערעסטיר אין 1726, זיבן משפּחות וואס זענען געקומען פון פּוילן. זיי האָבן זיך באזעצט מיט דער שטיצע פון די בעלי־אחוזות. די ערשטע ידיעות וועגן אידן אין שטעטל זענען פון דעם צענזוס פון 1723–1724. | ||
'''פּאפּולאציע:''' די יידישע באפעלקערונג אין קערעסטיר איז געשוואונגען: 58 אין 1746, 336 אין 1880, 535 אין 1930, און 455 אין 1941, וואס איז געווען 20.2% פון די 2,248 איינוואוינער פונעם שטעטל. נאכן חורבן, זענען צוריקגעקומען 37 איבערלעבער, וואס איז געוואקסן צו 63 ביז 1949. אין זיין שפּיץ, איז די יידישע פּאפּולאציע געווען בערך 100 משפּחות. | '''פּאפּולאציע:''' די יידישע באפעלקערונג אין קערעסטיר איז געשוואונגען: 58 אין 1746, 336 אין 1880, 535 אין 1930, און 455 אין 1941, וואס איז געווען 20.2% פון די 2,248 איינוואוינער פונעם שטעטל. נאכן חורבן, זענען צוריקגעקומען 37 איבערלעבער, וואס איז געוואקסן צו 63 ביז 1949. אין זיין שפּיץ, איז די יידישע פּאפּולאציע געווען בערך 100 משפּחות. | ||
'''עקאָנאָמיש לעבן:''' די | '''עקאָנאָמיש לעבן:''' די אידן זענען הויפּטזעכליך געווען סוחרים, קרעמערס, קרעטשמערס, און בעלי־עגלה. זיי האבן געהאַנדלט מיט לאנדווירטשאפטליכע פּראדוקטן, אריינגערעכנט וויין. ווייל קערעסטיר געפינט זיך אין דער טאקאיער געגנט, זענען אויך געווען אידישע וויין־פּראדוצירערס. בעת די צייטן פונעם גרויסן רבי, ר' ישעיה שטיינער, זענען פיל אידן געווען וואָגאָנערס (וואס האבן צוגעשטעלט טראנספּארטאציע פאר באזוכער). טייל פון זיי האבן געעפנט רעסטאראנען. עס איז געווען א אידיש-באזיצטער [[שטיינברוך]] (א בארג פון וואס מען האקט שטיינער; quarry), וואס האט צוגעשטעלט שטיינער פאר הייזער און ארבעט פאר איינוואוינער. די שטיין־שטיין ברוך איז נאָך אַלץ זעעדיק פונעם בית־עלמין. די בעלי־אַחוזות האָבן ערלויבט אידן צו קויפן וויינגערטנער צו פּראָדוצירן כּשר וויין. די מצב פון די מערהייט אידן איז געווען שווער עקאָנאָמיש, און די עליה צום רבי פון נאָענטע ישובים איז געווען אַ וויכטיקער טייל פון זייער פּרנסה. | ||
'''רעליגיעז לעבן און רבנים:''' די קהילה האָט זיך אָרגאַניזירט סוף פונעם 18טן יאָרהונדערט. אַ חברה קדישא און אַ יידישן בית־עלמין זענען געגרינדעט געוואָרן אין 1767. עס איז אויך געווען אַ חברת גמילות חסדים, אַ חברת ש״ס, און אַ יוגנט גרופּע באַקאַנט אַלס תּפארה בחורים. די קהילה האָט געהאַט צוויי צווייגן אין בודראָגקישפאַלוד און סעגי. די ערשטע שול איז געבויט געוואָרן אין 1767. נאָך אַ פייער אין 1906, איז זי עקשאַפן געוואָרן דורך אַ נייע שול. אין 1868–69, האָט די קהילה זיך דעפינירט אַלס אָרטאָדאָקסיש. אין 1885, האָבן זיך צוגעשלאָסן צו דער קהילה פון קערעסטיר די קלענערע נאָענטע קהילות. פיל פון די | '''רעליגיעז לעבן און רבנים:''' די קהילה האָט זיך אָרגאַניזירט סוף פונעם 18טן יאָרהונדערט. אַ חברה קדישא און אַ יידישן בית־עלמין זענען געגרינדעט געוואָרן אין 1767. עס איז אויך געווען אַ חברת גמילות חסדים, אַ חברת ש״ס, און אַ יוגנט גרופּע באַקאַנט אַלס תּפארה בחורים. די קהילה האָט געהאַט צוויי צווייגן אין בודראָגקישפאַלוד און סעגי. די ערשטע שול איז געבויט געוואָרן אין 1767. נאָך אַ פייער אין 1906, איז זי עקשאַפן געוואָרן דורך אַ נייע שול. אין 1868–69, האָט די קהילה זיך דעפינירט אַלס אָרטאָדאָקסיש. אין 1885, האָבן זיך צוגעשלאָסן צו דער קהילה פון קערעסטיר די קלענערע נאָענטע קהילות. פיל פון די אידן זענען געווען חסידים און האָבן געהאַט אַן אייגענע שול. די חסידים האָבן געשפּילט אַ ראָלע אין מאָדערניזירן די וויין־פּראָדוקציע נאָך זייער אָנקומען אין 1726. קערעסטיר איז געוואָרן אַ צענטער פאַר די אָרטאָדאָקסישע קהילות אין דער געגנט. אַ יידישע עלעמענטאַר שול איז געגרינדעט געוואָרן אין 1784, אָבער נאָך עטליכע יאָר איז זי עקשאַפן געוואָרן דורך אַ חדר און תּלמוד תּורה. עס איז אויך געווען אַ ישיבה אין שטעטל. | ||
*'''רבנים:''' צווישן די רבנים וואָס האָבן געדינט אין דער קהילה זענען געווען ר' אליעזר לאַנדאָן (1780–1796), ר' ישׂראל וואַהרמאַן (1785–1799), ר' אברהם טענענבוים (1800–1815), ר' צבי הירש הכהן גלאַנץ (1826–1827?), אַן אייניקל פון ר' משה טייטלבוים, וועמענס השפּעה האָט געמאַכט די קהילה אַ מאַכט־פעסטונג פון חסידות. אַנדערע רבנים זענען געווען ר' משה אליהו (1833–1837?), ר' משה גינז־שלעזינגער (1894–1924/28), און זיין זון ר' חיים שלעזינגער (1924/28–1944), וואָס איז אומגעקומען אין חורבן. דער ערשטער הויפּט־רב פון קערעסטיר איז געווען ר' מנחם גרשון מאַנדל (1860–1870), וועלכער איז געקומען פון קעמעטשע. זיין קבר, מיט אַ נייער מצבה, געפינט זיך נידעריקער אויפן בית־עלמין בערגל. | *'''רבנים:''' צווישן די רבנים וואָס האָבן געדינט אין דער קהילה זענען געווען ר' אליעזר לאַנדאָן (1780–1796), ר' ישׂראל וואַהרמאַן (1785–1799), ר' אברהם טענענבוים (1800–1815), ר' צבי הירש הכהן גלאַנץ (1826–1827?), אַן אייניקל פון ר' משה טייטלבוים, וועמענס השפּעה האָט געמאַכט די קהילה אַ מאַכט־פעסטונג פון חסידות. אַנדערע רבנים זענען געווען ר' משה אליהו (1833–1837?), ר' משה גינז־שלעזינגער (1894–1924/28), און זיין זון ר' חיים שלעזינגער (1924/28–1944), וואָס איז אומגעקומען אין חורבן. דער ערשטער הויפּט־רב פון קערעסטיר איז געווען ר' מנחם גרשון מאַנדל (1860–1870), וועלכער איז געקומען פון קעמעטשע. זיין קבר, מיט אַ נייער מצבה, געפינט זיך נידעריקער אויפן בית־עלמין בערגל. | ||
*'''ר' ישעיה שטיינער (ר' ישעילע):''' ר' ישעיה שטיינער (1851–1925), באַקאַנט אַלס ר' ישעילע, איז געווען אַ נערצטער רב און באַקאַנט אַלס אַ וואוּנדער טוער רבי. ער איז געווען דער גרינדער פון דער קערעסטירער חסידישער דינאַסטיע. ער איז געבוירן געוואָרן אין זבאָראָ, אונגערן (היינט זבאָראָוו, סלאָוואַקיי) אין 1851. נאָך זיין פאָטערס טויט, איז ער אין עלטער פון 12 יאָר געשיקט געוואָרן צו לערנען ביי ר' צבי הירש פון ליסקאַ, און שפּעטער געוואָרן אַ תּלמיד פון ר' חיים האַלבערשטאַם פון סאַנז. נאָכן פטירה פון ר' חיים פון סאַנז, איז ער געוואָרן אַ תּלמיד פון ר' מרדכי פון נאַדוואָרנע. דער נאַדוואָרנער רבי האָט אים פאָרגעלייגט אַריבערצוקייבן קיין קערעסטיר. ר' ישעילע איז אַריבערגעקומען קיין קערעסטיר סוף 1800ער יאָרן און געוואָרן אַ באַרימטער חסידישער רבי. זיין הויז געפינט זיך ביי קאָסוט עוץ 65 אָדער 67. דאָס הויז איז איבערגעבויט געוואָרן און דינט היינט פאַר רייזנדע. אַ סך מענטשן קומען אַהין, ספּעציעל אין זיין יאָרצייט. ר' ישעילע איז געווען באַוואוּסט פאַר זיינע חסדים און גרויסע סעודות. זיין שטוב האָט געדינט אַלס היים פאַר אַ יונגער מיידל, יוטאַ (דזשוליאַ) אונגאַר, וואָס ער האָט אַדאָפּטירט נאָכן טויט פון איר מוטער, און זי איז געבליבן ביי אים ביז זי האָט חתונה געהאַט. ר' ישעילע האָט אָרגאַניזירט הילף פאַר פּליטים פון גאַליציע בעת דער ערשטער וועלט מלחמה. מענטשן, ספּעציעל פרויען, האָבן אים צוגעשריבן איבערנאַטירליכע כּוחות און האָבן געזוכט זיין הילף. זיין קבר (דאָס אויהל) געפינט זיך אויפן שפּיץ פון דערעזלע בערגל. זיין קבר איז נאָך אַלץ אַ אָרט פון פּילגרימאַזש. נאָך זיין פטירה אין 1925, איז אים נאָכגעפאָלגט זיין זון אברהם שטיינער (1925–1927). זיין אייניקל, ר' שייע גראָס, האָט געשריבן אַ בוך "פון קערעסטיר צו אַמעריקע". ר' שייע גראָס, אַן אייניקל און נאָמענגעבּן נאָך ר' ישעילע, האָט איבערגעלעבט דעם חורבן און איז געווען דער ערשטער וואָס איז צוריקגעקומען קיין אונגערן פון אַמעריקע אין 1964. ער האָט געאַרבעט אויף צו פאַרריכטן דאָס אויהל. עס זענען דאָן אייניקלעך פון ר' ישעילע וואָס פירן אַ קהילה פון קערעסטיר אין באָראָ פּאַרק, ברוקלין, נ"י. | *'''ר' ישעיה שטיינער (ר' ישעילע):''' ר' ישעיה שטיינער (1851–1925), באַקאַנט אַלס ר' ישעילע, איז געווען אַ נערצטער רב און באַקאַנט אַלס אַ וואוּנדער טוער רבי. ער איז געווען דער גרינדער פון דער קערעסטירער חסידישער דינאַסטיע. ער איז געבוירן געוואָרן אין זבאָראָ, אונגערן (היינט זבאָראָוו, סלאָוואַקיי) אין 1851. נאָך זיין פאָטערס טויט, איז ער אין עלטער פון 12 יאָר געשיקט געוואָרן צו לערנען ביי ר' צבי הירש פון ליסקאַ, און שפּעטער געוואָרן אַ תּלמיד פון ר' חיים האַלבערשטאַם פון סאַנז. נאָכן פטירה פון ר' חיים פון סאַנז, איז ער געוואָרן אַ תּלמיד פון ר' מרדכי פון נאַדוואָרנע. דער נאַדוואָרנער רבי האָט אים פאָרגעלייגט אַריבערצוקייבן קיין קערעסטיר. ר' ישעילע איז אַריבערגעקומען קיין קערעסטיר סוף 1800ער יאָרן און געוואָרן אַ באַרימטער חסידישער רבי. זיין הויז געפינט זיך ביי קאָסוט עוץ 65 אָדער 67. דאָס הויז איז איבערגעבויט געוואָרן און דינט היינט פאַר רייזנדע. אַ סך מענטשן קומען אַהין, ספּעציעל אין זיין יאָרצייט. ר' ישעילע איז געווען באַוואוּסט פאַר זיינע חסדים און גרויסע סעודות. זיין שטוב האָט געדינט אַלס היים פאַר אַ יונגער מיידל, יוטאַ (דזשוליאַ) אונגאַר, וואָס ער האָט אַדאָפּטירט נאָכן טויט פון איר מוטער, און זי איז געבליבן ביי אים ביז זי האָט חתונה געהאַט. ר' ישעילע האָט אָרגאַניזירט הילף פאַר פּליטים פון גאַליציע בעת דער ערשטער וועלט מלחמה. מענטשן, ספּעציעל פרויען, האָבן אים צוגעשריבן איבערנאַטירליכע כּוחות און האָבן געזוכט זיין הילף. זיין קבר (דאָס אויהל) געפינט זיך אויפן שפּיץ פון דערעזלע בערגל. זיין קבר איז נאָך אַלץ אַ אָרט פון פּילגרימאַזש. נאָך זיין פטירה אין 1925, איז אים נאָכגעפאָלגט זיין זון אברהם שטיינער (1925–1927). זיין אייניקל, ר' שייע גראָס, האָט געשריבן אַ בוך "פון קערעסטיר צו אַמעריקע". ר' שייע גראָס, אַן אייניקל און נאָמענגעבּן נאָך ר' ישעילע, האָט איבערגעלעבט דעם חורבן און איז געווען דער ערשטער וואָס איז צוריקגעקומען קיין אונגערן פון אַמעריקע אין 1964. ער האָט געאַרבעט אויף צו פאַרריכטן דאָס אויהל. עס זענען דאָן אייניקלעך פון ר' ישעילע וואָס פירן אַ קהילה פון קערעסטיר אין באָראָ פּאַרק, ברוקלין, נ"י. | ||
| שורה 21: | שורה 21: | ||
'''ציונות:''' די ציוניסטישע באַוועגונג האָט זיך געשטאַרקט און פאַרשפּרייט זיך מיט דעם אָנקומען פון פּליטים פון גאַליציע נאָך דער ערשטער וועלט מלחמה, און פיל פון די אַלטע איינוואוינער פונעם שטעטל האָבן זיך שפּעטער צוגעשלאָסן צו זיי. נאָך די פּרעות פון ווייסן טעראָר אין 1919, איז דאָרט געגרינדעט געוואָרן אַ ציוניסטישער סניף. | '''ציונות:''' די ציוניסטישע באַוועגונג האָט זיך געשטאַרקט און פאַרשפּרייט זיך מיט דעם אָנקומען פון פּליטים פון גאַליציע נאָך דער ערשטער וועלט מלחמה, און פיל פון די אַלטע איינוואוינער פונעם שטעטל האָבן זיך שפּעטער צוגעשלאָסן צו זיי. נאָך די פּרעות פון ווייסן טעראָר אין 1919, איז דאָרט געגרינדעט געוואָרן אַ ציוניסטישער סניף. | ||
'''אנטיסעמיטיזם:''' סוף 18טן און אָנהייב 19טן יאָרהונדערט האָבן די | '''אנטיסעמיטיזם:''' סוף 18טן און אָנהייב 19טן יאָרהונדערט האָבן די אידן פונעם שטעטל געליטן פון אַנטיסעמיטיזם פון די נישט־יידישע איכערים, וואָס זענען געווען אָן רעכטן. די איכערים האָבן מקנא געווען די אידן פאַר זייער הצלחה אין וויין־פּראָדוקציע און פאַרקויף, אַ געביט וואָס זיי זענען נישט געלונגען אין. זיי האָבן אויך ניט גוט געזען די פאַרבינדונגען פון די אידן מיט די בעלי־אַחוזות. עס זענען געווען פּרואוון צו פאַרמיידן אידן פון קויפן וויינגערטנער, און כאָטש עס זענען אַרויסגעגעבן געוואָרן באַפעלן דערין, זענען זיי נישט פאַקטיש אויסגעפירט געוואָרן. ביים ערשטן וועלט מלחמה, ווען די רוסישע אַרמיי האָט איינגענומען גאַליציע, זענען פיל אידן אַנטלאָפן קיין אונגערן. עטליכע הונדערט פון די פּליטים האָבן זיך באַזעצט אין קערעסטיר. זייער אָנקומען האָט אַרויסגערופן ווידערשטאַנד פון די נישט־יידישע תּושבים און האָט געפירט צו אַנטיסעמיטישע אויסדרוקן, וועלכע זענען ביז דעם נישט געווען אַזוי ברייט פאַרשפּרייט. עס האָט זיך אָנגעהויבן אַ הסתה קעגן די ישיבה בחורים פון אָרט, באַשולדיקנדיג זיי אין אויסמיידן מיליטער־דינסט, ספּעציעל בעת דעם ווייסן טעראָר. פיל האָבן באַשולדיקט די אידן פאַר דעם דורכפאַל פון אונגערן אין דער מלחמה. די לאַגע האָט דערגרייכט אַ שפּיץ, ווען אַ דעמאָביליזירטער סאָלדאַט אין קערעסטיר האָט דערמאָרדעט אַ גאַנצע יידישע משפּחה. | ||
'''דער חורבן:''' בעת דער צווייטער וועלט מלחמה, זענען די | '''דער חורבן:''' בעת דער צווייטער וועלט מלחמה, זענען די אידן אונטערגעוואָרפן געוואָרן דראַקאָנישע אַנטי־יידישע מיטלען. זיי זענען באַרויבט געוואָרן פון זייער פּרנסה, און פיל מענער זענען רעקרוטירט געוואָרן פאַר צוואַנגס אַרבעט. נאָך דער דייטשער אָקופּאַציע פון אונגערן (19טן מערץ 1944), זענען די אידן אַרומגענומען געוואָרן (16–17טן אַפּריל). זיי זענען ערשט קאָנצענטרירט געוואָרן אין אַ לאָקאַלן געטאָ, באַשטייענדיג פון דער שול און די אַרומיקע קהילה בנינים, וואוּ זיי זענען באַרויבט געוואָרן פון זייער לעצטן פאַרמעגן. עס זענען פאַרשפּרייט געוואָרן פּלאַקאַטן צווישן די נישט־יידישע איינוואוינער, וואָס האָבן געוואָרנט מיט טויט שטראָף פאַר יעדן וואָס פּרואווט העלפן אידן אַנטלויפן, און מיט אַרעסט פאַר יעדן וואָס נעמט אויף יידיש פאַרמעגן. נאָך עטליכע טעג, זענען זיי אַריבערגעפירט געוואָרן צום געטאָ פון סאַטאָראַליאַויהעליי, וואוּ אויך אַנדערע אידן פון דער געגנט זענען קאָנצענטרירט געוואָרן. פון דאָרט זענען זיי דעפּאָרטירט געוואָרן קיין אוישוויץ דעם 25טן מיי. די איינוואוינער פונעם שטעטל האָבן צוגעקוקט גלייכגילטיק ווי מען האָט געפירט די אידן צו דער דעפּאָרטאַציע. אַ טאָג נאָך דער דעפּאָרטאַציע, איז אַלץ פון די אידן — קליידער, מעבל — אויפגעקליבן געוואָרן דורך דער לאָקאַלער צווייַג פונעם פייל־קרייץ און פאַרטיילט געוואָרן צווישן די איינוואוינער. זייערע הייזער זענען אויך פאַרנומען געוואָרן דורך קריסטן. ביים אַרויסגיין פון קערעסטיר, איז זיי נישט ערלויבט געוואָרן מיטצונעמען מער ווי אַ קליינע האַנט־טאַש. מען האָט געמאַכט אַ גרונטליכע זוכונג אויף יעדן וואָס איז אַריין אין געטאָ, און אַלץ וואָס מען האָט געפונען ביי זיי וואָס האָט געהאַט אַ ווערט, איז צוגענומען געוואָרן. די ענגשאַפט אין געטאָ איז געווען זייער גרוס, בערך 20–25 מענטשן אין איין צימער. די צאָל פון די פאַרשפּאַרטע אין געטאָ האָט דערגרייכט 15,000 מענטשן, און עס איז זיי געגעבן געוואָרן ווייניק עסן. די זשאַנדאַרמען האָבן אויסגעפרעגט די אידן, מיט תּקילות, כּדי אַרויסצופּרעסן פון זיי הודעות וועגן זייער באַהאַלטן ווערטפולע זאַכן. עטליכע זענען געשטאָרבן פון די תּקילות, און אַנדערע האָבן זיך גענומען דאָס לעבן. די אידן זענען דעפּאָרטירט געוואָרן קיין אוישוויץ אין פיר טראַנספּאָרטן. די מערהייט פון די אידן פון קערעסטיר זענען געווען אין דעם דריטן טראַנספּאָרט, וואָס איז אַרויסגעפאָרן דעם 25טן מיי, מיט 4,000 מענטשן. זיי זענען אָנגעקומען קיין אוישוויץ ערב שבועות. פון די 700 וואָס זענען אַרויסגעפירט געוואָרן, זענען ווייניקער ווי הונדערט געבליבן לעבן. אַרום 25 ביז 40 זענען צוריקגעקומען נאָך דער מלחמה, מערסטנס די יונגערע. | ||
'''נאכן חורבן:''' נאָך דער מלחמה, האָט די קהילה באַשטאַנען פון 37 איבערלעבער. זייער צאָל איז געוואַקסן צו 63 ביז 1949. אָבער, זיי האָבן זיך אַלע אַריבערגעצויגן אין גרעסערע קהילות אָדער עמיגרירט נאָך עטליכע יאָר. דאָס איז געווען טיילווייז צוליב דעם פיינטלעכן יחס פון דער לאָקאַלער באַפעלקערונג. די לעצטע | '''נאכן חורבן:''' נאָך דער מלחמה, האָט די קהילה באַשטאַנען פון 37 איבערלעבער. זייער צאָל איז געוואַקסן צו 63 ביז 1949. אָבער, זיי האָבן זיך אַלע אַריבערגעצויגן אין גרעסערע קהילות אָדער עמיגרירט נאָך עטליכע יאָר. דאָס איז געווען טיילווייז צוליב דעם פיינטלעכן יחס פון דער לאָקאַלער באַפעלקערונג. די לעצטע אידן האָבן פאַרלאָזן דאָס אָרט נאָך דער אונגערישער רעוואָלוציע אין 1956. היינט גייען דאָרט ניט מער קיין אידן. די שול ווערט היינט גענוצט פאַר מאַגאַזין. | ||
נאָטירבאַרע ערטער און אַטראַקציעס | נאָטירבאַרע ערטער און אַטראַקציעס | ||