אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "לישב בסוכה"

ביי א פאל וואס א מענטש ווייסט אז ער וועט נישט עסן אן אכילת קבע אין סוכה א גאנצן טאג, זאגן פיל פוסקים אז ער זאל יא מאכן 'לישב בסוכה' יעדע מאל ער גייט אריין צו זיצן דארט, וויבאלד דאן איז שוין נישט שייך דער טעם אז אלעס איז א טפל צום עסן, דעריבער גייט מען צוריק צום דין הגמרא צו מאכן יעדע מאל מ'גייט אריין זיצן{{הערה|[[טורי זהב]] תרלט, כ; אליה רבה טו; שולחן שלמה יג; {{משנה ברורה|תרלט|מח}}; [[חזון איש]].}}. אנדערע לייגן צו אז א מענטש וואס גייט אריין אין סוכה נישט מיט'ן פלאן צו עסן דאס מאל, זאל ער מאכן א ברכה אויף דאס עצם וויילן דארט{{הערה|[[חיי אדם]] קמז, טו "לכל הדעות" (משמע אויך לויט ר"ת), געברענגט אין {{משנה ברורה|תרלט|מח}}. און אזוי פסק'ענען אז נדברו ט, מו; [[רבי שלמה זלמן אויערבאך]] ווי געברענגט אין הסוכה השלם (פסקים והערות כב).}}.

אבער אנדערע קריגן אויף דעם מיט'ן טענה אז לויט רבינו תם איז דער דין הגמרא אז מען מאכט בלויז אויף אכילה, און דאס איז נישט נאר א מנהג{{הערה|{{היברובוקס|רבי מרדכי כרמי|מאמר מרדכי|20231|ח|עמוד=606}}; און אזוי האלט אויך דער מהרש"ם אין דעת תורה}}. אבער עס ווערט נישט צוגעצייכנט פון וואו דער רבינו תם האט דאס געזען אין גמרא. פילע ספרד'ישע פוסקים דערמאנען דעם סברא{{הערה|זעט כף החיים צז}}, און אזוי איז למעשה אנגענומען דער מנהג ספרד אז מען מאכט בלויז אויף א סעודת קבע.

אסאך אשכנזים פירן זיך צו מאכן א סארט פשרה, אז אויב מ'פלאנט נישט צו עסן א שיעור וואס איז מחייב בסוכה, מאכט מען אויפ'ן עסן א קלייניגקייט פון 'מזונות' אדער וויין וכדומה, וויבאלד רוב ראשונים האלטן אז מ'דארף מאכן אויך אויף סתם וויילן, אבער דער מנהג איז צו מאכן ווען מ'עסט{{הערה|ענליך שטייט אין ערוגת הבושם או"ח קצב, לגבי המבקר בסוכת חבירו. זעט אויך בסוכות תשבו י, 33, און הליכות שלמה ט, יב, הערה כו.}}.