אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:שבועות"

דער נאָמען „חג שבֿועות“ שטייט אין [[חומש]] ([[דברים|דבֿרים]] ט”ז) און איז דער טײטש דער יום–טובֿ פון די „וואָכן“, ווײַל ווי דער חומש זאגט אין [[ויקרא]] כ”ג דאַרף מען [[ספירת העומר|אָפצײלן]] זיבן וואָכן (49 טעג) פון 1טן טאָג [[עומר]] „ממחרת השבת“ (פון צומאָרגנס פון שבת), און דער פופציגסטער טאָג איז יום–טובֿ שבֿועות. אין חומש ווערט אָבער ניט געשטאַנען קלאָר, וואָס מען מײנט „ממחרת השבת“. נאָר די [[תורה שבעל פה]] דערקלערט, אַז דאָס מײנט מען נישט פון „צומאָרגנס פון שבת“, פון זונטיג, נאָר מען מײנט פון „צומאָרגנס פון פסח“.{{הערה|[[מסכת מנחות]] ס”ה}} דאָס איז אײנער פון די הויפט–פונקטן, אין וועלכן די [[פרושים]], די וואס הערן צו צו די פירושים וואס די חכמי ישראל וואָס האלטן פון [[תורה שבעל פה]], אונטערשײדן זיך פון אַנדערע יודישע סעקטעס, ווי [[צדוקים]], [[שומרונים]], [[קראי|קאַראַיִמער]], וועלכע האַלטן, אַז [[ממחרת השבת]] מײנט מען פון זונטיג, און דעריבער פאַלט בײַ זײ שבֿועות שטענדיק אויס אין זונטיג. און חומש הײסט דער יום–טובֿ אויך „חג הקציר“ ([[מסכת שמות]] כ”ג), דאָס הײסט דער יום–טובֿ פון שנײַדן [[תבֿואה]], [[יום הביכורים|יום הבּיכּורים]] ([[במדבר]] כ”ה), דאָס הײסט דער טאָג פון דער ערשטער–צײַטיקער תבואה. אין דער [[משנה]] און [[גמרא]] הײסט ער אויך „עצרת“, און כּדי אים אונטערצושײדן פון [[שמיני עצרת]] ווערט ער טײל מאָל אָנגערופן „עצרת של פסח“.

אין דאַווענען ווערט ער אויך אָנגערופן „זמן מתן תורתנו“, ווײַל לויט דער יודישער טראַדיציע{{הערה|[[מסכת שבת]] פ”ו}} איז אין ערשטער טאָג שבֿועות געגעבן געוואָרן צו יודן די תורה אויפן [[הר סיני]]. מען לײענט דעריבער די תורה פון חומש [[שמות]] די [[פרשה]] פון [[קבלת התורה]] און [[עשרת הדברות]].