אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "דרעפט:פיניע בער גאלדענשטיין"

{{דרעפט}}

ער האט געהאט עטליכע שוועסטער, אריינגערעכנט איטה, וועלכע האט שפּעטער געמאכט א שידוך, ציפה-רחל (ציפה), וועלכע איז געווען חתונה געהאט מיט ר' שלמה אליעזר, און חנה'לע. ער האט אויך געהאט א ברודער שמואל. פיניע בער האט ליב געהאט זיינע שוועסטער און האט זיך באזארגט מיט זיי, כאטש ער האט קיינמאל נישט באמערקט פון זיי אז זיי זאלן ארויסווייזן אזוי פיל ליבשאפט צו אים{{הערה|מל"ג, 68}}.

פיניע בער האט אנגעהויבן גיין אין חדר. ער איז אויך געוואָרן א משרת ביי די רייכע בית-מדרשניקעס{{הערה|מל"ג, 83}}. שפּעטער האט ער זיך אויסגעלערנט די הלכות סופר סת"ם און האט געשריבן מזוזות, וואס האט אים ערלויבט ערליך צו פארדינען זיין פרנסה און נישט צו עסן "לחם חסד"{{הערה|מל"ג, 123}}.

אין זיין לעבן האט ער געלערנט אין פארשידענע ישיבות. ער איז אנגעקומען בשלום צו פוס קיין לובאוויטש אין ראש חודש אלול{{הערה|מל"ג, 139}}, און האט דארט פארבראכט צוויי וואכן ביים רבין{{הערה|מל"ג, 144}}. אין שקלאָוו, איז די ישיבה געווען צו קליין פאר אים, איז ער אריבער אין ר' הלל'ס בית המדרש, וואו מען האט געלערנט גמרא מיט אלע מפרשים. זיין חברותא איז געווען א בחור מיטן נאמען שמעון, מיט וועמען ער האט זיך זעהר באפריינדעט{{הערה|מל"ג, 66}}.

ביי רבי ר' מענדעלע זצ"ל אין לובאוויטש איז געווען איינגעפירט אז מען האט נישט צוגעלאזט קיינע פרויען צום רבין{{הערה|מל"ג, 141}}. קיין טיש איז נישט געפראוועט געוואָרן ווי אין פוילן; דער רבי פלעגט זאגן תורה אין א גרויסן ליידיגן זאל אָן מעבל{{הערה|מל"ג, 141}}. אין לובאוויטש איז אויך געווען א כלל, אז ווער עס האט נישט געלערנט תורה איז נישט געווען קיין חסיד, און מען האט אים אפגעשטעלט די וואכן געלט. די חב"דניקעס האבן געהאט אמונה שלימה, אבער נישט אלע האבן געלערנט תורה{{הערה|מל"ג, 144}}.

פיניע בער האט חתונה געהאט מיט אסתר-חיה (פעיגא). ער האט זי זייער שטארק ליב געהאט טראָץ די ארימקייט פון אירע עלטערן, און ער האט נישט געוואָלט זיך שיידן מיט איר. זיי האבן זיך געשעצט ווי די גליקליכסטע פאר-פאלק אין דער וועלט, אפילו אין זייער גרעסטער ארימקייט{{הערה|מל"ג, 188}}.

זיין פרוי איז געווען א שטארקע און טרייע פרוי, וועלכע האט אים א סך געהאלפן מיט פרנסה, געזעסן אין יאטקע און געגעבן השגחה{{הערה|מל"ג, 7, 370}}. זי האט זיך באמיט איינווארצלען אמונה און מדות טובות אין די קינדער{{הערה|מל"ג, 7}}. צווישן זייערע קינדער זענען געווען דריי זכרים און פינף נקבות{{הערה|מל"ג, 10}}. ליידער, איז זייער טייערע קינד אסתר-חייקעלע (כייקעלע) נפטר געוואָרן אלס קינד פון א "גוט אויג"{{הערה|מל"ג, 18, 226}}. זיי האבן געהאט א זוהן מיטן נאמען שלמה, וועלכער איז געבוירן געווארן אין טיראספאל{{הערה|מל"ג, 252}}. אן אנדער זוהן איז געווען יצחק-רפאליק'ל{{הערה|מל"ג, 31}}. אין שפּעטערע יארן ווערן דערמאנט זיינע קינדער רפאל און רחל, און א שטיף זוהן, דוד קרייזבערג{{הערה|מל"ג, 502}}.

פיניע בער'ס לעבן איז געווען פול מיט עגמת נפש, ארימקייט, קראנקהייטן און קאָנפליקטן. ער האט זיך געמוטשעט מיט פרנסה, געארבעט אין יאטקע און געקלאפט מצבות אין טשיפאט-קאליע{{הערה|מל"ג, 370}}.

פיניע בער האט אויך איבערגעלעבט א גרויסן פייער אין שטאָט, וואס האט פאראומגליקט ארום 100 משפחות און פארברענט א גאנצע גאס הויזער, אבער זיין הויז איז געבליבן{{הערה|מל"ג, 166}}. אין ארץ ישראל האט ער געליטן פון פארשידענע קראנקהייטן, אריינגערעכנט פיבער, כנים, וואנצן און פליי. ער האט אמאל געפאלן פון א וואָגן און כמעט פאַרלוירן זיין לעבן. אומגליקן זענען אויך פארגעקומען ביי חתונות, ווי דער טויט פון א חסיד ביי א חתונה פון זיין טאכטער, וואס האט אים באווירקט ווי ער וואָלט געפילט דעם טעם פון טויט.

פיניע בער האט זיך שפּעטער באזעצט אין פתח תקווה, ארץ ישראל. ער האט געשריבן זיין לעבנס-געשיכטע, וועלכע ווערט פארעפנטליכט אלס א חלק פון זיין "מיין לעבנס־געשיכטע". זיין ציל איז געווען צו פארשטארקן בטחון אין השם ביי זיינע קינדער און אייניקלעך{{הערה|מל"ג, 510}}.