אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:רבי"

'''רבי''' (="מיין האַר") באדייט איינער וואס לערנט אויס זיינע תלמידים, און איז א כבוד-טיטל פאר א [[תלמיד חכם]] וואס האט באקומען [[סמיכת זקנים|סמיכה]] צו פסק'ענען, אין די צייט פון די [[תנאים]] און אויך אין די צייט פון די [[אמוראים]] אין [[ארץ ישראל]]. אין בבל, וואו ס'איז נישט געווען קיין סמיכה, האט מען די אמוראים גערופן מיט'ן טיטל "רב". רב זירא, וואס איז ארויפגעגאנגען קיין ארץ ישראל און באקומען סמיכה דארט, האט מען פון דעמאלט אן גערופן רבי זירא{{הערה|{{בבלי|כתובות|מג|ב|מפרש=רש"י}}}}.

[[רבי יהודה הנשיא]], דער מחבר פון די [[משנה]], האט מען גערופן סתם "רבי", אן צו דערמאנען זיין פולן נאמען. די נשיאי ישראל וועלכע האבן געשטאמט פון [[הלל הזקן]], אין די צייט פון צווייטן בית המקדש, האט מען געגעבן דעם טיטל "רבן": [[רבן גמליאל]], [[רבן שמעון בן גמליאל]]. [[רבן יוחנן בן זכאי]] איז געווען דער איינציגער וואס האט זוכה געווען צום טיטל "רבן" כאטש ער איז נישט געווען פון די משפחה פון די נשיאים. אין פארבינדונג מיט די דאזיגע דרגות איז דא אן אויסדרוק, וואס ערשיינט שוין אין די ראשונים: "גרעסער פון רב איז רבי, און גרעסער פון רבי איז רבן, און גרעסער פון רבן איז זיין נאמען"{{הערה|געברענגט אין ערוך, ערך אביי}}. דער רמב"ם (אין הקדמת פירוש המשנה פרק ז') רעכנט אויס צוויי-און-צוואנציג תנאים, אריינגערעכנט הלל און שמאי, וועלכע ווערן גערופן אויף זייער נאמען אן קיין שום תואר, "און דאס איז צוליב זייער גרויסקייט און כבוד מעלתם, ווייל עס איז אוממעגליך צו געפינען פאר זיי א געהעריגן כינוי צו מכבד זיין זייער נאמען, אזויווי עס איז נישטא קיין כינוי פאר די נביאים"{{רמב"ם, [[s:הקדמת הרמב"ם למשנה (אלחריזי)|הקדמה לפירוש המשניות]]}}.