אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "בית יוספ'ס קשיא"

דער בית יוסף ענטפערט אין איין תירוץ, אז מ'האט צעטיילט די אויל אין אכט טיילן און אנגעצינדן יעדן נאכט בלויז אן אכטל, און דאס האט געברענט בדרך נס א גאנצע נאכט. דער תירוץ ווערט אויך געברענגט אין תוספות הרא"ש{{הערה|שם=שבתכא|{{בבלי|שבת|כא|ב}}}}. די ראשונים פרעגן שוין אויף דעם תירוץ, אז מ'דארף אריינלייגן יעדן נאכט גענוג אז עס זאל ברענען ביז אינדערפרי – "תן לה מדתה כדי שתהא דולקת והולכת מערב עד בוקר"{{הערה|{{בבלי|מנחות|פט|א}}.}}, און מ'קען זיך נישט פארלאזן אויף א נס{{הערה|{{בבלי|שבת|כא|ב|מפרש=תוספות הרא"ש}}; {{בבלי|שבת|כא|ב|אן=מסכת|מפרש=מאירי}}; מהר"ל אין ספר {{ספריא|נר מצווה|נר מצווה|Ner_Mitzvah%2C_Volume_II.6|חלק ב', ו'|ניין}}; של"ה {{שיתופתא|Shenei_Luchot_HaBerit,_Torah_Shebikhtav,_Vayeshev,_Miketz,_Vayigash,_Torah_Ohr/145|פרשת וישב}} אין די הגהה; {{היברובוקס|2=פרי חדש|3=8283|page=113|לינק טעקסט=סימן תר"ע}}}}. די קשיא ווערט הארבער לויט וואס די אחרונים{{הערה|{{בבלי|שבת|כא|ב|מפרש=פני יהושע}}; שו"ת חכם צבי סי' פז}} זאגן אז מן הדין וואלט מען אויך געקענט נוצן טמא'נע אויל{{הערה|מור וקציעה סימן תר"ע}}. אויף דעם איז דא פארשידענע תירוצים: טייל ענטפערן אז דער דין פון "תן לה מדתה" איז נישט מעכב{{הערה|{{בבלי|שבת|כא|ב|מפרש=תוספות הרא"ש}}; חידושי רא"ם אויפ'ן סמ"ג הלכות חנוכה}}, אנדערע זאגן אז די מנורה האט זיך אינגאנצן אנגעפילט פון דעם ערשטן אכטל{{הערה|שיטת הקדמונים שבת דף כא עמוד ב; פני יהושע דארט; כלי חמדה פרשת וישב אות ד}}. געוויסע אחרונים זאגן אז זיי האבן קודם געלייגט ווייניג און מיט'ן פלאן שפעטער צוביסלעך צוצוגיסן, אבער למעשה האט דאס ערשטע ביסל געברענט ביז צופרי. טייל זענען מסביר אז זיי האבן געוואלט מבטל זיין דערין שמן טמא אין יעדע אכטל{{הערה|חכמת שלמה או"ח סימן תר"ע; גליוני הש"ס שבת דך כא עמוד ב; כלי חמדה פרשת אמור אות ט}}, אדער אז זיי האבן געוואלט אז עס זאל אלץ זיין ווייניגער ווי א רביעית אויל כדי עס זאל נישט טמא ווערן פון דער מנורה{{הערה|עץ הדעת טוב שבת דף כא עמוד ב; דברי מהרי"א פרשת מקץ}}. אנדערע תירוצים זענען אז זיי האבן געפלאנט צו צינדן בלויז איין ליכט יעדן נאכט, און זיי וואלטן יוצא געווען די הדלקה פון יענע ליכט ווייל די ליכט זענען נישט מעכב איינער דעם אנדערן{{הערה|כלי חמדה פרשת במדבר אות ה ד"ה ונראה}}; אדער אז זיי האבן געמאכט דינע קנויטן{{הערה|כלי חמדה פרשת וישב בשם דער חידושי הרי"ם. זעט אויך פנים יפות אויף שמות פרק כז פסוק כא}}. טייל זאגן אז זיי האבן זיך געמעגט פארלאזן אויף א נס נאך וואס זיי האבן בין אהין געזען פיל ניסים{{הערה|שיח יצחק (ווייס) סימן שכ"ו; מי מעין, שבת כא, ב; מי מרום שיחות על התורה, בראשית מאמר פח אות ב}}.

אינעם דריטן תירוץ ענטפערט דער בית יוסף אז מ'האט געטראפן די מנורה אינדערפרי אנגעפילט מיט אויל און עס האט נישט אויסגעברענט. אויך דער תירוץ ווערט געברענגט אין ראשונים{{הערה|ספר האשכול הלכות חנוכה ופורים סימן ו}}, און אויך אויף דעם תירוץ איז שווער דער אויבנדערמאנטע קשיא אז דער אכטער טאג איז נישט געווען א נס{{הערה|פרי חדש סימן תר"ע; ליקוטי חבר בן חיים דארט אויפ'ן ט"ז}}. אויף דעם תירוץ איז שווער אז לכאורה ווערט די אויל "דשן" אינדערפרי, און מ'דארף עס ארויסנעמען און אריינלייגן נייע{{הערה|{{בבלי|מנחות|פח|ב}}; {{רמב"ם|תמידין ומוספין|ג|יב}}.}}, און לויט דעם וואלט די אויל פסול געווארן יעדע צופרי. דער מהר"ם חביב ענטפערט דערויף עטליכע תירוצים, ערשטנס אז דער נס איז געווען ווי א הוראות שעה אז מ'מעג צינדן מיט אויל וואס איז דשן; אדער אז די ליכט האט זיך נישט אויסגעלאשן, נאר מ'האט ארויסגענומען די קנויט און עס אויסגעלאשן אינדרויסן, און אין אזא פאל ווערט עס נישט דשן{{הערה|זע שפת אמת שבת דף כא עמוד ב}}; אדער אז די מנורה איז בנס אנגעפילט געווארן מיט אויל הערשט נאכ'ן דישון{{הערה|דרשות מהר"ם חביב פרשת מקץ}}. אין טייל ראשונים און אחרונים שטייט ענליך צו דעם תירוץ, אבער אביסל אנדערש: זיי שרייבן אז יעדע נאכט האט אויסגעברענט בלויז אן אכטל, און די מנורה איז געבליבן אנגעפילט מיט די איבעריגע אויל וועלכע מ'האט אנגעצינדן די קומענדיגע נאכט{{הערה|{{בבלי|שבת|כא|ב|מפרש=תוספות הרא"ש}}; נימוקי יוסף דארט; אורחות חיים הלכות חנוכה; לבוש סימן תר"ע; מהר"ל אין ספר נר מצווה; פרי חדש דארט}}.

דער ראב"ד אין ספר האשכול{{הערה|ספר האשכול הלכות חנוכה ופורים סימן ו'}} ברענגט אלס א תירוץ די שאילתות{{הערה|שאילתא כו}} וועלכע איז גורס "ולא היה בו להדליק '''אפילו''' יום אחד" אנשטאט "ולא היה בו אלא להדליק יום אחד". געוויסע אחרונים מסביר דעם שאילתות אז דאס אויל איז געווען געאייגנט פאר מנחת חביתין, וועלכע דארף דריי לוג, בשעת די מנורה דארף דריי און א האלב לוג (א האלב לוג פאר זיבן ליכט){{הערה|זע די סוגיות אין {{בבלי|מנחות|פז|ב}}-{{בבלי|מנחות|פח|א|אן=מסכת}}.}}{{הערה|שו"ת פני אריה סימן מ'; שבת של מי שבת דף כא עמוד ב; מלא העומר סוף פרשת מקף}}. אנדערע זאגן אז די קריגל איז געווען אן אלטע און עס האט איינגעזאפט פון די אויל מיט דער צייט{{הערה|שאילות שלום אויפ'ן שאילתות דארט}}, אדער אז עס האט זיך אנגעזאמלט שמרים מיט דער צייט{{הערה|משנה שכיר חנוכה זייט קצג}}. ענליך ענטפערן טייל אחרונים לויט דער שיטת הרמב"ם{{הערה|{{רמב"ם|תמידין ומוספין|ג|יב}}.}} אז מ'צינדט די מנורה אויך בייטאג, אז אין די קריגל איז געווען א שיעור בלויז פאר איין הדלקה, און דאס איז געניצט געווארן ביינאכט, און די נס איז שוין געווען דער ערשטע טאג בייטאג{{הערה|הגהות חשק שלמה שבת דף כא עמוד ב; שו"ת קרן לדוד סי' קנט; צבי לצדיק מאמר ד אות ט. און זע ברכי יוסף סימן תר"ע}}. טייל טייטשן אריין די שיטת הרמב"ם אין די גירסא פון די שאילתות{{הערה|שו"ת בנין שלמה סי' נג}}. פארהאן וואס ענטפערן ענליך צום די שאילתות אז עס איז נישט געווען גענוג אפילו פאר איין טאג, און געבן פארשידענע סיבות פארוואס יענעם נאכט האט מען געדארפט מער אויל ווי געווענליך. דער חתם סופר שרייבט אז מ'האט געצינדן די מנורה אין די עזרה אנשטאט אינעם היכל, וועלכער איז נאך געווען פול מיט עבודה זרה, און צוליב די ווינטן האט אויסגעפעלט מער אויל{{הערה|דרשות חתם סופר ח"א דף סז.}}. טייל זאגן אז די מנורה האט איינגעזאפט מער ווי די געווענליכע מנורה היות עס איז געווען א פרישע מנורה{{הערה|חידושי מהרצ"א אויף חנוכה}}, אדער וויבאלד מ'האט עס געמאכט מיט חרס כדי עס זאל נישט מקבל טומאה זיין פון אינדרויסן{{הערה|זע מהרש"א חולין דף נה עמוד א}}, און חרס זאפט איין{{הערה|{{שלחן ערוך|יורה דעה|צג|מפרש=טורי זהב|סק=א}}}}{{הערה|ייטב פנים אויף חנוכה; מאיר עיני חכמים ח"א סי' מד אות כא; ילקוט הגרשוני סי' תר"ע}}.

דער מגן אברהם אין זיין פירוש זית רענן אויף מדרש{{הערה|ילקוט שמעוני פרשת בהעלותך}} שרייבט אז די ליכט האבן געברענט אכט טעג ברציפות, ווען יעדן טאג האט אראפגעברענט אן אכטל פון די אויל. ער לייגט צו אז מ'האט עס נישט געמעגט אויסלעשן אינדערפרי, ווי דער דין איז אז מ'טאר נישט אויסלעשן א ליכט וואס ברענט. לויט דעם תירוץ איז נישט שווער וואס די אחרונים פרעגן אויף דעם בית יוספ'ס דריטן תירוץ אז די אויל ווערט 'דשן', די אויל ווערט דשן נאר אויב די ליכט לעשט זיך אויס; א ליכט וואס בלייבט ברענען איז זיין אויל נאך כשר צו נוצן ווייטער{{הערה|שפת אמת מנחות דף פח עמוד ב}}. דער חיד"א אין מחזיק ברכה איז אבער מדייק אז פון די לשון הברייתא איז משמע אז מ'האט אנגעצינדן אכט טעג, ווייל עס שטייט "והדליקו ממנו ח' ימים", נישט "והיה דולק והולך"{{הערה|מחזיק ברכה סימן תרע אות א}}. אויף דעם תירוץ איז שווער וויאזוי די כהנים האבן מקיים געווען די מצווה פון "הדלקה". פארהאן וואס ענטפערן לויט ווי רבי חיים בריסקער זאגט אז די מצווה פון הדלקה המנורה איז אז די ליכט זאל ברענען, נישט דאס אנצינדן{{הערה|חידושי רבינו חיים הלוי אויף רמב"ם הל' תמידין ומוספין פרק ג הלכה ד}}, ממילא איז מען מקיים די מצווה מיט דעם אליין וואס די ליכט ברענען{{הערה|שפע חיים חנוכה סימן פ'}}. אנדערע זאגן אז מ'האט געטוישט די קנויטן, און מיט דעם מקיים געווען הדלקה{{הערה|חומת אנך פרשת תצווה}}; אדער אז מ'האט צוגעלייגט אויל, און דאס הייסט "הדלקה" ווייל מ'איז חייב אויף מבעיר ווען מ'טוט דאס אום שבת{{הערה|מקראי קודש לחנוכה סי' א}}.

*כדי עס זאל זיין א חילוק יעדן טאג צווישן בית שמאי און בית הלל. מיט זיבן טעג וואלטן ביידע שיטות געצינדן פיר ליכט דעם פערטן טאג{{הערה|בת עין סוף פרשת וישב}}.