486
רעדאגירונגען
←טעם פונעם מנהג: רעדאגירונג
(←טעם פונעם מנהג: רעדאגירונג) |
(←טעם פונעם מנהג: רעדאגירונג) |
||
| שורה 18: | שורה 18: | ||
דער [[אורחות חיים]] שרייבט אז ווען מען ענדיגט ליינען זאגט מען "חזק ואמץ", און פון דא נעמט זיך דער מנהג צו זאגן חזק אין [[פראנקרייך]] און אין [[פראווינץ]] ביים ענדע ליינען, אבער אין [[ספרד]] זאגט מען עס נאר ביים ענדיגן די תורה. דער [[בית יוסף]] ברענגט די ערשטע טייל פון די ווערטער. | דער [[אורחות חיים]] שרייבט אז ווען מען ענדיגט ליינען זאגט מען "חזק ואמץ", און פון דא נעמט זיך דער מנהג צו זאגן חזק אין [[פראנקרייך]] און אין [[פראווינץ]] ביים ענדע ליינען, אבער אין [[ספרד]] זאגט מען עס נאר ביים ענדיגן די תורה. דער [[בית יוסף]] ברענגט די ערשטע טייל פון די ווערטער. | ||
דער עולה אליינס דארף נישט זאגן "חזק", ווייל דאס איז געווענדעט צו אים, און א טייל פוסקים אסרן אים עס צו זאגן, וויבאלד דאס איז אן [[הפסק (הלכה)|הפסק]] צווישן דעם ליינען אין די [[עלייה לתורה#סדר העלייה לתורה|ברכת התורה]]{{הערה|שו"ת [[שבט הלוי (שו"ת)|שבט הלוי]] חלק ז' סימן ר"ב. [[לוח לארץ ישראל|לוח ארץ ישראל]].}}. און אזוי האט געשריבן דער [[קצות השולחן]], און אין זיין ספר 'בדי השולחן' לייגט ער צו אז עס האט נישט קיין פשט אז ער זאל זאגן פאר זיך חזק. אזוי האבן אויך געשריבן [[רבי משה דנישבסקי|באר משה]] און [[רבי מנשה קליין|משנה הלכות]]. [[רבי מנחם מענדל שניאורסאהן|דער ליובאוויטשער רבי]] האט אפגעווארפן די צוויי טענות, אז עס איז נישט קיין הפסק וויבאלד דאס באלאנגט צום ענדיגן ליינען און דאס איז א טייל דערפון, און ער ערקלערט אז די ענין פון די ברכה איז גלייך צו די ענין פון 'חזק חזק ונתחזק', און צו די טענה אז דאס איז א ווינטש פונעם קהל צום עולה, ענטפערט ער אז "לויט אונזער נוסח זאגט מען 'ונתחזק'", דאס מיינט אז די ברכה איז אויך געווענדעט צום קהל, בלשון רבים{{מקור}}. | |||
==הגיית הביטוי== | ==הגיית הביטוי== | ||