אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "שלשת ימי הגבלה"

משה רבינו האט זיי צוגעפלייסט, זיי זאלן זיך היטן נישט בלויז פון טומאה, נאר אויך פון [[גניבה]] און אנדערע עבירות און פון סיי וועלכע דבר מכוער, אז זיי זאלן זיין לויטער ווען זיי באקומען די תורה{{הערה|[[תנא דבי אליהו]] רבא, [[ש:Tanna_Debei_Eliyahu_Rabbah/18?selectedunittext=7|פרק י"ח]]}}. זיי האבן זיך געהייליגט אויך אינערליך, מיט רייניגן די געדאנקען און אויפוועקן די כוונה צו די רייד פון השי"ת וואס זיי גייען הערן{{הערה|ספר הכוזרי, מאמר א' אות פ"ז; פירוש רבינו אברהם בן הרמב"ם אויף {{תנ"ך|שמות|יט|י}}}}. אין די טעג האבן זיי זיך אפגעשיידט פון אלע וועלטליכע געשעפטן, זיי זענען נאר געזעסן בעפאר די [[זקנים]] צו הערן [[מוסר]] און פארבעסערן זייערע [[מידות]]{{הערה|מלמד התלמידים, דף קכ"א עמוד א'; ילקוט מעם לועז, פרשת יתרו עמוד תס"ח}}. אידן האבן [[תענית|געפאסט]] די דריי טעג{{הערה|טור ברקת, הלכות מגילה סימן תרפ"ו, בשם [[פרקי דרבי אליעזר]]; געברענגט אין זכר דוד מאמר ג', תענית אסתר; מהרי"ד (בעלזא) פורים עמוד קצ"ד. דער [[תשב"ץ קטן]], סימן תס"ה שטעלט דאס צו אלס טעם צום תענית פון א חתן איידער זיין [[חתונה]]}}. [[חסידות|חסיד]]'ישע [[אדמו"ר]]ים האבן געזאגט אז זיי האבן אין די טעג גע[[דאווענען|דאוונט]] "אהבה רבה"{{הערה|ילקוט מנחם (רימנוב), דף ר"צ}}, "והאר עינינו בתורתך ודבק לבנו במצותיך"{{הערה|[[רבי צבי הירש פון רימאנאוו]], בארות המים, לשבועות}}.

משה רבינו האט זיי באשטימט א גרעניץ אלס סימן, זיי זאלן זיך נישט דערנענטערן מער ווי דער גרעניץ{{הערה|{{תנ"ך|שמות|יט|יב|מפרש=רש"י}}}}. לויט איין מקור, איז דער גרעניץ געווען ארום [[תחום שבת|צוויי טויזנט אמה]] ווייט פון בארג{{הערה|{{תנ"ך|שמות|יט|יב|מפרש=רבנו בחיי}}. אין {{תנ"ך|שמות|לד|ג|מפרש=רמב"ן}} ווייזט אבער אויס אז ביי מתן תורה האט מען געמעגט צוגיין ביז צום בארג}}.

דער עונש פאר פארלעצן דעם איסור איז געווען [[סקילה]]{{הערה|{{בבלי|סנהדרין|מה|א}}}}. לויט אן אנדערע שיטה, איז דער שטראף געקומען בידי שמים{{הערה|{{תנ"ך|שמות|יט|יג|מפרש=תרגום יונתן}}. [[רבי משה דוד וואלי]] נעמט אן אז עס איז געווען א חיוב צו געבן דעם שטראף בידי אדם, אבער אויב האט מען דאס נישט אויסגעפירט וועט קומען דער שטראף בידי שמים (ברית עולם אויף שמות, דארט)}}.

עס איז למעשה פארהאן א [[מחלוקת]] צווישן [[רבי יוסי]] און אנדערע [[חכמים]], צי עס זענען געווען דריי טעג פון הגבלה בעפאר מתן תורה אדער נאר צוויי. די חכמים האלטן אז נאר צוויי גאנצע טעג זענען געווען פון פאראויס, און דער דריטער טאג אינדערפרי איז שוין פארגעקומען דער [[מעמד הר סיני]]. לויט רבי יוסי זענען געווען דריי גאנצע טעג פון באגרעניצונג, נאך וואס משה האט צוגעלייגט איין טאג פון זיין פארשטאנד, און די [[תורה]] איז געגעבן געווארן אין פערטן טאג אינדערפרי{{הערה|[[תלמוד בבלי]], [[מסכת שבת]], [[ש:Shabbat/86a|פו.]] - [[ש:Shabbat/88a|פח.]]}}.

דער [[מדרש]] זאגט אז השי"ת לאזט נישט די צדיקים אין א צרה מער ווי דריי טעג, אין זכות פון די דריי טעג פון הגבלה פאר מתן תורה{{הערה|{{מדרש רבה|בראשית|נו}}}}.

לויט איין דעה, איז געווען אסור ארויפצוגיין אויפ'ן בארג אויך נאך מתן תורה, ווייל די [[שכינה]] האט נאך דארט גערוט ביז ווען דער [[משכן]] איז אויפגעשטעלט געווארן דער קומענדיגער יאר{{הערה|{{בבלי|ביצה|ה|ב|מפרש=רש"י}}}}; אנדערע לערנען אז מען האט שוין געמעגט ארויפגיין גלייך נאך מתן תורה, ווען דער [[שופר]] האט געענדיגט צו בלאזן{{הערה|{{בבלי|ביצה|ה|ב|מפרש=תוספות}}}}.