אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:רוסישע רעוואלוציע"
אין תקציר עריכה צייכן: צוריקגעשטעלט |
אין תקציר עריכה צייכן: אַנולירונג |
||
| שורה 1: | שורה 1: | ||
{{מאבק אזרחי | {{מאבק אזרחי | ||
| שם = רוסישע רעוואלוציע | | שם = רוסישע רעוואלוציע | ||
| | | שם בשפת המקור = Революция 1917 (1917 רעוואלוציע) | ||
| חלק מ = | | חלק מ = | ||
| אירועים קשורים = | | אירועים קשורים = | ||
רעוויזיע פון 02:51, 9 מערץ 2023
 | |
| צארישע סימבאלן ווערן אראפגעריסן: סטאטוע פון צאר אלעקסאנדער דער דריטער אראפגעבראכן, זוממער 1918 | |
| Революция 1917 (1917 רעוואלוציע) | |
| קאנפליקט דאטומען | מערץ 8 1917 – יוני 16 1923 (6 יאָרן און 14 וואָכן) |
|---|---|
| פלאץ | געוועזענע רוסישע אימפעריע |
| רעזולטאט |
|
די רוסישע רעוואלוציע איז געווען א סעריע פון פאליטישע און סאציאלע רעוואלוציעס אין די רוסישע אימפעריע אין 1917. אין דער תקופה איז רוסלאנד'ס צארישע אויטאקראטיע צעפאלן, און א סאציאליסטישע רעגירונג האט ענדע איבערגענומען די מאכט נאך צוויי נאכאנאנדע רעוואלוציעס און א בלוטיגע ציווילע קריג. די רעוואלוציע האט געפירט צום גרינדונג פונעם סאוויעטן פארבאנד, וואס האט אנגעהאלטן פון פון 1922 ביז 1991.
די ערשטע רעוואלוציע, די פעברואר רעוואלוציע, האט זיך אנגעהויבן אין מערץ 1917, אינמיטן די ערשטע וועלט קריג, און איז געווען קאנצענטרירט אין די דאן-הויפשטאט פעטראגראד (היינט פעטערבורג). נאך שווערע מיליטערישע פארלוסטן ביים קריג, און שווערע עקאנאמישע און סאציאלע אומשטענדן אין לאנד האבן די רוסישע ארמיי און אלגעמיינע בירגער אנגעהויבן ווידערשפעניגן. צאר ניקאליי האט אפגעטרעטן אונטער דרוק פון די מיליטערישע פירער און הויכראנגיגע באאמטע וועלכע זענען געווען איבערצייגט אז דאן וועלן די אומרוען זיך איינשטילן. נאך די ענדע פון די צארישע רעזשים, איז געשאפן געווארן די צייטווייליגע רוסישע רעגירונג אנגעפירט דורך די דומא (רוסישע פארלימענט).
צוליב די אנטוויקלונגען, האבן זיך פארמירט גרופעס און געמיינדעס פון איינפאכע בירגער (גערופן סאוויעטן). די סאוויעטן זענען געווען צוזאמגעשטעלט פון סאלדאטן, די אינדוסטריאלע ארבעטער קלאס, און פויערן. די סאוויעטן זענען פון אנפאנג געווען אין שטיצע פון די צייטווייליגע רעגירונג, אבער האבן זיך פאר'עקשנ'ט אויף פארשידענע פריווילעגיעס צו קענען באאיינפלוסן די רעגירונג און קאנטראלירן פארשידענע מיליצעס. ביי מערץ איז רוסלאנד געווען צעשפליטערט און אנגעפירט דורך א דאפלטע רעגירונג, ווען קיינער פון די זייטן פארטרויעט נישט די אנדערע. די צייטווייליגע רעגירונג האט אנגעהאלטן קאנטראל אין מיליטערישע און אויסערן אנגעלעגנהייטן, ווען די נעץ פון סאוויעטישע גרופעס דאמינירן דאמעסטיש.
דורכאויס די כאאטישע צייט זענען פארגעקומען אפטע אומרוען, פראטעסטן און סטרייקס. אסאך סאציאליסטישע און לינקע ארגעניזאציעס זענען געווען פארמישט אין טעגליכע קריגערייען און קאנקורירט פאר איינפלוס אינערהאלב די צייטווייליגע רעגירונג און ביי די סאוויעטן. מערקווירדיגע פראקציעס רעכנט אריין די סאציאלע דעמאקראטן, מענשעוויקן, סאציאלע רעוואלוציענערן און אנארכיסטן. די גרופעס האבן קאנקורירט מיט די באלשעוויקן ("די מאַיאָריטעט"), א ראדיקאל-לינקע פארטיי געפירט דורך וולאדימיר לענין, פאר פאליטישע מאכט און איינפלוס. אין אנהויב זענען די באלשעוויקן געווען א קליינע מינאריטעט גרופע, אבער א סעריע אנטוויקלונגען האבן געפירט צו זייער פאפולעריטעט, אריינגערעכנט זייער סלאגאן "שלום, לאנד און ברויט" וואס איז געווען א צוזאג צו ענדיגן דעם קריג מיט דייטשלאנד, גיבן די לאנד פאר די פויערן, און ענדיגן די הינגער געשאפן דורך דעם קריג. טראץ די ברייטע קענגנערשאפט אין לאנד קעגן דעם קריג, האט די צייטווייליגע רעגירונג באשלאסן צו אנהאלטן די שלאכטן, וואס האט נאר מער בארעכטיגט ביי די סאציאליסטישע פראקציעס און די באלשעוויקן צו פארויסגיין מיט זייער רעוואלוציע. די באלשעוויקן האבן געשאפן פארשידענע ארבעטער פאראמיליטערישע מיליצעס גערופן די רויטע גאַרד, וועלכע זאלן האבן די מעגליכקייט צו רעוואלטירן.
די אומסטאבילע סיטואציע אין רוסלאנד האט געגרייכט איר קלימאקס מיט די אקטאבער רעוואלוציע, א באוואפנטע אויפשטאנד פון די באלשעוויקן דורך ארבייטער און סאלדאטן אין פעטראגראד וואס האבן סוקסעספול איבערגעווארפן די צייטווייליגע רעגירונג, איבערנעמנדיג פולע קאנטראל. די באלשעוויקן האבן שוין יעצט געהאט ברייטע שטיצע ביי די סאוויעטן אלץ די פירנדע פארטיי, און אוועקגעשטעלט זייער רעגירונג "די רוסישע פעדעראלע סאציאליסטישע רעפובליק" (RSFSR). די RSFSR האט אנגעהויבן אוועקשטעלן אין די אמאליגע אימפעריע די ערשטע סאציאליסטע שטאַט. זיי האבן איינגעהאלטן זייער צוזאג צו ענדיגן די ערשטע וועלט קריג ווען די באלשעוויסטישע פארטיי פירער האבן אונטערגעשריבן די בריסק-ליטאווסק אפמאך מיט דייטשלאנד אין מערץ 1918.
אסאך אין לאנד און אויסלאנד האבן זיך קעגנשטעלט די באלשעוויסטישע רעוואלוציע, און אלץ רעזולטאט האט אויסגעבראכן א בלוטיגע ציווילע קריג וואס האט געשטעלט די "רויטע" (באלשעוויקן), אין קריג קעגן אירע פיינט, אנגערופן קאלעקטיוו אלץ די ווייסע ארמיי. די ווייסע ארמיי איז באשטאנען פון: זעלבסשטענדיגקייט באוועגונגען, מאנארכיסטן, ליבעראלן און אנטי-באלשעוויסטישע סאציאליסטישע פארטייען. אין רעאקציע האט ליאן טראצקי אנגעהויבן צוזאמשטעלן די ארבעטער מיליצעס געטריי צו די באלשעוויקן אין פארמירט די רויטע ארמיי. אסאך וויכטיגע געשעענישן זענען טאקע פארגעקומען אין מאסקווע און פעטראגראד, אבער עס זענען אויך געווען שטארקע איבערקערענישן אין שטעט איבער דאס גאנצע לאנד, צווישן מינאריטעטן איבער די גאנצע אימפעריע אין דרויסנדיגע גענגנטן, וואו פויערן האבן גענומען די מאכט, און פארטיילט לאנד.
ווען די מלחמה האט זיך פארצויגן, האט די RSFSR אנגעהויבן ארויפצווינגען סאוויעטישע מאכט איבער די נייע געגרינדעטע זעלבסשטענדיגע רעפובליקן וואס האבן זיך אפגעטיילט פון די רוסישע אימפעריע. ערשט האבן זיי געצילט זייערע פרואוון אויף ארמעניע, אזערבייזשאן, בעלארוס, גרוזיע, און אוקריינע. די אחדות פון קריגסצייטן און דרויסנדיגע אינטערווענץ קעגן זיי, האט געטריבן די RSFSR צו פאראייניגן אלע לענדער אונטער איין פאָן און שאפן די פאראיין פון סאוויעטישע סאציאליסטישע רעפובליקן (USSR). היסטאריקער רעכענען די ענדע פון די ראוואלוציאנערע פעריאד צו זיין אום 1923 ווען די רוסישע ציווילע קריג האט זיך געענדיגט מיט די זיג פון די רויטע ארמיי קעגן די ווייסע ארמיי און די אנדערע קעגנערישע סאציאליסטישע פראקציעס. די זיגנדע באלשעוויסטישע פארטיי האט זיך פריש אוועקגעשטעלט אלץ די קאמוניסטישע פארטיי פון די סאוויעטישע פאראיין און געבליבן ביי די מאכט פאר איבער זעכציג יאר.
הונטערגרונט
די רוסישע רעוואלוציע פון 1905 האט געשפילט א גרויסע ראלע אין צוברענגען די רעוואלוציעס פון 1917. די געשעענישן פון די בלוטיגע זונטאג האבן אין יענע צייט אנגעצינדן נאציאנאלע פראטעסטן און ארמיי רעוואלטן. א קאנסיל פון ארבעטער גערופן די "פעטערבורג סאוויעטן" איז דאן געשאפן געווארן אין די כאאס[1]. כאטש די 1905 רעוואלוציע איז ענדע אונטערדרוקט געווארן, און די פירער פון די פעטערבורג סאוויעטן זענען ארעסטירט געווארן, איז דאן געווארן אראפגעשטעלט די גרונטשטיין פאר די שפעטערדיגע פעטראגראד סאוויעטן און אנדערע רעוואלוציאנערע באוועגונגען אין די צייטן בעפאר 1917 וואס האבן נאכגעמאכט די מאדעל פון 1905. די 1905 רעוואלוציע האט אויך געפירט צו די שאפונג פון די דומא (פארלימענט), וואס האט שפעטער פארמירט די צייטווייליגע רעגירונג נאך פעברואר 1917[2].
עקאנאמישע פראבלעמען
דער עקאנאמישער צושטאנד אין רוסלאנד איז געשטאנען גאר שלעכט. 6 טעג א וואך 10–12 שטונדיגע ארבעט איז געווען די נארמע, אונטער גאר שווערע באדינגונגען מיט שוואכע זיכערהייט און היגיענישע מאסנאמען, פאר גאר נידריגע געהאלט. די שנעלע אינדוסטריאלעזאציע אין רוסלאנד אנגעהויבן פון 1890, האט געשאפן אן איבערפלוס פון איינוואוינער אין די גרעסערע שטעט, אסאך מער פון וויפיל דער אינפראסטרוקטור האט געקענט דערהייבן, און מען האט געוואוינט אונטער שרעקליכע אומשטענדן.
ווען רוסלאנד האט אריינגעטרעטן אינעם ערשטן וועלט קריג איז דער צושטאנד פילפאכיג פארערגערט געווארן. די מיליטערישע דרעפט האט אוועקגענומען מיליאנען פעאיגע ארבעטער פון די פארבריקן, בשעת די קריג האט פארלאנגט כסדר'דיגע סופליי און פלעגונג פון די פאבריקן וואס האבן נישט געקענט צושטעלן גענוג. דערצו האט רוסלאנד פארלוירן א וויכטיגע האנדל וועג צום מיטלענדישער ים, נאך וואס די אטאמאנישע אימפעריע האט אריינגעטרעטן אין קריג אויף די זייט פון די צענטראלע מאכטן אין אקטאבער 1914, וואס האט נאך מער פארערגערט די עקאנאמישע קריזיס און אמוניציע מאנגל. דער רעגירונג האט אין א פרואוו צו פינאנצירן די קריג, אנגעהויבן דרוקן מיליאנען רובל באנקנאטן, וואס האט געשאפן אן אינפלאציע קריזיס. ביי 1917 זענען פרייזן געווען העכער מיט פיר מאל מער ווי עס איז געשטאנען אין 1914. פארמער זענען דערפאר געווען אויסגעשטעלט צו העכערע לעבנס קאסטן, אן העכערן זייערע פארדינסטן, און האבן אנגעהויבן האלטן ביי זיך דעם שניט, און פלאנצן נאר די מינימום פאר די אייגענע געברויך. דאס האט געשאפן א שווערע עסן-מאנגל אין די שטעט.
די שטייגנדע פרייזן און שווערע מאנגל איז געווארן אומדערטרעגליך. געשעפטן זענען געשטאנען ליידיג פון ברויט און מענטשן זענען געשטאנען אין ליניעס לאנגע שעות צו באקומען דאס ביסל וואס איז געווען, ווען אסאך האבן זיך געלאזט צו קרימינאליטעטן צו שאפן עסן. דער קריזיס האט געפירט צו פארלאנגען פאר געהאלט העכערונגען אין די פאבריקן, און אין יאנואר און פעברואר 1916, האט רעוואלוציענארע פראפאגאנדע, טיילווייז פינאנצירט דורך די דייטשן, געפירט צו ברייטע ארבעטער ראיאטן און סטרייקס. דאס האט נאכמער פארערגערט דעם קריזיס און דערמיט איז געוואקסן די קריטיק קעגן דער רעגירונג, און אן אויפשטייג פון ארבעטער אנגעשלאסן אין די רעוואלוציענארע פארטייען.
פאליטישע און סאציאלע אישוס
עס איז געווען גאר אסאך סיבות צו זיין אומצופרידן מיט די רעזשים פון צאר ניקאליי. ער האט געפירט א שטרענגע אוטאריטערישע סיסטעם, וואס האט זיך ווייניגער געקימערט מיט דאס לאנד ווי מיט זיין טראן. פארלאנגען פאר דעמאקראטישע רעפרעזענטאציע זענען געווארן אלץ מער פארשפרייט און פאראויסגעשטופט דורך די פארשידענע פארטייען און רוסלאנד.
די פאלק'ס-קלאסן צוטיילונג אין רוסלאנד איז געווען אויף אן עקסטרעמען שטאפל, און די פויערן וועלכע האבן אויסגעמאכט א ריזיגן רוב פון די באפעלקערונג זענען געווען גאר שטארק אונטערדרוקט. 25% פון לאנד אייגנטומערשאפט האט געהערט פאר א נישטיגע 1.5% פון די פאפולאציע, און די מערהייט רוסישע בירגער האבן געארבעט פאר די מינאריטעט העכערע קלאס[3]. די פויערן האבן געגלייבט אז ערד דארף געהערן צו די וואס ארבעטן דערויף, און פארלאנגט פרייהייט און בעסערע לעבנס באדיגונגען. דערצו איז די רוסישע אימפעריע געווען א צאמשטעל פון פארשידנארטיגע עטנישע גרופעס וואס האבן זיך פיינט געהאט איינער די אנדערע און נישט געהאט וואס זאל זיי צוזאמשטעלן.
צוליב אינדוסטריאליזאציע, די פארשריט פון טראנספארטאציע מיטלען און די פרעסע האבן זיך די קולטורן און ווייטאגן פון די דערפלעך אנגעהויבן מישן מיט די געזעלשאפט פון די באוואוינטע שטעט, און דאס שטאטישע לעבן וואס זענען געווען מער אויפגעקלערט און אפן צו די וועלט און דעמאקראטיע איז געווארן מער באקאנט אין די דרויסנדיגע געגנטער. דאס האט ווייטער פארברייטערט די אנגעווייטאגטע סענטימענטן ביי אלע טיילן פון פאלק.
די אומצופרינדהייט מיט די רוסישע אוטאקראטיע האט אויסגעבראכן אין א נאציאנאלע אויפשטאנד נאכפאלגנדיג די בלוטיגע זונטאג שחיטה פון יאנואר 1905, ווען הונדערטע אומבאוואפנטע פראטעסטירער זענען דערשאסן געווארן דורך דעם צאר'ס טרופן. ניקאליי איז געווען געצווינגען צו איינפירן רעפארמען און באשטעטיגן די אקטאבער מאניפעסטא וואס האט געדארפט שענקען פאנדומענטאלע מענטשן רעכטן, און האט געשאפן דעם דומא פארלימענט. דער צאר האט דורכאויס די יארן אפגערופן דריי פארלימענטן ווען זיי האבן נישט קאאפירירט מיט אים, און נאר ווייטער באפעסטיגט זיין דיקטאטורשאפט. די אומערפילטע האפענונגען פאר דעמאקראטישע טויש האט געפיטערט די רעוואלוציאנערישע געדאנקען און ווילדע אויסברוכן קעגן די מאנארכיע.
ערשטע וועלט קריג
איינס פון די סיבות פארוואס ניקאליי האט איינגעשטעלט מיט'ן אריינטרעטן אין קריג איז געווען צו אויפוועקן נאציאנאליסטישע געפילן ביי די פעלקער אונטער די רוסישע אימפעריע קעגן א געמיינזאמע פיינט, און אזוי ארום שאפן אן אחדות, און די לאקאלע פראבלעמען זאל פארגעסן ווערן. אין די ערשטע קורצע צייט האט עס געהאלפן, און אנגעצינדן פאטריאטישע געפילן ביים פאלק, און די מאסן זענען ארויסגעקומען צו אנטי-דייטשע פראטעסטן, אבער עס האט נישט אנגעהאלטן לאנג. ווען די שלאכטן האבן זיך פארשלעפט און רוסלאנד האט אנגעהויבן ליידן שווערע נידערלאגעס אויפ'ן פראנט, פארערגערנדיג די צושטאנד פון די בירגער, האט דאס נאר פארברייטערט די קעגנערשאפט צום צאר[4][5][6].
הערבסט 1914 האט דער צאר גענומען דירעקטע קאנראל פון די ארמיי, איבערלאזנדיג דאס פירערשאפט פון דער רעגירונג פאר זיין אומערפארענע ווייב, צארינא אלעקסאנדרע. דער צאר האט נישט געהאט די מעגליכקייטן צו לעזן די פראבלעמען פון קריג און זאכן זענען נאר ערגער געווארן, און מיט אים ביי די פירערשאפט זענען די טענות איבער'ן קריג געווען דירעקטירט צו אים. די צארינא איז געווען א דייטשע געבוירענע, פירנדיג צו שמועות איבער שטילע צוזאמענארבעט מיט די דייטשן און קארופציע. די צארינא האט זיך נישט צוטון געמאכט פון די ווארענונגען דורך די דומא מיטגלידער און די געהיים פאליציי אז דאס לאנד איז אומצופרידן און איבער א מעגליכע רעוואלוציע אויסברוך .
די מיליטערישע דרעפט האט אריינגעצווינגען מיליאנען רוסן צו דינען אין די ארמיי קעגן זייער ווילן. רוסלאנד האט געליטן שווערע פארלוסטן אויפ'ן פראנט, און נישט געקענט נאכיאגן צו פלעגן די מיליטער מיט גענוג סופלייען, און עס איז געקומען צו א פונקט אין 1915 ווען פרישע סאלדאטן זענען געשיקט צום פראנט אנע וואפן. די רוסן האבן געהאלטן אין איין דארפן מאכן שווערע אומקאארדאנירטע ריקצוגן מיט שווערע פארלוסטן.
ביי אקטאבער 1916 זענען שוין געווען צווישן 1,600,000 און 1,800,000 פאטאליטעטן ביי די רוסן, 2,000,000 קריג'ס געפאנגענע, און 1,000,000 פעלנדע. כאטש אום 1916 איז דער צושטאנד אויפ'ן פראנט בעסער געווארן פאר די רוסן, און זיי האבן אפילו אפגעהאלטן באשיידענע זיגן, האט עס אפגעקאסט גרויסע ציפערן פון טויטע סאלדאטן, און די פארשלעפטקייט פון די קריג האט אראפגעברענגט די מאראל. דאס האט געברענגט דערצו אז די אויסגעהינגערטע און דערשלאגענע סאלדאטן האבן אנגעהויבן צוריקווייזן באפעלן און רעוואלטירן.
ניקאליי האט אנגעהויבן פארלירן דאס ביסל שטיצע וואס ער האט יא געהאט, אפילו צווישן די פירנדע קלאס. דער דומא האט ארויסגעשעטעלט א ווארענונג צום צאר אום נאוועמבער 1916 אז א שרעקליכע חורבן איז אומפארמיידבאר, סיידן א קאנסטיטוציאנאלע רעגירונג ווערט אוועקגעשטעלט. ניקאליי האט איגנארירט די ווארענונגען און רוסלאנד'ס צארישע רעזשים איז צופאלן א פאר טאג דערויף דורכאויס די פעברואר רעוואלוציע פון 1917. א יאר שפעטער איז דער צאר מיט זיין גאנצע פאמיליע ערמארדעט געווארן.
פעברואר רעוואלוציע
אנפאנג פעברואר האבן פעטראגראד ארבעטער אנגעהויבן מערערע סטרייקס און דעמאנסטראציעס. אום מערץ 7, האט זיך פוטילאוו, פעטראגראד'ס גרעסטע אינדוסטריאלע פלענט, פארמאכט צוליב א סטרייק[7]. צומארגנס זענען אפגעהאלטן געווארן צוזאמענקונפטן און ראליס צוליב די אינטערנאציאנלע פרויען טאג, וואס האבן זיך צוביסלעך פארקירעוועט צו עקאנאמישע און פאליטישע צוזאמענקונפטן. דעמאנסטראציעס זענען ארגענעזירט געווארן צו פארלאנגען ברויט, און עס איז געווארן אונטערגעשטיצט דורך די אינדוסטריאלע ארבעטס קראפט וואס האט געזען דערין א סיבה צו אנהאלטן די סטרייקס. די פרויען ארבעטער האבן מארשירט צו דערנעבנדע פאבריקן ארויסברענגנדיג מער ווי 50,000 ארבעטער אויף סטרייק[8]. ביז מערץ 10, איז מער-ווייניגער יעדע אינדוסטריאלע ביזנעס אין פעטראגראד געווען פארמאכט, צוזאמען מיט מערערע קאמערציאלע און קלענערע ביזנעסער. סטודענטן, ווייסע קאלנער ארבעטער און לערערס האבן זיך אנגעשלאסן מיט די ארבעטער אין די גאסן און ביי די פובליק צוזאמענקונפטן[9].
אום מערץ 22 האט דער צאר געשיקט די ארמיי צו דערשטיקן די ראיאטן. ווייניגסטנס 180,000 טרופן זענען געווען סטאנציאנירט אין די הויפשטאט, אבער דאס רוב פון זיי זענען געווען אומטרענירט אדער פארוואונדעט. בלויז ארום 12,000 זענען געווען אין א פאסיגע צושטאנד, אבער אפילו זיי האבן צוריקגעוויזן צו דערשטיקן די פראטעסט, און אנשטאט צושטערן די אומרוען האבן די טרופן אליין אנגעהויבן רעוואלטירן[10]. אסאך אפיצירן זענען דערשאסן געווארן דורך זייערע סלאדאטן ווען זיי זענען באפוילן געווארן צו דערשטיקן די דעמאנסטראנטן, און אנדערע זענען אריין אין באהעלטעניש, און די מיליטער האט פארלוירן די מעגליכקייט צו צוריקהאלטן די פראטעסטן. סימבאלן פון דער צארישער רעזשים זענען אראגעריסן געווארן איבער די שטאט, און די אוטאריטעט פון די רעגירונג אין די הויפשטאט איז צוזאמגעפאלן. דאס וואס דער צאר האט יענע צופרי גענצליך אוועקגענומען די לעגאלע אויטאריטעט פון די דומא האט נישט ארויסגעהאלפן, און די רעאקציע פון די דומא, אנגעפירט דורך די ליבעראלע בלאק איז געווען צו שאפן א צייטווייליגער קאמיטע צו צוריקברענגען געזעץ און ארדענונג און געשאפן די רוסישע רעבוליק; גלייכצייטיג האבן די סאציאליסטישע פארטייען געשאפן די פעטראגראד סאוויעטן, צו רעפרעזענטירן די ארבעטער און סאלדאטן. די איבערגעבליבענע סאלדאטן געטריי צום רעזשים האבן געטוישט זייטן די קומענדיגע טאג.
דער צאר האט זיך אומגעקערט פון מיליטערישע פראנט קיין פעטראגראד. ווען ער איז אנגעקומען קיין פסקאוו, האבן די ארמיי שעף ניקאליי רוזסקי, און די דומא דעפוטאטן אלעקסאנדער גוטשקאוו און וואסילי שולגין אינאיינעם פארגעשלאגן אז ער זאל רעזיגנירן פון טראן. ער האט טאקע רעזיגנירט צומארגנס מערץ 15 און אויך אפגעזאגט זיין זון, דער צארעוויטש פון טראן. ניקאליי האט נאמינירט זיין ברודער, דער הויפט פרינץ מיכאאיל אלעקסאנדאוויטש אלץ זיין נאכפאלגער. דער הויפט פרינץ האט שנעל אנערקענט אז ער וועט האבן ווייניג שטיצע אלץ פירער, און דערפאר אום מערץ 16 אפגעזאגט דעם טראן זאגנדיג אז ער וועט דאס נאר אננעמען אויב דאס וועט זיין די דעמאקראטישע באשלוס פון פאלק[11][12]. זעקס טאג שפעטער זענען ניקאליי מיט זיין פאמיליע געווארן אריינגעשטעלט אין הויז ארעסט דורך די צייטווייליגע רעגירונג אין די אלעקסאנדער פאלאץ אין שטאט צארסקאיע סעלא[13].
דאפלטע מאכט
דער דומא פארלימענט האט אוועקגעשטעלט די צייטווייליגע רעגירונג מיט'ן פלאן צו אפהאלטן וואַלן, און אנפירן דאס לאנד ביז א נייע רעגירונג ווערט ערוועלט. די מאכט פון די צייטווייליגע רעגירונג איז אינטערמינעוועט געווארן דורך די אוטאריטעט פון "די פעטרגארד סאוויעטן קאנסיל פון די ארבעטער'ס דעפוטאטן", א קערפערשאפט וואס האט זיך אהערגעשטעלט אלץ די פארטרעטער פון די ארבעטער און סאלדאטן. ארבעטער אויף סטרייק האבן זיך צוזאמגענומען און ערוועלט דעפוטאטן וואס זאלן זיי רעפרעזענטירן, און סאציאליסטישע אקטיוויסטן האבן ארגאנאזירט די אלע דעפוטאטן פון איבער פעטראגראד אין איין קאנסיל. די פעטראגראד סאוויעטן האבן זיך געטראפן אין די טאורייד פאלאץ, די זעלבע געביידע וואו דער נייער רעגירונג האט זיך אויפגעהאלטן[14].
די פירער פון די פערטראגראד סאוויעטן האבן געהאלטן אז זיי רעפרעזענטירן געוויסע טיילן פון פאלק, אבער נישט דאס גאנצע פאפולאציע. זיי האבן אויך נישט געגלייבט אז די לאנד איז שוין רייף פאר סאציאליזם. זיי האבן אנגעקוקט זייער אויפגאבע באגרעניצט צו לייגן דרוק איינצופירן דעמאקראטישע רעפארמען אין רוסלאנד, אריינגערעכנט דאס ערזעצן די מאנארכיע מיט א רעפובליק, גאראנטירן ציווילע רעכטן, א דעמאקראטישע ארמיי און פאליציי, אפשטעלן רעליגיעזע און עטנישע דיסקרימינאציע, איינפירן וואלן, און אזוי ווייטער. זיי האבן געהאלטן אז אין די רעגירונג געביידע וועלן זיי די בעסטע קענען לייגן דרוק אויף די נייע רעגירונג, דינענדיג ווי א דעמאקראטישע לאבי[15].
די באציאונגען צווישן די צוויי מאכטן איז געווען קאמפליצירט פון די אנהויב. די פארטרעטער פון דער צייטווייליגער רעגירונג זענען איינגעגאנגען צו נעמען אין באטראכט די שטעלונגען פון די דעפוטאטן פון די ארבעטער'ס סאוויעטן, אבער זיי האבן פרובירט צו אפהאלטן זייער מאכט פון שטערן די רעגירונג, און שאפן א דאפלטע מאכט. למעשה האט ממש דאס פאסירט, כאטש די "דאפלטע רעגירונג" איז נישט געווען די ציל פון די פירער פון די צוויי מאכטן, איז דאס געווען די רעזולטאט פון די פאליטישע צושטאנד אין די רוסישע גאס[16].
א סעריע פאליטישע שטרייטן האבן אראפגעברענגט די פאפולעריטעט פון דער צייטווייליגער רעגירונג און די באציאונגען מיט די סאוויעטן וואס זענען געווארן א נאציאנאלע באוועגונג. די שוועריגקייטן מיט וואס די רעגירוננג האט זיך געדארפט פארמעסטן האט געברענגט אז די פשוט'ע בירגער, די פויערן און די סאלדאטן זאלן שפירן אז זיי האבן גארנישט פארדינט פון די רעוואלוציע. די רעגירונג האט אנגעהאלטן די קריג און געליטן שווערע פארלוסטן, די סאלדאטן זענען געווען אומצופירדן און דעמאראליזירט, און די שווערע עקאנאמישע נאכפאלגן און עסן-מאנגל האט אנגעהאלטן. דאס פאלק האט איז געווען שטארק אומצופרידן מיט די קריג און פארלאנגט אז רוסלאנד זאל זיך ארויסציען.
אקטאבער רעוואלוציע
די גרעסטע געפאר פאר די רעגירונג איז געווען די באלשעוויסטישע פארטיי אנגעפירט דורך וולאדימיר לענין. לענין איז געווען אין גלות אין שווייץ און האט צוליב די דעמאקראטיזירונג נאך די פעברואר רעוואלוציע, וואס האט לעגאליזירט פארבאטענע פאליטישע פארטייען, געהאפט צו צושטאנד ברענגען זיין מארקסיסטישע רעוואלוציע. לענין האט זיך צוריקגעקערט קיין רוסלאנד אפריל 1917. מיט לענין'ס אנקום האט די פאפולעריטעט פון די פאלשעווקין כסדר געוואקסן. איבער פרילינג האט די אומצופרידנהייט מיט'ן קריג געפירט די מאסן צו ראדיקאלע פארטייען. כאטש די באלשעוויקן זענען געווארן אלץ מער פאפולער, איז זייער פאקטישע מאכט געווען גאנץ שוואך אין די מעסיג-דאמינירטע פעטראגראד סאוויעטן.
יוני 18 האט דער רעגירונג געלאזט אין גאנג א פרישע אטאקע קעגן דייטשלאנד וואס האט זיך אויסגעלאזט מיט א ביטערער דורכפאל. די אויפגעברויזטע סאלדאטן האבן זיך געלאזט אין די גאסן צוזאמען מיט פעטראגראד ארבעטער אין ווילדע פראטעסטן, שרייענדיג די לאזונג "פולע מאכט פאר די סאוויעטן". לענין און די באלשעוויקן האבן זיך אבער אפגעשאקלט פון די פראטעסטן און עס האט אויסגעוועפט אין בלויז עטליכע טעג. לענין איז אנטלאפן קיין פינלאנד מורא האבנדיג פון ארעסט בשעת טראצקי און אנדערע פראמינענטע באלשעוויקן זענען ארעסטירט געווארן. די פראטעסטן האבן באשטעטיגט די ברייטע שטיצע פון די באלשעוויקן און די אנטי-קריג ראדיקאליזם ביי די מאסן, אבער די אומצוגעגרייטקייט ביים רעוואלט איז געווען א פארשעמנדע פלעק וואס האט אראפגעברענגט זייער אנזען.
די דורכפאל האט זיך אבער ארויסגעוויזן צו זיין צייטווייליג. די באלשעוויקן זענען אריבער א מאסיווער אויסברייטערונג אין מיטגלידערשאפט. אין פעברואר 1917 האבן זיי געהאלטן ביי 24,000 מיטגלידער, און ביי סעפטעמבער איז עס שוין געשטאנען ביי 200,000[17]. אנהויב זענען די באלשעוויקן געווען די מינאריטעט אין די צוויי גרויסע שטעט, פעטראגראד און מאסקווע, קלענער פון די מענשעוויקן און די סאציאליסטישע רעוואלוציאנערן, אבער זיי האבן איבערגענומען די מאַיאָריטעט אין ביידע שטעט[17]. דערמיט האבן זיי איבערגענומען קאנטראל פון די פעטראגראד סאוויעטן. אום סעפטעמבער זענען אלע ארעסטירטע באלשעוויקן געווארן באפרייט פון טורמע דורך די פעטראגראד סאוויעטן (יעצט קאנטראלירט דורך א באלשעוויסטישע מאיאריטעט) און טראצקי איז געווארן דער טשעירמאן פון די קערפערשאפט.
די אומצוטרוי אין די רעגירונג איז כסדר געשטיגן ביי די סאציאליסטן און די נידריגע-קלאס בירגער, שפירנדיג אז זי פארטרעט נישט זייערע אינטערעסן. די באלשעוויקן האבן בענעפעטירט פון די פאקט אז זיי זענען געווען די איינציגסטע גרויסע אפאזיציע פארטיי וואס האט זיך גענצליך אפגעזאגט פון צוזאמענארבעט מיט די רעגירונג, און די וואקסנדע אויפברויז מיט די רעגירונג האט אוועקגערוקט די מאסן פון די אנדערע פארטייען וואס האבן זיך געהאלטן מיט עקשנות נישט צו צושטערן די אחדות צווישן די פאלק'ס קלאסן, און דערפאר גענומען א טייל אין די רעגירונג.
אום אקטאבער איז לענין צוריק אהיימגעקומען קיין פעטראגראד, וויסנדיג אז די וואקסנדע ראדיקאליזירטע שטאט שטעלט אים שוין נישט א לעגאלע געפאר, און שטעלט צו א געלעגנהייט פאר א פרישע רעוואלוציע. אנערקענענדיג די יעצטיגע שטארקע צושטאנד פון די בולשאוויקן האט לענין אנגעהויבן לייגן דרוק פאר די באלדיגע איבערווארפונג פון די רעגירונג דורך די באלשעוויקן. די באלשעוויסטישע צענטראלע קאמיטע האט אקטאבער 10 דורכגעפירט א רעזאלוציע רופנדיג פאר די באלדיגע אפשאפונג פון דער צייטווייליגער רעגירונג און מאכן פלאץ פאר די פעטראגראד סאוויעטן. דער רעזאלוציע איז אריבער 2–10 פירנדיג צו די אקטאבער רעוואלוציע.
די באלשעוויקן האבן ארגענעזירט "די רעוואלוציאנערע מיליטערישע קעמיטע" אונטער די פירערשאפט פון ליאן טראצקי. אום אקטאבער 25 האבן זיי אנגעהויבן איבערנעמען רעגירונג'ס געביידעס און וויכטיגע אינפארסטרוקטוראלע ערטער איבער פעטראגראד, און איינגעזעצט די צייטווייליגע רעגירונג מיטגלידער אקטאבער 26. די רעוואלוציע איז אריבער מער-ווייניגער רואיג, מיט בלויז צוויי טויטע.
די באלשעוויקן האבן באלד געשאפן א נייע קאנגרעס, "די רוסישע וויילער'ס אסעמבלי", און אנגעהויבן דורכפירן זייער קאמוניסטישע אגענדע אפשאפנדיג דאס בעלות איבער לאנד און פאבריקן און דאס איבערגעבן פאר "די מענטשן". די באלשעוויקן האבן פאררופן נאצאניאלע דעמאקראטישע וואלן פאר נאוועמבער 25, אבער כאטש זיי זענען געווען די וואס האבן איבערגעווארפן דער רעגירונג און געשאפן דעם אסעמבלי, האבן זיי פארלוירן די וואלן. אנשטאט ארבעטן מיט די געוואונענע פארטייען אין א קאאליציע האבן זיי גענצליך פארבאטן סיי וועלכע אפאזיציע פארטייען. דערמיט האט זיך אנגעהויבן די קאמוניסטישע דיקטאטורשאפט. צו נאכמער אוועקשטעלן די נייע רעגירונג, האבן די באלשעוויקן געשאפן די טשעקא, א געהיים פאליציי וואס האט פונקציאנירט אלץ א רעוואלוציאנערע זיכערהייט סערוויס צו אויסרייסן, מארדן און באשטראפן די וועלכע זענען געווארן פאררעכנט אלץ "פיינט פון די מענטשן" אין אקציעס גערופן רויטע טעראר.
רוסישע ציווילע קריג
די רוסישע ציווילע קריג וואס האט אויסגעבראכן אנפאנג 1918, נישט לאנג נאך די אקטאבער רעוואלוציע, האט געברענגט מיליאנען טויטע און ליידנדע, אפגעזען זייער פאליטישע אנגעהערשאפט. די שלאכטן זענען פארגעקומען צווישן די רויטע ארמיי ("די רויטע"), צוזאמגעשטעלט דורך די באלשעוויקן וואס זענען נארוואס געקומען צו די מאכט, און זייערע קעגנער, די "ווייסע" ארמיי וואס איז געווען צוזאמגעשטעלט פון פון א קאאליציע פון שארף-רעכטע פארטייען ביז סאציאליסטישע רעוואליציאנערן וואס האבן זיך קעגנגעשטעלט די דראסטישע ענדערונגען וואס די באלשעוויקן האבן אויסגעפירט באלד ביים איבערנעמען די מאכט[18].
די אקטאבער רעוואלוציע האט אריינגעווארפן די מערב וועלט רעגירונגען אין א פחד אז די סאיציאליסטישע אויפשטאנדן קענען זיך פארשפרייטן ווייטער, און דערפאר האט די ווייסע ארמיי באקומען שטיצע פון די פאראייניגטע קעניגרייך, פראנקרייך, די פאראייניגטע שטאטן און יאפאן, בשעת די רויטע האבן גענאסן פון אינערליכע שטיצע, וואס האט זיך ארויסגעשטעלט צו זיין מער אפעקטיוו. כאטש די אליאירטע לענדער האבן געשיקט ערנסטע מיליטערישע הילף צו די שוואך צוזאמגעשטעלטע אנטי-באלשעוויקן קרעפטן, זענען זיי ענדע באזיגט געווארן[19].
די באלשעוויקן האבן ערשט געווינען די מאכט אין פעטראגראד, און זיך פארשפרייט פון דארט. זיי האבן עווענטועל דערגרייכט די מזרח סיבירשע ברעג אין וולאדיוואסטאק, פיר יאר נאך די אנהויב פונעם קריג, א געווינס וואס ווערט געגלייבט צו האבן געענדיגט אלע ערנסטע מיליטערישע אקציעס אין לאנד. ווייניגער פון א יאר שפעטער איז די לעצטע געגענט קאנטראלירט דורך די ווייסע ארמיי, די איאנא-מעיסקי דיסטריקט, צפון פון וולאדיוואסטאק, געווארן אויפגעגעבן נאך די קאפיטולאציע פון גענעראל אנאטאלי פעפעליאיעוו אין 1923.
מארד פון צארישע פאמיליע
אנהויב מערץ 1917 האט דער צייטווייליגער רעגירונג געלייגט ניקאליי און זיין פאמיליע אונטער הויז ארעסט אין די אלעקסאנדער פאלאץ ביי צארסקאיע סעלא, 24 קליאמעטער דרום פון פעטראגראד. אין אוגוסט האבן זיי אבער עוועקואירט די ראמאנאווס צו טאבאלסק און די אוראלן זיי צו באשיצן פון די אנקומנדע רעוואלט כוואליעס. נאך וואס די באלשעוויקן זענען געקומען צו די מאכט אין אקטאבער איז זייער ארעסט געווארן שטייפער, און מען האט אנגעהויבן רעדן פון שטעלן ניקאליי צום געריכט. אין אפריל און מאי 1918 האט די דראענדע ציווילע קריג געפירט די באלשעוויקן צו אריבעררוקן די פאמיליע צו א פעסטונג אין יעקאטערינבורג.
יולי 16 זענען ניקאליי, זיין ווייב, זייערע קינדער, זייער דאקטער, און עטליכע באדינער אריינגעפירט געווארן אין קעלער און דערשאסן געווארן[20]. לויט טייל איז די פארדענונג זיי צו שיסן געקומען דירעקט פון לענין, צוליב די פאראויסמארש פון די ווייסע ארמיי אין ריכטונג פון יעקאטערינבורג, כאטש עס איז נישטא דערויף באווייז, און עס איז מעגליך אויסגעפירט געווארן דורך די לאקאלע באלשעוויסטישע באאמטע[21][22].
היסטאריאגראפיע
די בליק איבער די געשעענישן פון די תקופה איז שארף צוטיילט לויט פאליטישע אנשויאונגען. אין צייט וואס אין די קאמוניסטישע רוסלאנד איז דער רעוואלוציע געפייערט געווארן יערליך אלץ א נאציאנאלע חגא מיט פאראדעס, איז אבער די אנגענומענע בליק אין די מערב וועלט - און היינט מער-ווייניגער די אנגענומענע מיינונג, אז דאס איז געווען בלויז אן איבערגאנג פון איין טיראניע (צאריזם) צו א צווייטע דיקטאטורשאפט (קאמוניזם)[23].
די בליק וואס די קאמוניסטן האבן פאראויסגעשטופט, געגלייבט דורך סאציאליסטן אפילו אין די מערב, און ווערט טיילווייז אינטערגעשטיצט נאך היינט צוליב געוויסע פאקטארן דורך טייל היסטאריקער און אקעדעמיקער, איז אז די אקטאבער רעוואלוציע איז א שטאלצע און גלענצנדע פארזוך פון די ארבעט'ס קלאס אראפצואווארפן פון מאכט דער צאר, די העכערע קלאס און די קאפיטאליסטן. די באלשעוויקן האבן באפרייט די ארבעטער קלאס און געשאפן א שטאַט וואס פראקטיצירט גלייכבארעכטיגונג. די וואס שטופן פאראויס די קוקווינקל צייגן אן אויף דעם וואס די רוסישע פעדעראלע סאציאליסטישע רעפובליק האט געמאכט ערנסטע פארשריט אין די געביט פון פרויען רעכטן, ווי צוטשעלן עדיוקאציע פאר פרויען, וואס איז געווען פארבאטן אונטער'ן צאר, צווישן אנדערע ליבעראלע געזעצן וואס זענען ערלויבט געווארן. די באלשעוויסטישע רעגירונג האט אויך אריינגעברענגט ארבעטער קלאס בירגער אויף פירנדע פארטיי פאזיציעס, פארזיכערנדיג דערביי אז די אלגעמיינע בירגער האבן א ווארט אין די באשלוסן[24]. פון די הויפט אספעקטן צו די בליק איז די געווינס פון די באלשעוויקן אין די ציווילע קריג[25]. מיט די מאסיווע אינטערנאציאנאלע שטיצע פאר די ווייסע ארמיי וואלטן די באלשעוויקן געדארפט זיין אין א פאזיציע צו פארלירן, איבערהויפט ווען זיי האבן אנגעהויבן מיט בלויז עטליכע שטעט אין זייער קאנטראל. דאך האט די רויטע ארמיי געזיגט, דורכ'ן שאפן אן ארמיי פון ארום 5 מיליאן אקטיווע זעלנער, וואס איז צושטאנד געקומען צוליב די ברייטע שטיצע ביי די מאסן.
למעשה, כאטש וואס פון אנפאנג האבן די באלשעוויקן טאקע איינגעפירט דעמאקראטישע רעפארמען, זענען זיי אבער שנעל געטוישט צו א ברוטאלע רעזשים וואס האט אונטערדרוקט סיי וועלכע קעגנערשאפט, א רעגירונג וואס האט קאנטראלירט מיט טעראר יעדע טייל פון די געזעלשאפט, עקאנאמיע און קולטור.
רעפערענצן
- ↑ Alan Wood, The origins of the Russian Revolution, 1861–1917. London: Routledge. 1979. p. 18.
- ↑ Ryan Perfect; Sweeny (2016). Reinventing Russia. Collingwood: History Teachers Association of Victoria.
- ↑ די רוסישע רעוואלוציע, אויף Boundless World History.
- ↑ Allan Wildman, The End of the Russian Imperial Army, vol. 1 (Princeton, 1980): 76–80.
- ↑ Hubertus Jahn, Patriotic Culture in Russia During World War I (Ithaca, 1995).
- ↑ Orlando Figes, A People's Tragedy, 257–258.
- ↑ Robert Service, (2005). Stalin: A Biography. Cambridge: Belknap Press. p. 32.
- ↑ ווען פרויען האבן אונטערנגעצינדן רוסלאנד, אויף Fifth International, יולי 11 2007.
- ↑ Ėduard Nikolaevich Burdzhalov, Russia's second revolution: the February 1917 uprising in Petrograd (Indiana UP, 1987).
- ↑ Beckett, Ian F.W. (2007). The Great War (2 ed.) p. 523.
- ↑ Beckett, 2007. p. 523.
- ↑ Robert Paul Browder and Alexander F. Kerensky, eds., The Russian Provisional Government, 1917, 1961. p. 116.
- ↑ Tames, Richard (1972). Last of the Tsars. London: Pan Books Ltd.
- ↑ Daniel Orlovsky, "Corporatism or democracy: the Russian Provisional Government of 1917." Soviet and Post-Soviet Review 24.1 (1997): 15-25.
- ↑ N. N. Sukhanov, The Russian Revolution: A Personal Record, ed. and trans. Joel Carmichael (Oxford, 1955; originally published in Russian in 1922), 101–108.
- ↑ Tsuyoshi Hasegawa, The February Revolution, Petrograd, 1917: The End of the Tsarist Regime and the Birth of Dual Power (Brill, 2017).
- ↑ 17.0 17.1 Stephen Cohen, Bukharin and the Bolshevik Revolution: A Political Biography 1888–1938 p. 46.
- ↑ article "Civil War and military intervention in Russia 1918–20", Big Soviet Encyclopedia, third edition (30 volumes), 1969–78
- ↑ Riasanovsky, Nichlas V.; Steinberg, Mark D. (2005). A History of Russia (7th ed.). Oxford University Press.
- ↑ Robert K. Massie (2012). The Romanovs: The Final Chapter. Random House. pp. 3–24.
- ↑ Dmitrii Volkogonov, Lenin: A New Biography (New York: Free Press, 1994).
- ↑ Edvard Radzinsky, The Last Tsar: The Life And Death Of Nicholas II (New York: Knopf, 1993).
- ↑ A Century of 1917s: Ideas, Representations, and Interpretations of the October Revolution, 1917–2017
- ↑ "The Bolsheviks' Dilemma: Class, Culture, and Politics in the Early Soviet Years"
- ↑ The Russian Civil War
קאטעגאריע:היסטאריע פון רוסלאנד קאַטעגאָריע:רעוואלוציעס קאַטעגאָריע:קאמוניזם מוסטער:קרד/ויקי/אנגלית