אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:אמונת השם"

א) פארשידענע ראשונים האלטן <small>(רמב"ם, שומר אמונים, חובת הלבבות)</small>, אמונה איז '''צו-וויסן מיט א קלארקייט''', <small>'''לידע''' שיש שם מצוי ראשון וכו' '''וידיעת''' דבר זה מצות עשה</small> <ref>(רמב"ם הלכות יסודי התורה פ"א הלכה א' – הלכה ו' - הלכה ז')</ref>, גלייבן איז נישט בלויז זאגן מיטן מויל איך גלייב, נאר זיך איין בילדן דורך נאך קלערן <small>התבוננת</small> א קלארן וויסטנשאפט, און זיין גלייבן זאל איינשטימן מיט זיין איינבילדונג, <small>האמונה אינה ענין הנאמר בפה, אבל הענין המצוייר בנפש כשיאמין בו כמו שיצוייר</small> <ref>מורה נבוכים ח"א פ"נ</ref>. דערפאר ווער ס'איז פעהיג נאך צו פארשן דעם ענין מיט זיין פארשטענדליכן שכל, ליגט אויף אים א פליכט דאס נאך צופארשן, ווי דער פסוק לערנט אונז, "וידעת היום והשבות אל לבבך" (דברים ד' ל"ט) <ref>חובת הלבבות שער היחוד פ"ג</ref>, נאר וויבאלד דער געווענלעכער ייד, וואס קען נישט באלד דערגרייכן די טיפקייט מיט זיין קורצן פארשטאנד, קען דער פארשונג אים שטארק שאטן, איז זיין פליכט ערשט צו לערנען גלייבן פון וואס מען האט אים איבער געגעבן <small>קבלה</small>, ביז ער וועט איינגעוויינן זיין פארשטאנד צו דערגרייכן דער טיפקייט. <small>דע כי ההתחלה בזאת החכמה מזקת מאד, וכו' ולזה נקראו סודות וסתרי תורה וכו' ולזה הספיקה עמהם הקבלה בכל עניין אמתי וכו' ובעבור זה אין להתחיל עם אדם בזה הענין אלא כשיעור שכלו.</small><ref name="MN1:3">מורה נבוכים ח"א פל"ג</ref>

ג) אנדערע ראשונים האלטן <small>(חינוך)</small> אמונה איז טאקע '''גלייבן פון איבערגעבונג''', אבער דער וואס האט דערגרייכט דורך לערנען תורה צו א העכערן פארשטאנד, און זיין הארץ איז פעהיג צו פארשטיין דער טיפקייט פון '''פארשטן''' און '''צו-וויסן ''' אז זיין גלייבן איז ריכטיג, איז דאס געטון דעם פליכט אויף דעם בעסטן וועג <small>מצוה מן המובחר</small>  <ref>החינוך מצוה כ"ה</ref>.