רוי:אדוניהו
אדוניהו איז געווען דער פערטער זון פון דוד המלך מיט חגית.
ווען דוד המלך איז געווען זייער אלט, האָט אדוניהו געוואלט איבערנעמען דאס קעניגרייך פון דוד (אדוניהו איז דעמאלט געווען א בן-בכור נאך וואס זיינע 3 עלטערע ברידער זיינען געשטארבן), און וויבאלד זיין טאטע האט אים קיינמאל פארדעם נישט געזאגט אנדערש ווי אים, האט ער געטראכט אז ער וועט זיך דערקלערן קעניג און אזוי וועט עס בלייבן, דער טאטע וועט בע"כ מסכים זיין. און דערפאר האט ער געפראוועט א גרויסע סעודה מיט שאף און רינדער פאר זיינע אלע ברידער און פאר די קנעכט פונעם קעניג, אויך האט ער געבריינגט צום סעודה יואב בן צרויה און אביתר הכהן. דער צוועק פון די סעודה איז געוועזן זיך צו דערקלערן אלץ קעניג מיט דער שטיצע פון יואב און אביתר. אבער זיין קאנקארענט שלמה מיט זיינע מענטשן (נתן הנביא, צדוק הכהן, בניהו בן יהוידע, שמעי און רעי) האט ער נישט געלאדנט. אויך האט ער איינגעשאפט וועגענער מיט רייטער ווען 50 מאן לויפן אים פארויס ווי דער שטייגער ביי וועלטלעכע קיסרים.
ווען בת שבע (שלמה'ס מאמע) האט געהערט דורך נתן הנביא אז אדוניהו נעמט איבער די מלוכה, האט זי געלאפן געשווינד צו דוד בעטן אים זאל קרוינען איר זון שלמה צו מאכן קעניג.
און אזוי איז טאקע געוועזן, דוד האט געקרוינט שלמה אלץ א קעניג.[1]
זיין טויט
ווען שלמה איז געווארן קעניג האט אדוניהו געבעטן שלמה'ם מאמע בת שבע אז זי זאל בעטן שלמה אז ער זאל מעגן נעמען פאר א ווייב אבישוג השינמות, שלמה האט דאס געהאלטן פאר א מורד במלכות וויבאלד אבישוג האט געוואינט מיט א קעניג האט נאר א קעניג געמעגט וואינן מיט איר, און שלמה האט געלאזט הארגענן פאר דעם אדוניהו.
רעפרענצן
- ↑ ווי עס שטייט אין (מלכים פרק א'):
- וַאֲדֹנִיָּה בֶן-חַגִּית מִתְנַשֵּׂא לֵאמֹר, אֲנִי אֶמְלֹךְ; וַיַּעַשׂ לוֹ, רֶכֶב וּפָרָשִׁים, וַחֲמִשִּׁים אִישׁ, רָצִים לְפָנָיו. וַיִּהְיוּ דְבָרָיו עִם יוֹאָב בֶּן-צְרוּיָה, וְעִם אֶבְיָתָר הַכֹּהֵן; וַיַּעְזְרוּ, אַחֲרֵי אֲדֹנִיָּה. וְצָדוֹק הַכֹּהֵן וּבְנָיָהוּ בֶן-יְהוֹיָדָע וְנָתָן הַנָּבִיא, וְשִׁמְעִי וְרֵעִי, וְהַגִּבּוֹרִים, אֲשֶׁר לְדָוִד, לֹא הָיוּ, עִם אֲדֹנִיָּהוּ. וַיִּזְבַּח אֲדֹנִיָּהוּ, צֹאן וּבָקָר וּמְרִיא, עִם אֶבֶן הַזֹּחֶלֶת, אֲשֶׁר-אֵצֶל עֵין רֹגֵל; וַיִּקְרָא, אֶת-כָּל-אֶחָיו בְּנֵי הַמֶּלֶךְ, וּלְכָל-אַנְשֵׁי יְהוּדָה, עַבְדֵי הַמֶּלֶךְ. וְאֶת-נָתָן הַנָּבִיא וּבְנָיָהוּ וְאֶת-הַגִּבּוֹרִים, וְאֶת-שְׁלֹמֹה אָחִיו--לֹא קָרָא. וַיֹּאמֶר נָתָן, אֶל-בַּת-שֶׁבַע אֵם-שְׁלֹמֹה לֵאמֹר, הֲלוֹא שָׁמַעַתְּ, כִּי מָלַךְ אֲדֹנִיָּהוּ בֶן-חַגִּית; וַאֲדֹנֵינוּ דָוִד, לֹא יָדָע. וְעַתָּה, לְכִי אִיעָצֵךְ נָא עֵצָה: וּמַלְּטִי, אֶת-נַפְשֵׁךְ, וְאֶת-נֶפֶשׁ בְּנֵךְ, שְׁלֹמֹה. לְכִי וּבֹאִי אֶל-הַמֶּלֶךְ דָּוִד, וְאָמַרְתְּ אֵלָיו הֲלֹא-אַתָּה אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ נִשְׁבַּעְתָּ לַאֲמָתְךָ לֵאמֹר, כִּי שְׁלֹמֹה בְנֵךְ יִמְלֹךְ אַחֲרַי, וְהוּא יֵשֵׁב עַל-כִּסְאִי; וּמַדּוּעַ, מָלַךְ אֲדֹנִיָּהוּ. וַתָּבֹא בַת-שֶׁבַע אֶל-הַמֶּלֶךְ הַחַדְרָה, וַתִּקֹּד בַּת-שֶׁבַע, וַתִּשְׁתַּחוּ לַמֶּלֶךְ; וַיֹּאמֶר הַמֶּלֶךְ, מַה-לָּךְ. וַתֹּאמֶר לוֹ, אֲדֹנִי אַתָּה נִשְׁבַּעְתָּ בַּיהוָה אֱלֹהֶיךָ לַאֲמָתֶךָ, כִּי-שְׁלֹמֹה בְנֵךְ, יִמְלֹךְ אַחֲרָי; וְהוּא, יֵשֵׁב עַל-כִּסְאִי. וְעַתָּה, הִנֵּה אֲדֹנִיָּה מָלָךְ; וְאַתָּה אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ, עֵינֵי כָל-יִשְׂרָאֵל עָלֶיךָ: לְהַגִּיד לָהֶם--מִי יֵשֵׁב עַל-כִּסֵּא אֲדֹנִי-הַמֶּלֶךְ, אַחֲרָיו.
- וַיַּעַן הַמֶּלֶךְ דָּוִד וַיֹּאמֶר, קִרְאוּ-לִי לְבַת-שָׁבַע; וַתָּבֹא לִפְנֵי הַמֶּלֶךְ, וַתַּעֲמֹד לִפְנֵי הַמֶּלֶךְ. וַיִּשָּׁבַע הַמֶּלֶךְ, וַיֹּאמַר: חַי-יְהוָה, אֲשֶׁר-פָּדָה אֶת-נַפְשִׁי מִכָּל-צָרָה. כִּי כַּאֲשֶׁר נִשְׁבַּעְתִּי לָךְ בַּיהוָה אֱלֹהֵי יִשְׂרָאֵל, לֵאמֹר, כִּי-שְׁלֹמֹה בְנֵךְ יִמְלֹךְ אַחֲרַי, וְהוּא יֵשֵׁב עַל-כִּסְאִי תַּחְתָּי: כִּי כֵּן אֶעֱשֶׂה, הַיּוֹם הַזֶּה. וַתִּקֹּד בַּת-שֶׁבַע אַפַּיִם אֶרֶץ, וַתִּשְׁתַּחוּ לַמֶּלֶךְ; וַתֹּאמֶר--יְחִי אֲדֹנִי הַמֶּלֶךְ דָּוִד, לְעֹלָם. (מלכים א' פרק א')