לא תתורו

לא תתורו
(הויפט מקורות)

מקרא	במדבר טו, לט
ברייתא	ספרי אויף במדבר טו, לט (פיסקא קטו)
תלמוד בבלי	נדרים כ, ב
תלמוד ירושלמי	פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:ירושלמי פאראמעטער [ ללא ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע תלמוד ירושלמי, מסכת ברכות, פרק א', הלכה ה'
משנה תורה	פאראמעטער פעלערן אין מוסטער:רמב"ם פאראמעטער [ ללא ] ערשיינען נישט אין מוסטער דעפיניציע משנה תורה לרמב"ם, הלכות עבודה זרה וחוקות הגויים, פרק ב', הלכות א'–ג'
ספרי מניין המצוות	ספר המצוות, לאו מ"ז ספר החינוך, מצוה שפ"ז סמ"ג לאו ט"ו
מקורות נוספים	מלבי"ם, במדבר טו, לט

לא תתורו איז א לא תעשה פון די תורה וואס פארבאט צו אריינטראכטן אין געדאנקען וועלכע קענען צוברענגען דעם מענטש צו לייקענען אין איינע פון די עיקרי אמונה, און צו נאכגיין די אייגענע גלוסטענישן וואס קען צוברענגען דעם מענטש צו עובר זיין אויף די תורה.

מקור און איינצלהייטן

די מקור פון די מצוה איז אין פרשת שלח: ”וְלֹא תָתֻרוּ אַחֲרֵי לְבַבְכֶם וְאַחֲרֵי עֵינֵיכֶם אֲשֶׁר אַתֶּם זֹנִים אַחֲרֵיהֶם. לְמַעַן תִּזְכְּרוּ וַעֲשִׂיתֶם אֶת כָּל מִצְו‍ֹתָי וִהְיִיתֶם קְדֹשִׁים לֵאלֹהֵיכֶם”.

חז"ל דרש'נען דעם פסוק אז "אחרי לבבכם" מיינט געדאנקען פון מינות, און "אחרי עיניכם" מיינט געדאנקען פון זנות, און די ראשונים ערקלערן אז דאס מיינט זיך אריינטוהן דעם קאפ אין עולם הזה'דיגע גלוסטענישן. טייל ראשונים רעכענען "אחרי לבבכם" און "אחרי עיניכם" פאר צוויי באזונדערע מצוות, אבער רוב ראשונים רעכענען עס פאר איין מצוה.

אזוי אויך לערנען טייל ראשונים ארויס פון דא די איסור הסתכלות אין אן אשת איש.

טייל ראשונים לערנען אבער אז דאס איז אן איסור צו טראכטן צו טוהן סיי וועלכע עבירה.

דער מצוה איז איינע פון די מצוות תמידיות וואס א מענטש דארף אלעמאל מקיים זיין.

מלקות

מען באקומט נישט קיין מלקות אויף דעם לאו, סיי וויבאלד ס'איז נישט קיין באשטימטע זאך אויף וואס מ'קען אנווארענען א מענטש דערויף, און אויך ווייל ס'איז א לאו שאין בו מעשה.