רוי:ל"ג בעומר
ל"ג בעומר איז א טאג פון שמחה ביי יודן וואס מען פייערט דעם 33 סטן טאג פון עומר-ציילונג צום אנדענק פון רבי שמעון בר יוחאי'ס יארצייט.
מען זאגט נישט קיין תחנון ביים דאווענען (אין מערסטע קהילות זאגט מען אויך נישט ביי מנחה דעם פריערדיגן טאג). ביי אשכנזים איז מען זיך נוהג אז מען מעג זיך שערן און חתונה האבן ל"ג בעומר. ווען ל"ג בעומר געפאלט זונטאג שערט מען זיך דעם פריערדיגן ערב שבת.
די חדר יינגלעך האבן דעם טאג א יומא דפגרא. מען איז געוואוינט צו מאכן אויספלוגן פאר די קינדער.
מנהגים
אין חוץ לארץ איז אלעמאל געווען דער מנהג אז די חדר יינגלעך גייען אויף אן אויספלוג דעם טאג, און מען שפילט מיט פיילן און בויגן.
דער מנהג פון ארויפגיין קיין מירון ל"ג בעומר ווערט דערמאנט צום ערשטן און ספר שער הכוונות פון רבי חיים וויטאל, אז זיין רבי דער אר"י הקדוש איז דארט ארויף, אבער ער שרייבט דעם לשון אז דאס איז שוין דעמאלט געווען אן אלטער מנהג.
היינטיגע צייטן גייען ארויף קיין מירון ארום א האלבער מיליאן מענטשען, עס ווערט אנגעצינדען דארט א גרויסע הדלקה דורך דעם באיאנער רבי'ן וואס האט דאס בירושה פין זייו זיידן הר"ר רבי ישראל פון רוזשין, וואס האט אפגעקויפט די רעכט אנצינדן די הדלקה פון די אידן אין צפת. אויך ווערן אנגעצונדן הדלקות דורך אנדערע אדמורי"ם.
אסאך פירן זיך אפצושערן זייערע דריי יעריקע אינגלעך און זיי מאכן פיאות וואס ווערט אנגערופן חאלאקע. דער מנהג ווערט אויך דערמאנט אין שער הכוונות.