דרעפט:הנני העני ממעש

הנני העני ממעש די ווערטער עפענען די תפילה וואס דער שליח ציבור ביי די קהילות פונעם אשכנז'ישן אידנטום זאגט איידער ער שטעלט זיך דאווענען תפילת מוסף פון ראש השנה און יום כיפורים. אין אסאך קהילות איז דאס איינע פון די העכסטע מינוטן פון די ימים נוראים'דיגע דאווענען, און ווערט געזאגט מיט כוונה און התרגשות.

גלייך צו אנדערע פיוטים וואס ווערט געזאגט דורכן שליח ציבור ביי די תפילות ימים נוראים, צום ביישפיל "מסוד חכמים ונבונים" "אוחילה לקל" אדער "יראתי בפצותי שיח להשחיל" דינט דער תפילה אלס א געבעט פון ערלויבעניש צו מעגן דאווענען. אין די תפילה, וואס איהר מקור איז נישט באוואוסט, ברענגט דער שליח ציבור ארויס זיין אינערליכן שטורעם אויף די גרויסע תפקיד וואס איז ארויפגעלייגט געווארן אויף אים, לבקש רחמים פון גאט פארן ציבור. אזא שליחות. ווייטער איז ער זיך מתוודה מיט אן אפן הארץ אויף זיינע פגמים און פעלערן, און בעט ער זאל ראוי זיין אויסצופירן זיין תפקיד כאטש זיינע חסרונות. נאך בעט ער אז זיין תפילה זאל פאררעכנט ווערן כאילו עס איז ארויס פון א שליח ציבור וואס קומט נאך אלע פארלאנגען און הלכות וואס שטייט אין חז"ל: "וקבל תפילתי כתפילת זקן ורגיל, ופרקו נאה, וזקנו מגודל, וקולו נעים ומעורב בדעת עם הבריות."

דער רעיון אז אן ערליכער איד דאווענט צום אייבירשטן פאר א צווייטן, טרעפט מען דאס ערשטע מאל אין חומש, ביי דער מעשה ווי אברהם אבינו האט געבעטן רחמים אויף די אנשי סדום מיט א באזונדערע הכנעה "הנה נא הואלתי לדבר אל ה' ואנכי עפר ואפר." "הנני העני" אין א געוויסן זין שטעלט מיט זיך פאר דער סארט רעיון. אזוי אויך די קאטאגאריע וואס חז"ל האבן אוועקגעשטעלט ווער עס מעג מתפלל זיין אויף אנדערע בעת צרה און תענית, ווי דער רמב"ם נעמט זיי צוזאם: "ואיזה הוא הראוי להתפלל בתעניות אלו, איש שהוא רגיל בתפלה, ורגיל לקרות בתורה בנביאים ובכתובים, ומטופל ואין לו [כלומר, מטופל בילדים ואין לו פרנסה שאז מתפלל בכוונה רבה], ויש לו יגיעה בשדה, ולא יהיה בבניו ובבני ביתו וכל קרוביו והנלוים עליו בעל עבירה אלא יהיה ביתו ריקן מן העבירות, ולא יצא עליו שם רע בילדותו, שפל ברך, ומרוצה לעם, ויש לו נעימה וקולו ערב. ואם היה זקן עם כל המדות האלו הרי זה מפואר, ואם אינו זקן הואיל ויש בו כל המדות האלו – יתפלל".