מייבאים כמותיים, בדוקי עריכות אוטומטית, ביוראקראטן, אינטערפעיס רעדאקטארן, emailconfirmed, אינטערפעיס אדמיניסטראַטאָרן, מנטרים, סיסאפן, צוות טכני, מייבאים, מעדכנים, אספקלריה רעדאקטארן
102,362
רעדאגירונגען
קיין רעדאגירונג באמערקונג
(קלארער אזוי (חיוב איז אויך מדרבנן)) |
אין תקציר עריכה |
||
| שורה 25: | שורה 25: | ||
===שיטת בעלי התוספות=== | ===שיטת בעלי התוספות=== | ||
ווידעראום, דער [[ר"י הזקן|ר"י]] אין [[תוספות]] האלט אז דער מקור פון ביטול חמץ איז פון דער דרשת חז"ל, געברענגט אין [[גמרא]]: {{הדגשה|לֹא יֵרָאֶה לְךָ - שלך אי אתה רואה, אבל אתה רואה של אחרים ושל גבוה|שמות יג ז|ספר שמות, פרק י"ג, ז'}}{{הערה|{{בבלי|פסחים|ה|ב}}}}, פון דער דרשה ווייזט אויס אז מ'איז נאר עובר דעם איסור פון "בל יראה ובל ימצא" טאמער דאס חמץ געהערט פאר אים, אבער ווען ס'איז אן אנדערנ'ס חמץ, איז מען נישט עובר דעם איסור, אפילו עס געפינט זיך אין זיין רשות. דאס הייסט אז דער עיקר איסור איז די אייגנטימערשאפט אויפן חמץ. און דא, לויטן ר"י, קומט אריין דער ענין פון "ביטול חמץ", וועלכע באדייט אייגנטליך [[הפקר|מפקיר]] זיין דאס חמץ: "דמאחר שביטלו הוי הפקר ויצא מרשותו"{{הערה|{{בבלי|פסחים|ד|ב|מפרש=תוספות|ד"ה=מדאורייתא}}}}. דער [[שאגת אריה]] ברענגט פילע ראיות צו די שיטה פון תוספות{{הערה|שאגת אריה, סימן ע"ז}}. | ווידעראום, דער [[ר"י הזקן|ר"י]] אין [[תוספות]] האלט אז דער מקור פון ביטול חמץ איז פון דער דרשת חז"ל, געברענגט אין [[גמרא]]: {{הדגשה|לֹא יֵרָאֶה לְךָ - שלך אי אתה רואה, אבל אתה רואה של אחרים ושל גבוה|שמות יג ז|ספר שמות, פרק י"ג, ז'}}{{הערה|{{בבלי|פסחים|ה|ב}}}}, פון דער דרשה ווייזט אויס אז מ'איז נאר עובר דעם איסור פון "בל יראה ובל ימצא" טאמער דאס חמץ געהערט פאר אים, אבער ווען ס'איז אן אנדערנ'ס חמץ, איז מען נישט עובר דעם איסור, אפילו עס געפינט זיך אין זיין רשות. דאס הייסט אז דער עיקר איסור איז די אייגנטימערשאפט אויפן חמץ. און דא, לויטן ר"י, קומט אריין דער ענין פון "ביטול חמץ", וועלכע באדייט אייגנטליך [[הפקר|מפקיר]] זיין דאס חמץ: "דמאחר שביטלו הוי הפקר ויצא מרשותו"{{הערה|{{בבלי|פסחים|ד|ב|מפרש=תוספות|ד"ה=מדאורייתא}}}}. דער [[שאגת אריה]] ברענגט פילע ראיות צו די שיטה פון תוספות{{הערה|שאגת אריה, סימן ע"ז}}. | ||
==הלכות== | |||
כאטש די חכמים האבן שוין מחייב געווען צו נאכזוכן דעם חמץ און עס אויסרוימען, דארף מען עס נאך אויך מבטל זיין{{הערה|{{בבלי|פסחים|ו|ב}}}}, טאמער וועט ער טרעפן א שיינע געבעקס אינמיטן פסח און ער וועט זיך פארזוימען פון עס אויסרוימען, וואס ער וועט דאן עובר זיין אויף בל יראה{{הערה|{{בבלי|פסחים|ו|ב|מפרש=רש"י}}}}. לויט איין שיטה, איז מען עובר בל יראה אויף חמץ וואס מען האט נישט מבטל געווען אויך אויף די צייט וואס מ'האט בכלל נישט געוואוסט פון דעם חמץ{{הערה|מגן אברהם {{שולחן ערוך|אורח חיים|תלד|ללא=שם}} סעיף קטן ה', לויט'ן [[טור]]. זעט {{בבלי|פסחים|כא|א|מפרש=תוספות|ד"ה=ואי}}; ישועות יעקב אורח חיים, סימן תל"ד; שולחן ערוך הרב אין קונטרס אחרון, אורח חיים סימן תל"ג}}. | |||
דער ביטול העלפט נאר איידער דער חמץ ווערט אסור, [[ערב פסח]] בייטאג ביי [[חצות]], ווייל ווען עס איז שוין [[איסור הנאה|אסור הנאה צו האבן דערפון]] איז עס שוין נישט אין זיין רשות אז ער זאל עס קענען מבטל זיין{{הערה|{{בבלי|פסחים|ז|א}}}}. מען פירט זיך צו מבטל זיין צוויי מאל: ביינאכט, באלד נאך די בדיקה, וואס דאן איז ער נאר מבטל דעם חמץ וואס ער האט נישט געטראפן (ווייל דעם חמץ וואס ער ווייסט דערפון האלט ער נאך אויף מארגן), און אויפצומארגנס, באלד נאכ'ן פארברענען, וואס דאן איז ער מבטל אויך דאס חמץ וואס ער האט יא געזען, טאמער איז געפאלן עפעס דערפון אין א ווינקל{{הערה|{{שולחן ערוך|אורח חיים|תלד}}. זעט דארט טורי זהב, סעיף קטן ה'}}. דעם צווייטן ביטול זאל ער מאכן נאר נאכן פארברענען, אז ער זאל מקיים זיין די מצוה פון ביעור חמץ מיט אייגענע חמץ{{הערה|רמ"א, סוף סימן תל"ד}}. | |||
מען דארף עס זאגן אויף א שפראך וואס מען פארשטייט, אבער די וואס זאגן אן פארשטאנד און מיינען אז עס איז א געבעט האבן נישט יוצא געווען{{הערה|רמ"א {{שולחן ערוך|אורח חיים|תלד|ללא=שם}}, און מגן אברהם דארט, סעיף קטן ו'}}. | |||
==זעט אויך== | ==זעט אויך== | ||