אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:אלכסנדר (חסידות)"

דער יסוד פון דער אלעקסאנדער הויף איז אין די [[פרשיסחא (הויף)|פשיסחא]] חסידות, געגרינדעט דורך רבי [[יעקב יצחק פון פשיסחא]] ('דער איד הקדוש'), וועלכער איז געווען א תלמיד פונעם [[יעקב יצחק פון לובלין|חוזה פון לובלין]]. אין די לעצטערע יארן פונעם לעבן פון זיין רבי'ן האט ער אנגעהויבן פירן א קבוצה חסידים, וואס אנדערש ווי אנדערע חצירות פון יענער תקופה, איז נישט געווען קיין אונטערשייד צווישן פשוטע מענטשן און די חשובע בני עליה. נאך דער פטירה פון רבי יעקב יצחק, איז זיין תלמיד רבי [[שמחה בונם פון פשיסחא|שמחה בונים פון פשיסחא]] באשטימט געווארן צו זיין דער מנהיג העדה. אין די דאזיגע יארן האט זיך פארגרעסערט דאס מחלוקת, צווישן די תלמידים פון דעם רבי'ן פון לובלין, און דער פשיסחא הויף. נאך דער פטירה פון רבי שמחה בונים האבן רוב חסידים געקרוינט זיין זון רבי אברהם משה פון פשיסחא אלס רבי, אבער ער האט נישט לאנג געלעבט און איז נפטר געווארן נאך אנדערט־האלב יאר, און זיין ארט איז אנגעפילט געווארן דורך רבי [[ישראל יצחק קאליש|יצחק פון ווארקא]], וואס האט אויסגעטראטן דעם [[ווארקא (הויף)|ווארקא]] דרך פון עוסק זיין אין אהבת רעים אויפן אופן פון אוהב את הבריות ומקרבן לתורה. ער איז באקאנט אלס דער 'אלטער רבי' פון ווארקא. נאך זיין פטירה איז די הנהגה אריבערגעגאנגען צו זיין גרויסן תלמיד, רבי שרגא פייוויל פון [[גריצע|גריצא]]. וואס איז באזונדער אויך געווען א תלמיד פון רבי [[יעקב לארבערבוים|יעקב לאָרבערבוים]] פון [[ליסא]] זצ"ל דער "נתיבות המשפט". און נאך זיין פטירה איז געקרוינט געווארן דער זון פונעם אלטער רבי'ן פון ווארקא, רבי [[מרדכי מנחם מענדל קאליש|מנחם מענדל פון ווארקא]] באקאנט אלס דער "שתקן", און ווערט גערופן דער 'יונגער רבי' פון ווארקא. ביי זיין פטירה איז די הנהגה אריבער צו רבי [[דוב בעריש פון ביאלע|דוב בעריש ביאלער]], וועלכער האט משפיע געווען פרנסה בריווח פאר די חסידים, אויף אזוי ווייט אז די זיבן יאר פון זיין הנהגה זענען באקאנט אלס די "שבע שנות שובע"; טייל פון זיינע דברי תורה זענען געדרוקט געווארן אינעם ספר "מגיד דבריו ליעקב".

א קליינע צאל חסידים האבן אנגענומען די הנהגה פון רבי אהרן צבי לאנדא, זון פונעם רבי'ן רבי דוב בעריש מביאלא, אבער ער איז נפטר געווארן פּלוצים בלויז מיט עטליכע חדשים שפעטער און עס האט אים איבערגענומען זיין ברודער רבי אלימלך מנחם מענדל לאנדא, וועלכער איז אריבער אין שטעטל סטריקאָוו און דאָרט געגרינדעט דעם [[סטריקאוו (הויף)|סטריקאָווער הויף]].

נאך דער פטירה פון דעם "תפארת שמואל" איז זיין זון רבי [[יצחק מנחם מענדל דאנציגער|יצחק מנחם דאנציגער]] געקרוינט געווארן אלס רבי. אונטער דער פירערשאפט פון רבי יצחק מנחם, איז געגרינדעט געווארן א נעץ פון ישיבות מיטן נאמען "בית ישראל" אויפן נאמען פונעם "ישמח ישראל" וואס האט אריינגענומען אין זיך טויזענטער בחורים לענגאויס אלע שטעט איבער גאנץ פוילן. רבי יצחק מנחם איז געווען דער מחותן פון די [[סאכאטשאוו (הויף)|סאכאטשאווער]], [[סלאנים (הויף)|סלאנימער]] און [[אסטראווצע|אסטראווצער]] רביס. ווען די [[נאצי דייטשלאנד|נאציס]] זענען אריין אין פוילן איז ער אנטלאפן קיין לאדזש, און פון דארט קיין [[ווארשע]] וואו ער איז געבליבן צוויי יאר. כ"ג אלול תש"ב איז ער אומגעקומען על קידוש ה' אין דעם [[טרעבלינקע]] טויט לאגער. אַ טייל פון זיינע תורות זענען געדרוקט געווארן אינעם ספר  "עקידת יצחק". די איבריגע ספרים און כתבים זענען פאַרלוירן געוואָרן אינעם [[חורבן אייראפע|חורבן]].

זינט דער ענדע פונעם [[19טער י"ה|19טן יארהונדערט]] האט זיך דער אלעקסאנדער הויף פארברייטערט אויף גאר א גרויסן פארנעם, און האט זיך געציילט אלס איינער פון די צוויי גרעסטע הויפן אין פוילן (לעומת [[גער (הויף)|חסידות גער]]). די אלעקסאנדערער רבי'ס זענען געשטאנען אין שפיץ פון דער [[חסידות|חסידישער באוועגונג]] אין פוילן און זייער איינפלוס אויפן אידישן ציבור אין פוילן איז געווען גאר גרויס. די חסידים האבן געגרינדעט הונדערטער [[שטיבל]]עך לענגאויס יעדער שטאט איבער פוילן און אזוי אויך א ישיבה און שטיבלעך אין ארץ ישראל. אין דער זעלבער צייט איז דער אלעקסאנדער הויף אויך געווען פארמישט אין א לענגערן קאנפליקט מיטן גערער הויף, אויף אזעלכע ענינים ווי אויפנעמען [[רב]]נים און [[שוחט]]ים, און אין די שטאטישע לאקאלע וואלן פאר דער הנהגה פון די קהילות. דער אלעקסאנדער הויף האט נישט געהערט צו קיין שום [[פאליטישע פארטיי|פארטיי]] צווישן די פוילישן אידנטום, און האט זיך באטייליגט אין די וואלן אלס אן אומפארטייאישע חרדישע פארטיי. אין 1937 האט זי געשטימט אין די לאקאלע וואלן אינאיינעם מיט [[אגודת ישראל]]. דאס האבן איר צענטער נעבן דער שטאט [[לאדזש]], וואס איז געווען דער [[אינדוסטריע]]לער צענטער פון פוילן און וואו עס האט געוואוינט א גרויסע [[אידישע געמיינדע|אידישע קהלה]], האט בייגעשטייערט צו דער פארשטארקונג פונעם חסידות. אין דער [[בריטישער מאנדאט]] צייט זענען אייניגע אלעקסאנדער חסידים ארויף זיך באזעצן אין ארץ ישראל, און האבן געגרינדעט שטיבלעך אין [[תל אביב-יפו|תל אביב]], אין [[חיפה]], אין [[רחובות]] און ישיבת ישמח ישראל אין [[ירושלים]].