1,047
רעדאגירונגען
←קינות לתשעה באב: הגה
(אויסשטעל) |
(←קינות לתשעה באב: הגה) |
||
| שורה 8: | שורה 8: | ||
אום [[תשעה באב]] דער טאג וואס האט פאסירט דעם [[חורבן בית המקדש]] איז פארפאסט געווארן א גרויסער צאל קינות וואס קלאגן אויף דעם גרויסן פארלוסט וואס כלל ישראל האט פארלוירן, און דעם שווערן גלות אין וואס מ'איז פארטריבן געווארן. | אום [[תשעה באב]] דער טאג וואס האט פאסירט דעם [[חורבן בית המקדש]] איז פארפאסט געווארן א גרויסער צאל קינות וואס קלאגן אויף דעם גרויסן פארלוסט וואס כלל ישראל האט פארלוירן, און דעם שווערן גלות אין וואס מ'איז פארטריבן געווארן. | ||
=== היסטאריע === | ===היסטאריע=== | ||
אין חז"ל ווערט די [[מגילת איכה]] אנגערופן "'''ספר קינות'''". אין [[מסכת סופרים]] (פרק יד הלכה ח) ווערט געברענגט דער מנהג צו זאגן דעם "'''ספר קינות'''" ([[מגילת איכה]]) אום תשעה באב ביינאכט, און אז טייל ווארטן ביז אינדערפרי. ער שילדערט אז "אינדערפרי נאך קריאת התורה שטעלט ער זיך אויף, די קאפ פארשמירט מיט אש, און די קליידער צועפנט, און מען זאגט דאס מיט א געוויין און א קלאג, און מען טייטשט דאס איבער אויף [[תרגום]] אז אויך דאס אלגעמיינע פאלק, די פרויען און די קינדער זאלן דאס פארשטיין". | אין חז"ל ווערט די [[מגילת איכה]] אנגערופן "'''ספר קינות'''". אין [[מסכת סופרים]] (פרק יד הלכה ח) ווערט געברענגט דער מנהג צו זאגן דעם "'''ספר קינות'''" ([[מגילת איכה]]) אום תשעה באב ביינאכט, און אז טייל ווארטן ביז אינדערפרי. ער שילדערט אז "אינדערפרי נאך קריאת התורה שטעלט ער זיך אויף, די קאפ פארשמירט מיט אש, און די קליידער צועפנט, און מען זאגט דאס מיט א געוויין און א קלאג, און מען טייטשט דאס איבער אויף [[תרגום]] אז אויך דאס אלגעמיינע פאלק, די פרויען און די קינדער זאלן דאס פארשטיין". | ||
אין [[בבל]] איז געווען דער מנהג צו זאגן סליחות ביי די ברכה פון [[סלח לנו]] אויך אין תשעה באב<ref>רב עמרם גאון, טור או"ח תקנט</ref>. דער מנהג אין איטאליע (וואס איז באזירט אויף מנהג ארץ ישראל) איז געווען צו זאגן [[קרובות]] אויף תשעה באב, די קרובות האבן זיך געענדיגט ביי די ברכה פון בונה ירושלים. און ביי די ברכה פון בונה ירושלים האט מען ממשיך געווען צו זאגן קינות, און אויסגעפירט מיט [[נחם|רחם (נחם)]]. שפעטער האט מען מתקן געווען אז די לענגערע קינות זאל מען זאגן נאך שמונה עשרה, זיצנדיג אויף דער ערד, כדי עס זאל נישט זיין אזא לאנגע הפסק אינמיטן שמונה עשרה{{הערה|{{אוצר החכמה|יצחק יוסף כהן|מקורות וקורות|154473|page=177|קעפל=מנהגי תשעה באב בעדות ישראל|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשמ"ב}}}}. | אין [[בבל]] איז געווען דער מנהג צו זאגן [[סליחות]] ביי די ברכה פון [[סלח לנו]] אויך אין תשעה באב<ref>רב עמרם גאון, טור או"ח תקנט</ref>. דער מנהג אין איטאליע (וואס איז באזירט אויף מנהג ארץ ישראל) איז געווען צו זאגן [[קרובות]] אויף תשעה באב, די קרובות האבן זיך געענדיגט ביי די ברכה פון בונה ירושלים. און ביי די ברכה פון בונה ירושלים האט מען ממשיך געווען צו זאגן קינות, און אויסגעפירט מיט [[נחם|רחם (נחם)]]. שפעטער האט מען מתקן געווען אז די לענגערע קינות זאל מען זאגן נאך שמונה עשרה, זיצנדיג אויף דער ערד, כדי עס זאל נישט זיין אזא לאנגע הפסק אינמיטן שמונה עשרה{{הערה|{{אוצר החכמה|יצחק יוסף כהן|מקורות וקורות|154473|page=177|קעפל=מנהגי תשעה באב בעדות ישראל|מקום הוצאה=ירושלים|שנת הוצאה=תשמ"ב}}}}. | ||
לויט דער מנהג ארץ ישראל האט מען געזאגט קינות אין א נאך צאל תעניתים, נישט בלויז אום תשעה באב{{הערה|עזרא פליישער, שירת הקודש, עמוד 72-73}}. | לויט דער מנהג ארץ ישראל האט מען געזאגט קינות אין א נאך צאל תעניתים, נישט בלויז אום תשעה באב{{הערה|עזרא פליישער, שירת הקודש, עמוד 72-73}}. | ||