דרעפט:אראפגאנג פון יוסף'ס ברידער קיין מצרים

די ירידה פון מיין ברודער יוסף קיין מצרים איז א געשעעניש וואס ווערט דערמאנט אין פרשת מקץ אין ספר בראשית (פרק מב מג מד). וואָס די קינדער פון יעקב גיין אראפ קיין מצרים צו קויפן עסן צוליב דעם הונגער, ווען זיי ווייסן נישט, אז דער משנה למלך, וואס פארקױפט די תבואה, איז זײער ברודער יוסף, יוסף ברענגט זײ פאר אים אױף דער טענה, אז זײ זײנען געקומען צו שפאנען. און שפעטער אנטפלעקט זיך צו זיינע ברידער.

הינטערגרונט

נאך דעם מכירת יוסף, דער געשעעניש פון יוסף און אשת פוטיפר, זיין נאכפאלגענדע תפיסה , די חלומות פון שר המשקים און שר האופים, און יוסף'ס לייזונג , זיין באפרייונג נאך פרעה'ס חלומות לויט דער רעקאמענדאציע פונעם מיניסטער שר המשקים, און זײן באשטימט פֿאַר אַ משנה פאר פרעה דעם מלך פון מִצרים, האט יוסף אײנגעהאלטן א סך עסן־אוצרות אין מצרים אין די יארן פון שובע פאר די יארן פון הונגער וואס גייען קומען.

און אז די זיבן יאר פון הונגער זײנען געקומען אין מצרים, נאכדעם װי די זיבן יאר פון די זעט האבן זיך פארענדיקט, האט פרעה געשיקט דאָס פאלק פון מצרים װאס האבן אים געבעטן עסן צו יוסף, און אים באַשטימט צו פארקױפן דאס עסן

געשיכטע אינהאלט

דער הונגער וואס האט געטראפען מצרים טראגט אנדערע לענדער אינעם ראיאן, כולל דאס כנען. יעקב, וואס האט געוואוינט אין לאנד כנען, האט געבעטן זיינע זין אראפנידערן קיין מצרים קויפן דאָרט 'שבר' - עסנווארג: ”הִנֵּה שָׁמַעְתִּי כִּי יֶשׁ שֶׁבֶר בְּמִצְרָיִם רְדוּ שָׁמָּה וְשִׁבְרוּ לָנוּ מִשָּׁם וְנִחְיֶה וְלֹא נָמוּת” (מב, ב).

דער ערשטער אראפגאנג

וַיֵּרְדוּ אֲחֵי יוֹסֵף עֲשָׂרָה לִשְׁבֹּר בָּר מִמִּצְרָיִם

— ג

אלע ברידער אחוץ בנימין זענען אראפ צו מצרים, װײל יוסף האט ניט פארקױפט נאר יעדער פאר זײן הױזגעזינט. וען די קינדער פון יעקב זענען אנגעקומען קיין מצרים, יעדער איינער איז אריין דורך א אנדערש טיר, אזוי זאל נישט זיין קיין עין הרע. זיי זענען געקומען צו יוסף און זײ האבן זיך געבוקט צו אים ב'פישוט ידים ורגליים' יוסף האט דערקענט זײן ברודער, אבער די ברידער, וואס האבן אים לעצטנס געזען אין עלטער פון 17 יאר, האבן אים נישט דערקענט ווייל דאן האט ער נאך נישט אויסגעוואקסן קיין בארד, און דערפאר האט ער צו זיי פרעמד געטוישט, און אפילו געענדערט דעם וועג וואס ער האט גערעדט, כדי זיי זאלן ניט דערקענען זיין קול.. יוסף האט דאן געדענקט די חלומות וואס ער האט געחלומט וואָס זענען פארווירדיק געוואָרן ווען זיי האבן זיך צו אים געבוקט , און געפרעגט דעם ציל פון זייער קומען. ווען זיי האבן געענטפערט אַז זיי זענען געקומען קויפן עסן, האט יוסף זיי באשולדיקט אין שפיאן און געטענהט, אז דער ציל פון זייער קומען איז געווען צו געפינען דעם בעסטן וועג צו איבערנעמען דאס לאנד און געבראכט צוויי באווייזן דערפאר: א. רעספּעקטאַבלע מענטשן שיקן קנעכט צו קויפן עסנוואַרג. ב. זײ האבן זיך צעשפרײט און ארײן פון אנדערע טויערן , א טיפישער שפיאנען־אקט.

די ברידער האבן קעגן אים געטענהט אז זיי זענען נישט קיין מרגלים און זיי זענען אלע ברידער, אבער זייער פאטער האט נישט געוואלט שיקן איינער פון זיי מיט קנעכט, ווייַל ער האט נישט וועלן זיי צעטיילן. די סיבה וואס זיי זענען אריין דורך באזונדער טויערן איז ווייל זייער קליין ברודער איז פארפאלן, און זיי זענען געקומען אים זוכן.

יוסף האט פארגעלייגט א פראבע צו באשליסן צי זיי זענען שפיאנען: ברענגען זייער קליין ברודער צו מצרים, צו באַשטעטיקן זייערע טענה. יוסף האט געשוואָרן אויף פרעה'ס לעבן, אז ערשט נאך די אויספארשונג וועט ער זיי באפרייען פון די שפיאנען באשולדיגונג, ווייל אויב זיי האבן געליגט וועגן דעם אז זיי זענען ברידער - וועט דער קליינער ברודער וואס זיי האבן דערמאנט נישט ריזיקירן צו זיין א שטארבעלעך ווי זיי.און געמאכט אַ פארשלאג: זײ װעלן שיקן אײנעם פֿון זײ צו ברענגען זײער ברודער, און זײ װעלן דערװײל בלײבן אין תפיסה. יוסף האט זיי טאקע פארבאטן אויף דריי טעג כדי זיי איבערצושרעקן, און זיי זאלן אים גלייבן אז די סיבה וואס ער מאכט זיי ארויס איז טאקע אזוי ווי ער האט געזאגט און ער וויל נישט אז די בני בית זאלן שטאַרבן פון הונגער.

צוריק צום לאנד כנען

בײם סוף פון די דרײ טעג האט יוסף געמאכט א נײעם פארשלאג: איין ברודער וועט זיין אין די טורמע צו פאַרזיכערן אַז די ברידער ברענגען טאַקע זייער קליין ברודער און זײ װעלן גײן ברענגען עסן אין זײערע הײמען. די ברידער האבן זיך צוגעשטימט צודעם פארשלאג, און אים געלאזט נעמען װעלכער פון זײ ער װיל.

ווייל דער שמועס איז געפירט געווארן צווישן זיי און יוסף דורך אן מתורגמן , זײ האבן זיך גערעדט אײנער מיט דער אנדערער אפן, געטראכט אז דער משנה למלך װעט נישט פארשטײן. זיי האבן גענומען די שולד אויף זיך און זײ האבן געזאגט אײנער צום אנדערן: ”אֲבָל אֲשֵׁמִים אֲנַחְנוּ עַל אָחִינוּ אֲשֶׁר רָאִינוּ צָרַת נַפְשׁוֹ בְּהִתְחַנְנוֹ אֵלֵינוּ וְלֹא שָׁמָעְנוּ עַל כֵּן בָּאָה אֵלֵינוּ הַצָּרָה הַזֹּאת” (מב, כא). אבער ראובן האט זיי דערמאנט וועגן זײַן רוף בעת דעם מעשה, אים נישט צו פארקױפן ”אַל תֶּחֶטְאוּ בַיֶּלֶד” (מב, טו) און דא שטראפט זײ גאט פאר זײן אויסגעגאסן בלוט. ווען יוסף האט געהערט זייער שמועס, און האט געזען אז זיי האבן תשובה געטאן האט ער זיך אװעקגעטראגן, כדי זײ זאלן אים ניט זען, און האט געװײנט.