אונטערשייד צווישן ווערסיעס פון "רוי:בארג סיני"

אין דעם בארג געפינט זיך אויך א געוויסער שטיין וואס אין איר איז אריינגעגראבן א הייל{{הערה|{{תנ"ך|שמות|לג|כב|מפרש=רש"י}} '''נקרת הצור'''-כריית הצור.}}, נאכ'ן חטא העגל שטייט אז דער באשעפער האט געהייסן משה רבינו דארט שטיין{{הערה|{{תנ"ך|שמות|לג|כא|כב}}.}}: {{ציטוטון|וַיֹּאמֶר ה' הִנֵּה מָקוֹם אִתִּי וְנִצַּבְתָּ עַל הַצּוּר, וְהָיָה בַּעֲבֹר כְּבֹדִי וְשַׂמְתִּיךָ בְּ'''נִקְרַת הַצּוּר''' וְשַׂכֹּתִי כַפִּי עָלֶיךָ עַד עָבְרִי}}. די סיבה פארוואס משה האט געדארפט שטיין אין די "נקרת הצור" איז כדי נישט צו זעהן דעם באשעפער{{הערה|{{תנ"ך|שמות|לג|כ}}; {{תנ"ך|שמות|לג|כב|מפרש=דעת זקנים}}.}}. זייענדיג דארט האט דער באשעפער איבערגעגעבן פאר משה די [[י"ג מידות]] של רחמים און באפוילן אויסצולערנען פאר די אידן דעם "סדר ה[[תפילה]]", און זיי זאגן אז דער באשעפער וועט אלעמאל צוהערן צו זייערע תפילות.

אויף די נאמען "סיני" שטייט אין [[תלמוד בבלי|גמרא]]: {{ציטוטון|מאי הר סיני הר שירדה שנאה לעכו"ם עליו{{הערה|{{בבלי|שבת|פט|א}}.}}}}. אויף די נאמען "חורב" שטייט {{ציטוטון|ולמה נקרא הר חורב, שירדה חורבה לעכו"ם עליו|{{בבלי|שבת|פט|ב}}.}}.

דזשאבעל מוסא [-משה] איז דאס מערסטע באקאנט צו אידענטיפיצירן אלס בארג סיני. דאס שטאמט פון א [[קריסטנטום|קריסטליכע]] [[טראדיציע]], וואס לויטעט אז די קעניגן [[פאביה איולה הלנה|הלנה]], [[מאמע]] פונעם [[קייסער]] [[קאנסטאנטין דער גרויסער]], האט ערקלערט דאס ארט אלס דעם בארג סיני. אום [[ד'רפ"ז]] האט דער ערשטער [[יוסטיניאנוס]] קייסער געבויט אויפן פלאץ די קלויסטער סאַנטאַ קאַטערינאַ.

ס'איז פארהאן דארט אלס טייל פון דעם בארג-קייט, א נידריג און באַוואוסט שטיין פעלז, וואס איז באקאנט מיט'ן נאמען 'ראס סופסאפא', וואס עס איז פארהאן וואס אנערקענען דאס אלס דעם בארג סיני. אבער אסאך ארכעאלאגן זענען נישט מסכים דערמיט אז דאס איז טאקע די בארג סיני, און זאגן אז ס'קען פונקט אזוי זיין אנדערע בערג דארט אין געגנט.

בארג קראָקוס (אויף [[אראביש]]: דזשאבעל עידיד) איז א [[בארג]] אין די [[דרום]] זייט אין [[ארץ ישראל]] ביים [[נגב]]. אין די געגנט זענען פארהאן אומגעווענליכע קאנצענטראציעס פון [[ארכיאלאגיע|ארכיאלאגישע]] געפונסן, און שטיין קונסטן. די בארג איז געווען אנגענומען ביי די ארטיגע באפעלקערונג אין דער [[תקופה]] פון נאך דעם [[מבול]] אלס הייליגע בארג, אסאך מענטשן האבן געבויט זייערע וואוינונגען צופוסנס פונעם בארג, און טייל זענען ארויף אויפן הייך צו מאכן זייערע רעליגיעזע ריטואלן. אויך איז די געדיכטקייט פון די באזעצטע ערטער העכער ווי אין סיי וועלכע אנדערע געגנט וואס מען האט ביז יעצט געפארשט אין די נגב און סיני, טראץ די שיטערע וואסער דארט אין געגנט.

דער [[ארכיאלאג]] עמנואל ענתי האט פארגעשלאגן צו אנערקענען אין בארג קראָקוס אלס דער בארג סיני, א פארשלאג וואס איז נישט אנגענומען געווארן אויף מערהייט פון פארשער.

סארביט אל-חאדאם איז א ברייטע ארכיאלאגישע געגנט וואס געפונט זיך אין [[מערב]] [[סיני]], מיט לאנגע יארן צוריק איז דאס געווען א מינע פון וואו מ'האט ארויסגעגראבן טערקוויז שטיינער פאר די [[מצרים|מצרי]]'שע [[מלכות]].

[[דאקטאר]] צבי אילן האט פארגעשלאגן איינצוזעהן אין סארביט אל-חאדאם דאס בארג סיני, א פארשלאג וואס איז נישט אנגענומען געווארן אויף א מערהייט פון [[פארשער]].

דזשאבעל סִין בִּישָׁאר געפינט זיך אין [[מערב]] זייט פון וואדי סודער, פראפעסאר מנשה הראל האט פארגעשלאגן דזשאבעל סִין בִּישָׁאר צו אנערקענען אלס בארג סיני{{ביאור|הראל האט געפארשט די גאנצע וועג וואו די אידן האבן געוואנדערט אין מדבר, און אין זיין בוך "מסעי סיני" שילדערט ער אלעס לויט ווי ס'שטייט אין תורה, און דארט באווייזט ער אסאך ערטער וואו די אידן זענען אדורך, וואו זיי געפונען זיך, און צווישן זיי די בארג סיני. עס איז באזירט אויף דעם וואס ס'געפינט זיך 75 קילאמעטער  פון [[גושן]], וואס שטימט מיט דעם וואס ס'שטייט {{תנ"ך|שמות|ח|כג}}: {{ציטוטון|דֶּרֶךְ שְׁלֹשֶׁת יָמִים נֵלֵךְ בַּמִּדְבָּר}}. ד.ה. גיין א טאג 25 קילאמעטער. ער באזירט זיך אויך אויף די נאמען פון די בארג, "דזשאבעל" = בארג, "סין" = תורה, "בישר" = בשורה, ד.ה. די בארג פון די בשורה פון די תורה.}}. דער פארשער יוסף גינת איז נישט מסכים מיט הראל'ס השערה, און טענה'ט אז דער באדייט פונעם נאמען אין דער לאקאלער שפראך איז "שן בוקעת"=א "שפאלטנדע צאן"{{הערה|יוסף גינת, "למשמעותם של שמות הרים בסיני", טבע וארץ, באנד י"א (ד), תשכ"ט–1969, זייט 190–192.}}.

א צאל פארשער צווישן זיי יוחנן אהרוני האבן פארגעלייגט צו איינזעהן אין דזשאבעל חאלאל אלס דעם בארג סיני. דאס געגנט ווי די בארג דעפונט זיך שטימט מיט זייערע טעאריעס איבער די [[צפון]] וועג רייזע פון די [[איד]]ן ביים [[יציאת מצרים|ארויסגיין פון]] [[מצרים]]. דאס בארג איז אויסגעוועלט געווארן צוליב איר נאנטקייט מיט עין קאדיראת און עין קאדיס וואס טייל פארשער אנערקענען אלס [[קדש ברנע]] וואו די אידן האבן געוויילט אינטערוועגנס. "קלאַודע סקודאַמאָר דזשאַרוויס" (Claude Scudamore Jarvis), דער [[בריטישע אימפעריע|בריטישער]] סיני גאווערנאר אין די [[ה'תר"צ]] יארן, האט פארשטערקערט די טעאריע מיט דעם אז די נאמען פון דעם בארג אויף [[אראביש]] איז טייטש: "מותר", און אין דעם קאָנטעקסט פון מקריב זיין [[קרבנות]] איז דאס טייטש: "הייליג און לעגאל". די קריטיק וואס פארשער האבן איבער דעם פארשלאג איז אז די ארכעאלאגישע געפונסן וואס זענען אנטדעקט געווארן אין די געגנט פונעם בארג זענען פון דער שטיין-עפאכע יארן, און פון דער [["הייליגע" רוימישע אימפעריע|רוימישער-ביזאַנטין]] תקופה, און די צוויי צייטן שטימען נישט מיט דער אידישער דאַטום פון [[​​יציאת מצרים]].

טראץ דעם האט די [[מצרים|מצרי]]'שע מיליטער נישט ערלויבט קיין צוטריט און צו דורכפירן דארט ארכיאלאגישע ארבעט פראצעדורן, און היטערס היטן אפ אז מ'זאל נישט צוקומען צו דעם בארג.

אמי קוסי {{אנ|Emi Koussi}} איז א [[וואולקאן]] וואס געפינט זיך אין [[צפון]] פון [[טשאד (לאנד)|טשאד]], וואס דער פארשער יוסף איידלבערג{{הערה|אין זיין בוך "במברה". אזוי אויך דער שרייבער אביגדור שאכאן האט פארברייטערט יוספ'ס פארשונג ארבעט אין זיין בוך "זה סיני"; זעט אויך שחר גאפני אין זיין בוך 'יציאת מצרים התיאוריה האבודה' וואס האט פארברייטערט אין די טעאריע.}} וויל דאס באצייכענען אלס דעם בארג סיני. לויט זיין טעאריע זענען די אידן [[יציאת מצרים|ארויס פון מצרים]] צו [[מערב]] ריכטונג, און זענען געגאנגען די ערשטע יארן אינעם היינטיגן [[סאהארא|סאַהאַראַ מדבר]], וואו פון דארט זענען זיי אנגעקומען קיין אמי קוסי.

#די אויסשטעל פון די געגנט וואס איז מער ענליך צו דעם וואס ווערט דערמאנט אין די תורה ווי דער האלבאינזל וואס הייסט היינט סיני.

#די מערסטע פאסיג צו די פולע צייט וואס האט גענומען די אידנ'ס גיין דורכאויס די גאנצע וועג.

#די מערסטע פאסיג צו די פולע צייט וואס [[אליהו הנביא]] איז געגאנגען פון [[באר שבע]] צום בארג, דורכאויס פערציג טעג און פערציג נעכט{{הערה|{{תנ"ך|מלכים א|יט|ג|ח}}.}}.

#די ארטיגע באַמבאַראַ שפראך וואס ענדלט אביסל צו די אלטע [[לשון הקודש]].

עס זענען פארהאן שטיינער פון דעם בערגיגן געגנט וואס ווערט היינט גערופן [[מדבר סיני]] {{הבהרה|לכאורה נאר אין די געגנט פון די דזשאבעל מוסא בארג}}, וואס האבן אויף זיך אזעלכע שטריכן און צייכענעס אין א פארעם וואס זעט אויס ווי די צווייגן פון די דארנבוים 'סנה', די שטריכן פילן אן דעם גאנצן אינהאלט פונעם שטיין, אזוי אז אפילו מען צושפאלט די שטיין אויף קלענערע שטיקלעך פארבלייבט נאך אלס דערויף די צייכן פון א סנה. אין די פריערדיגע ספרים ווערט דאס שוין צוזאמגעשטעלט מיט דעם וואס די התגלות פון באשעפער צו [[משה רבינו]] איז געווען אויף די בארג סיני "מתוך הסנה". ס'זענען פארהאן וואס געבן אן אז די נאמען פון דעם בארג "סיני", איז באזירט אויף אט די דאזיגע דארטיגע 'סנה' שטיינער{{הערה|פירוש שם טוב אויף [[מורה נבוכים]], פרק סו.}}.

דער בארג סיני געפונט זיך אין [[מדבר סיני]] וואס איז אויף צפון פון די [[אוראלט מצרים|היסטארישע מצרים]], און אויסער די דרום [[גרעניץ|גרעניצן]] פון [[ארץ ישראל]]. אין צייט פון תנ"ך איז יענער גאנצער געגנט געווען א ליידיגער מדבר און עס איז נישט געווען אונטער'ן קאנטראל פון קיין שום לאנד. היינט איז דער נאמען 'סיני' פארברייטערט געווארן אויפ'ן גאנצן ראיאן, גערופן דער סיני [[האלבאינזל]], און עס איז היינט אין די גרעניצן פון [[עגיפטן]] לויטן שלום וואס זיי האבן געשלאסן מיט [[מדינת ישראל]] אין יאר 1979.